Als mede-organisator van feesten als F*cking Pop Queers en MultiSexi is Jordi Ariza Gallego geen onbekende in het Amsterdamse nachtleven. Toch zou er volgens hem meer keuze moeten zijn in het uitgaanscircuit. Met een aantal gelijkgestemden hoopt hij een vernieuwende club te openen in de binnenstad. "Ook het centrum heeft een experimentele club nodig"
Midden op het drukke Rembrandtplein, maar voor de achteloze voorbijganger onzichtbaar, ligt ingesloten tussen het gelijknamige hotel en een coffeeshop, een van Amsterdams gastronomische parels: Café Schiller. De tijd lijkt er stil te hebben gestaan; zodra je een voet over de drempel zet, ga je een eeuw terug in de tijd. De bar, waar ooit mondain Amsterdam over de vloer kwam, is allesbehalve vergane glorie. Ook nu nog is het een trefpunt van artistiek Nederland en een broedplaats van nieuwe initiatieven én de plek waar we hebben afgesproken met Jordi Ariza Gallego
“Welkom in mijn tweede huiskamer”, zegt Jordi als we plaatsnemen in een van de gestoffeerde banken tegen de muur. Drie dagen per week is hij gastheer in het café en ook nu tijdens zijn vakantie resideert hij er. Dat gastheerschap blijkt een centraal thema in zijn bestaan, zo blijkt later.
De in het Brabantste Terheijden geboren Jordi woont tien jaar in Amsterdam en heeft hart voor de stad: “Voor mij is deze stad net een dorp waar ik veel mensen ken. Als ik even naar de patisserie ga voor bonbons stap ik ongemerkt anderhalf uur later pas weer buiten, omdat ik in de winkel aan de praat raak met mensen. Ik kan ook prima alleen uitgaan, want ik kom overal bekenden tegen.”
“De komende vijf jaar zijn cruciaal. Dan zullen we weten naar welke kant de balans uitslaat. Krijgen we een overheersende monocultuur voor mensen met een grote portemonnee, of blijven we de stad die rijk is aan diversiteit? Ik maak me daar soms best zorgen om. Er is bijvoorbeeld een tekort aan horecapersoneel, omdat jongeren de hoge huurprijzen niet meer kunnen betalen.”
"De komende vijf jaar zijn cruciaal: krijgen we een monocultuur of blijven we de stad die rijk is aan diversiteit?"
Ariza Gallego doet er zelf alles aan om mensen met andere achtergronden samen te brengen om de verschillen te vieren. Hij is als mede-organisator van onder andere F*cking Pop Queers en MultiSexi een bekende naam in het hoofdstedelijke uitgaanscircuit en heeft grootse plannen, zo onthult hij aan Winq: “Er zijn in Amsterdam veel goede initiatieven, maar er zou meer keuze moeten zijn in het nachtleven. Ik mis het theatrale in de scene een beetje, en daarom heb ik samen met anderen het initiatief genomen om een nieuwe club te openen, vlak bij het Rembrandtplein.”
“Die club moet geen kopie worden van bijvoorbeeld het obscure Berghain in Berlijn, want waarom zou je moeten kopiëren? Nee, in onze club gebeurt alles in het zicht, zodat mensen prachtig uitgedost lekker theatraal kunnen flaneren. Ik wil dat het een sociale ontmoetingsplaats wordt, waarbij bij wijze van spreken alleen de muren overeind blijven staan. De decors moeten regelmatig, misschien zelfs wekelijks veranderen en het publiek moet de mogelijkheid krijgen daaraan mee te bouwen. Zo wordt de club dus meer dan enkel een plek om uit te gaan en gaat-ie echt leven.”
Terwijl de toekomstige clubeigenaar enthousiast vertelt, zwaait de deur van het café open. Er komt een vrouw binnen, eind twintig, met een lange jas aan die afgezet is met nepbont. In haar hand draagt ze een hoepel en Jordi begroet haar enthousiast in het Engels: “Hi darling.” Ze haalt van achter de deur een trapladder tevoorschijn, beklimt 'm en bergt haar hoepel op boven de ingang.
Wanneer ze weer verdwenen is, zegt Ariza Gallego: “Dat is ‘t vuurspuwmeisje. Ze treedt iedere avond op, op het Rembrandtplein en hier liggen haar spullen.” Het vuurspuwmeisje is het enige wat we in de bar merken van de toeristenindustrie die buiten op volle toeren draait. “Ook al ligt het café midden op het plein, hier komen eigenlijk nooit toeristen binnen. Ze lopen er meestal gewoon aan voorbij. De vorige eigenaresse wees verdwaalde toeristen trouwens ook de deur. Ik kan me herinneren dat er eens dagjesmensen binnenkwamen, huisvrouwen met van die grote shoppingbags. Die werden resoluut weggestuurd.”
Een plek in het stadshart is een must
“Er worden in de binnenstad amper nieuwe horecavergunningen afgegeven. Als je een mainstream kroeg of club met enkel een commercieel doel wil beginnen, dan hoef je al helemaal niet te rekenen op medewerking van de politiek. Daardoor wordt er ontzettend veel geld geboden op vergunningen van bestaande gelegenheden. Zelfs als die slecht lopen, zijn ze goud waard. Wij willen onze club realiseren in een nieuwbouwpand en daar hebben we dan ook een nieuwe vergunning voor nodig.” Jordi en zijn mede initiatiefnemers kiezen bewust voor het centrum. “Momenteel worden alle experimentele clubs buiten het stadshart geopend, maar het centrum heeft zo’n plek óók nodig. Daarnaast lijkt het me niet zo veilig voor ons publiek als ze verkleed door bijvoorbeeld Sloterdijk moeten lopen. Dat is helaas zo.”
Wijlen burgemeester Van der Laan zag het idee van een experimentele en trendsettende club binnen de grachtengordel wel zitten en beloofde om de verantwoordelijke ambtenaren ‘te masseren’. Nu is het slechts een kwestie van formaliteiten afwikkelen en geduld hebben.
"Het is nog onveilig om flamboyant gekleed over straat te gaan in Sloterdijk, helaas"
De nachtvlinder die voor het Stedelijk Museum de kelder van de voormalige Citroën-garage bij het Olympisch Stadion al eens omtoverde tot een nachtclub, wil als gastheer in de queer wereld mensen met een andere achtergrond met elkaar in contact brengen: “Op mijn feesten en later in onze club wil ik dat iedereen de mogelijkheid heeft om langs te komen: artsen, kunstenaars, spierbundels, femme jongens, Roemeense gothics, homo’s, hetero’s en transseksuelen. Iedereen! Daarom hef ik geen entree van 40 euro zoals vaak gebeurt, want de jongeren uit de provincie die met hun laatste centjes op zak naar de grote stad komen, moeten bij mij hun bevrijding kunnen vieren.”
“Tien jaar geleden was ik een heel verlegen persoon die niet van uitgaan hield. Ik woonde nog in Terheijden, onder de rook van Breda. Daar zijn de mensen lief en leiden ze een charmant leven in een repeterend patroon, maar ik voelde dat ik daar niet thuishoorde. Terwijl ik zoekende was naar mezelf kwam ik in Amsterdam terecht op een feest. Het leek of er een poort naar een geheime wereld openging. Dat feest was één flamboyant circus van mensen. Daar leerde ik mijn mentor, beste vriend en zakenpartner Dick Koopman kennen. Dick was destijds een van de zeven eerste nachtburgemeesters en onder zijn vleugels kon ik die geheime wereld leren kennen.”
De nacht is inmiddels gevallen en de meeste gasten hebben het café verlaten. Jordi neemt de laatste pinda’s en drinkt zijn glas witte wijn leeg: “Het is mijn taak om anderen troost te bieden. Het ontdekken van die geheime wereld was zo belangrijk voor mijn ontwikkeling dat ik anderen ook die kans wil bieden. Mijn succes zit hem in de vriendschappen met al die mooie mensen die ik heb leren kennen. Van hen krijg ik zoveel liefde terug, dat voelt bijna als familie. Dat gun ik iedereen.”
Jordi Ariza Gallego vormt samen met Dick Koopman het productiebedrijf UltraSexi, waarmee ze F*cking Pop Queers en MultiSexi organiseren.
Beeld: Jordi Ariza Gallego
De VPRO maakte onlangs een radiodrama over de familie Schiller en het gelijknamige hotel aan het Rembrandtplein, dat je hier kunt beluisteren.
