Het tienjarige jubileum van Pink Istanbul was gelijk ook het afscheidsfeest van een evenement dat z’n gelijke in genre niet kent. We hebben veel meer van dit soort feesten nodig.
Het duurt even voor het feest losbarst. De Catalanen bezetten niet alleen de straten van Barcelona zo blijkt, maar ook poptempel Paradiso. En ze lijken niet van plan het gebouw te verlaten.
Uiteindelijk gaan de deuren pas om half één open. Gegeeuw alom. Eenmaal in de grote zaal wordt het licht nostalgische publiek overweldigd met waanzinnige tabla of darboeka-salvo’s, gedans, en zaghrouta’s of Arabische vreugdekreten. Om mij heen klinkt veel Turks, maar ook Arabisch en Koerdisch.
Na een half uur gaat de programmering over op techno en electro. Het dansen stokt direct. Drie heren met ontbloot bovenlijf lopen gesluierd op hakken het podium op. En daar begint de grote verkleedshow. Een in rode boerka en klompen geklede gedaante danst over het podium. Chadors passeren de revue. De klap op de vuurpijl is een scherpe parodie op Qatar Airways, pronkstuk van het kleine golfstaatje dat de Moslimbroederschap en IS wereldwijd van geld en politieke middelen voorziet. De zaal fluit en kijkt tegelijk met licht ongeloof naar het podium. De sluiershow bekritiseert niet alleen islamofobie, maar impliciet ook bepaalde religieuze opvattingen over bijvoorbeeld de positie van de vrouw.
Nu was het altijd de kracht van Pink Istanbul dat er een stevig sociopolitiek statement werd gemaakt tijdens de feesten. Poetin. Merkel. Erdogan (“who is afraid for the big bad Wolf?”); ze moesten het de afgelopen jaren allemaal ontgelden. Wat dat betreft is dit optreden nog braaf, maar wel kunstig geregisseerd, en zinnenprikkelend.
“Techno en house hoor je ieder weekend, maar Griekse krakers en Turkse smartlappen?”
En dan de muziek. Voor de echte ‘Pink Istanbul’-sound moet je in de bedompte, bloedhete kelder zijn. Dat doet het publiek dus ook en masse. Terwijl Tarkan door de speakers dreunt en de stem van Libanese zangeres Nancy Ajram de heupen loskrijgt, gutst het zweet waar het stromen kan.
Het maakt me altijd licht emotioneel dergelijke muziek te horen en iedereen zo los te zien gaan. Want waar je hoor nu dit soort muziek? Op bruidsfeesten en partijen van familie die het allemaal niet mogen weten. Heterogelegenheden waar je als homo krampachtig straight acteert. Danspartijtjes met tantes en moeders waar je je partner nooit mee naartoe kunt nemen. Familieaangelegenheden waar je, eenmaal uit de kast, niet meer welkom bent. Dit is dan ook de kracht van een feest van Pink Istanbul en gelijk ook het verlies nu dit evenement niet langer bestaat. Techno en house wordt ieder weekend overal gedraaid. Maar Griekse krakers? Turkse smartlappen? Up-tempo buikdanshits? Daarvoor moet je lang zoeken om vervolgens in dergelijke settings nog niet altijd veilig en jezelf te zijn.
“Dit was wat anders dan de eenkennige drugsfeesten waar niemand nog oogcontact maakt"
Pink Istanbul voorzag jaren in een muzikale en culturele fusie waar wit en zwart, moslim en niet-moslim, Griek en Jood, Marokkaanse en Turkse Nederlander, homo- en hetero-sympathisant samen los konden gaan. Het was een sociaal feest. Niet de eenkennige drugsfeesten waar niemand nog langer oogcontact maakt. Mensen dansten in groepen, zonder elkaar te kennen. Spraken elkaar als vanzelfsprekend aan. De taal en muziek verbond, liet het hart sneller kloppen en bracht vele gescheiden werelden bij elkaar. Het was dan ook tekenend dat de grote zaal al snel in de volgende techno-sportschool veranderde. Dag, Pink Istanbul.
Gelukkig zijn daar queer Balkan beats-alternatief Kalinichta en festivalzusje Tropikali, die ook in roze heupwiegen voorzien. Maar we hebben veel meer van dit soort feesten nodig. En programmering op de grote festivals. De Amsterdamse queer scene gaat nog aan z’n eigen commercie en monocultuur ten onder. Hoe mooi zou het zijn de scene net zo veelkleurig was als z’n leden? Want als overal dezelfde beats klinken, raken we onze unieke ritmes kwijt.
Coverbeeld: Peter van der Wal
