'Bloodlight and Bami' is een ontdekkingsreis door het turbulente leven van Grace Jones (****)

Als blikken konden doden, dan zou Grace Jones de ranglijst aanvoeren. Het voormalig Vogue-covermodel, Bondgirl, fotomodel, actrice en zangeres staat bekend als onbenaderbaar en intimiderend.

Nadat ze haar geboorteland Jamaica verlaten had, werd ze op haar twintigste in Parijs ontdekt. Jones, toen al berucht omdat ze regelmatig topless danste in disco’s, klom tijdens een feest op tafel om te dansen op het nummer ‘Dirty Ol’ Men’ en werd gespot door een platenproducer die voor haar doorbraak zorgde.

Sindsdien lijkt de vrouw onaantastbaar en voortdurend bezig met het zorgvuldig instandhouden van haar imago als femme fatale. Het is 2016, als de vrouw die in 1948 werd geboren op het podium in Dublin staat. Haar lichaam is nog steeds goddelijk en in topvorm. In de openingsscene van Bloodlight and Bami horen we de eerste klanken van ‘Slave to the Rythm’, een van haar bekendste hits. De dan 68-jarige artieste staat voor een uitzinnig publiek, gestoken in een nietsverhullende, strakke outfit die haar slanke lichaam en lange benen accentueren. Dat alleen al is indrukwekkend, maar de diva zingt het nummer terwijl ze een hoelahoep op het ritme van de plaat in beweging houdt, terwijl ze een gouden masker draagt. Het masker gaat gedurende het optreden af. Zou ‘t een belofte zijn, of een voorbode? Krijgt Sophie Fiennes, de documentairemaker, het voor elkaar om het masker dat Jones draagt echt te laten zakken zodat ze haar ware gezicht laat zien?

Fiennes draaide eerder een documentaire over Noel Jones, een predikant en de tweelingbroer van Grace. De artieste die zorgvuldig de regie over haar publieke leven in eigen hand houdt, heeft zelf Sophie Fiennes benaderd om te praten over een samenwerking, die uiteindelijk meer dan tien jaar zou duren.

Bloodlight and Bami is geen doorsnee documentaire. Verwacht geen scènes waarbij de hoofdpersoon op de geijkte manier op een stoel zit en geïnterviewd wordt. De film is een verslag van het leven van Jones, die meer op een ontdekkingsreis lijkt. Een onthullende ontdekkingsreis voor zowel Jones zelf, die met haar zoon naar Jamaica afreist, als voor de kijker die langzaam maar zeker de echte Grace Jones te zien krijgt. 

Het enige waaraan je merkt dat de film over een tijdspanne van tien jaar is gemaakt, zijn de mobiele telefoons die worden gebruikt. Het ene moment scheldt de diva haar bassist op onnavolgbare wijze uit via iets wat we nu typeren als een baksteen, om later een geanimeerd gesprek te voeren door een smartphone. Verder lijkt de tijd stil te staan en is Bloodlight and Bami een hedendaags en actueel verslag, de kijker is getuige van gesprekken aan de keukentafel, woede-uitbarstingen, opnamesessies en terugblikken op haar jeugd.

Samen met zoon Paulo brengt Grace een bezoek aan haar geboorteland Jamaica, waar ze familie en oude bekenden bezoekt. We krijgen inzicht in het leven van de jonge Jones die regelmatig rake klappen te verduren krijgt van haar stiefgrootvader Mas P.  Ze is niet de enige, haar hele gezin krijgt slaag terwijl ze verplicht bijbelteksten moeten lezen. Niemand was goed genoeg voor haar stiefopa, ook de familie Jones niet. De man had zelf zestig kinderen en was net een konijn volgens een van de familieleden die herinneringen ophaalt aan de keukentafel. Een oude buurvrouw kan zich de klappen ook nog goed herinneren, ze weet zelfs te vertellen dat Mas P voor ieder afzonderlijk een riem had, gesorteerd op grootte. Maar, vergoelijkt de inmiddels hoogbejaarde vrouw de situatie: "Jullie hadden in ieder geval genoeg te eten en drinken." Sterke drank vormt een rode draad in het leven van de performer, ontbijten doet ze het liefst gehuld in enkel een badjas, met champagne, en ze drinkt een stevige slok witte wijn voordat ze samen met haar familie een kerkdienst bezoekt van predikant en broer Noel. De oorsprong van haar zangcarrière lijkt te liggen in de kerk. "Disco en dansen is bijna hetzelfde als we naar de kerk gaan. Je doet het allebei om high te worden, al slikken ze daar iets voor op de dansvloer", aldus Jones. Ze heeft naar eigen zeggen last van kerkspanning, maar laat die zenuwen varen als haar moeder de kansel betreedt om een psalm te zingen. Het is de enige keer waarop Jones niet zelf in de spotlight en op het podium wil staan.

Bloodlight and Bami is een indrukwekkend en meeslepende biografie die alle facetten van het leven van Grace Jones belicht. We zien haar bekende kant, waarbij ze haar onzekerheid en perfectionisme verbergt achter een façade, bijvoorbeeld als ze moet optreden in een Frans televisieprogramma. Ze is gevraagd om haar hit ‘La Vie En Rose’ te zingen en het lijkt de programmamakers een leuk idee om Grace door schaars geklede danseressen te laten begeleiden. Na afloop van de repetitie briest de zangeres dat ze te kijk wordt gezet als een lesbische hoerenmadam.

De kijker maakt ook kennis met de activistische Jones, die tijdens een gesprek met haar ex-man, Jean-Paul Goude, zegt dat mannen minstens één keer in hun leven gepenetreerd moeten worden, zodat ze weten hoe het voelt om te moeten ontvangen. 

En we krijgen exclusief toegang tot de Grace Jones voorbij de muur die ze om zichzelf heen heeft gebouwd Dat is de vrouw die in het van het album Hurricane afkomstige nummer ‘William’s Blood’ zingt over haar afkomst. Dit is de vrouw wiens hart in het Jamaica ligt, dat ze vanwege haar traumatische jeugd moest verlaten. Dit is de vrouw die zich bewust is van haar afkomst en familiegeschiedenis, dat nauw verbonden is met het koloniale verleden van Jamaica. En dit is de vrouw die de regie over haar leven strak in handen houdt en het vak tot in de puntjes beheerst, maar die tegelijkertijd zegt dat ze gevoelig is voor de sfeer tijdens het optreden en dat ze altijd een show kan geven, zelfs als het licht uitvalt. Een vrouw die ondanks haar masker, en met behulp van Sophie Fiennes, heeft laten zien dat ze zonder al die opsmuk kan.