Eindelijk! Het tweede seizoen van Queer Eye staat op Netflix. Voor mij als groot fan is dit natuurlijk geweldig nieuws, maar wat is nu eigenlijk het succes achter dit hartverwarmende programma?
De ‘Fab Five’ worden weer opgetrommeld, wat inhoudt dat er nieuwe afleveringen komen voor een tweede seizoen van Netflix' remake van Queer Eye for the Straight Guy. Als ik terugdenk aan het moment dat ik erachter kwam dat het eerste seizoen slechts acht afleveringen kende, voel ik de teleurstelling weer opborrelen. Hoewel in het originele programma, wat van 2003 tot 2007 werd uitgezonden, bekende namen zaten als Carson Kressley (je weet wel: nu ook van RuPaul's Drag Race) heeft een nieuwe Fab Five geen enkele afbreuk gedaan aan het hernieuwde concept. In acht afleveringen stond ik te juichen bij de date van Tom met zijn ex-vrouw Abby, werd ik verliefd op Antoni – oh, Antoni – en smolt ik bij de metamorfose van AJ waarbij ook mijn tranen rijkelijk vloeiden. En daarnaast: AJ in dat leren harnas was nog heter dan Gus Kenworthy die aanbiedt om zonder shirt je afwas te komen doen. Maar wat is nu het grote succes achter dit hartverwarmende programma? En wie zijn deze mannen en wat maakt ze zo gekwalificeerd om deze adviezen te geven?
AJ in dat leren harnas was nog heter dan Gus Kenworthy die aanbiedt om zonder shirt je afwas te komen doen.
Het nieuwe concept ligt namelijk verrassend dicht bij het oude: vijf mannen die elk een specialiteit hebben, geven heteroseksuele mannen die hun leven op enige wijze verwaarloosd lijken te hebben een make-over om ze gelukkiger te maken. Het seizoen leert me dat Jonathan de gedoodverfde comedian is die je misschien al kende van Gay of Thrones. Antoni – oh, Antoni – is ongetwijfeld gekozen vanwege zijn uiterlijk, want ongelooflijk: wat is die jongen knap. En niet alleen ik vind dat: een korte blik op Twitter zegt me dat ik zware concurrentie heb – mocht ik hem ooit willen trouwen en z'n kinderen willen baren. Hij is zo niet-bedreigend ontzettend knap dat hij ieders type lijkt te zijn. Bobby is de getrouwde blonde man die iets met interieurdesign doet en dat is zo'n beetje alles wat we over hem weten. Tan heeft een heerlijk accent en doet de make-over qua kleding en Karamo kleedt zich goed en wat hij nu echt precies doet is voor mij nog steeds een beetje ¯\_(ツ)_/¯ .
Gezien Netflix geen kijkcijfers bekendmaakt, lijkt het lastig om te stellen dat die cijfers de reden zijn voor een nieuw seizoen. Echter: de aandacht en het positieve sentiment op social media lijken ons te vertellen dat het programma een enorme hit is. “De originele serie vocht voor tolerantie, wij voor acceptatie”, wordt ons in de eerste seconden van de eerste aflevering al verteld. Gevolgd door: “Mijn doel is de gelijkheden tussen ons te laten zien, niet de ongelijkheden.” Daar hebben ze mij al mee. De rest van de serie verwarmt m'n hart met de positieve ondertoon, inspirerende transformaties en narratieven die bruggen bouwen tussen twee verschillende werelden.
Ik begon te kijken met de verwachting veel valse grappen à la RuPaul's Drag Race te horen en te kunnen lachen om sullige heteromannen, maar vanaf de eerste aflevering was ik geboeid door de vijf mannen die acht afleveringen lang hun uiterste best deden de beloftes uit de eerste seconden van die aflevering waar te maken: vechten voor acceptatie in plaats van tolerantie en gelijkheden te laten zien in plaats van verschillen.
Het moment dat mij het meest greep was in aflevering drie wanneer de drie mannen op weg zijn naar Corey, die deze aflevering een metamorfose zal krijgen, en ze staande worden gehouden door een politieagent. De mannen worden nerveus, maar mijn ogen zijn vooral gericht op Karamo, die op dat moment de auto rijdt. Zijn lichaamstaal gaat van ‘kijk, ik ben een tv-persoonlijkheid’ naar ‘ik word staande gehouden door de politie’. Dat moment genereerde een hoop aandacht voor Queer Eye, omdat het zo eerlijk liet zien wat het probleem is met politiegeweld in de VS en de ervaringen van zwarte (homo)mannen hiermee. Het blijkt dat de agent in kwestie Henry is en de aanhouding vooropgezet is: Henry is een vriend van Corey. Later in de aflevering zit Karamo weer in de auto, dit keer met Corey. “Weet je, toen Henry mij staande hield, dacht ik dat ik in zo'n incident terecht zou komen waarbij ik uit de auto zou worden gesleurd”, zo vertelt Karamo aan Corey. Corey luistert met begrip en stelt Karamo gerust. Karamo slaat later een spijker op z'n kop in de voice over: “Ik ben eerlijk: ik geloof niet dat een gesprek tussen een zwarte homoman en een agent de situatie in ons land zal verbeteren, maar ik hoop wel dat het ogen opent.” En zo kwam het dat ik wederom een brok in m'n keel had.
Dat moment genereerde een hoop aandacht voor Queer Eye, omdat het zo eerlijk liet zien wat het probleem is met politiegeweld in de VS en de ervaringen van zwarte (homo)mannen hiermee.
De nieuwe Queer Eye is een manifestatie van gesprekken over privileges, vieringen van verzorging en pogingen om visies van heteroseksuele mannen over zichzelf te veranderen. Maar de pogingen van de serie om culturele visies echt omver te werpen zitten hem vooral in het simpele feit dat de Fab Five constant in charge zijn tijdens iedere aflevering. Met hun eerlijkheid en innemende persoonlijkheden weten ze de visies van hun 'onderwerpen' op verschillende dingen in het leven, zoals homoseksualiteit, maar ook uiterlijke verzorging, te veranderen.
Wat als Karamo, Jonathan, Tan, Bobby en Antoni nu echt de leiding hadden over levens? Wat als heteroseksuele mannen inderdaad uiterlijke verzorging moeten leren om verder te komen in het leven? Wat als heteroseksuele mannen pas een stabiele romantische relatie kunnen onderhouden wanneer ze een salade met avocado kunnen maken? Net als vele andere programma's is de wereld in Queer Eye niet de echte wereld. Deelnemers aan De Grootste Verliezer komen vaak weer aan en de resultaten van Eigen Huis & Tuin zijn meestal ook niet voor eeuwig, naast het feit dat daarvoor flink aan moet worden meebetaald door deelnemers. Helaas weten we niet hoe het afloopt en of de deelnemers niet weer een puinhoop van hun woning maken, zich niet meer scheren of laten kappen en naar de afritsbroeken grijpen.
Maar toch bleef ik, zoals ik al eerder zei, kijken naar dit programma. De kracht zit hem volgens mij toch echt in – hoe gemonteerd en gepolijst de afleveringen ook lijken – de eerlijkheid van de onderwerpen als privilege en vooroordelen die aan bod komen. De variatie in verhaallijnen en de kijk op masculiniteit in het programma bleven boeien en een hoogtepunt werd bereikt in aflevering vier, toen AJ uit de kast kwam bij zijn stiefmoeder. Deze aflevering, en de andere overigens ook, gaf een duidelijk signaal naar de buitenwereld wat het probleem is met masculiniteit en het niet oké vinden van femininiteit, zeker binnen de gaycommunity zelf. In de aflevering leerde AJ zichzelf accepteren en zal anderen helpen dat ook te doen. AJ is na de aflevering zelf ook erg gelukkig geworden: hij is inmiddels verloofd met de man die hij voorstelde aan zijn stiefmoeder.
Wat Queer Eye zo aantrekkelijk, maar tegelijk ook zo frustrerend maakt, is de poging om in iedere aflevering van zo'n 45 minuten per stuk de wijde wereld van mannelijkheid in al z'n diversiteit te stoppen. In de zeldzame momenten waarin de focus afdwaalt van één enkele man wordt de boodschap verrassend helder: fuck de wereld, wees gewoon jezelf. En die boodschap is veel makkelijker te geloven.
