In een viering van zijn leven, is de as van Matthew Shepard op vrijdag 26 oktober jl. bijgezet in de crypte van de ‘Nationale Kathedraal’ van Washington. Alle 4.000 plaatsen in de kathedraal waren bezet. Bisschop Gene Robinson, de eerste openlijk homoseksuele bisschop van de Episcopaalse Kerk van Amerika, sprak de gedenkwaardige woorden: nu kun je rusten, nu ben je veilig. Twintig jaar geleden werd de jonge Matthew in Wyoming vermoord, omdat hij homo was.
Het gebaar van de Episcopaalse Kerk, van de geestelijk leiders van de Nationale Kathedraal in het bijzonder, is groots, vind ik. Zeker in een tijd waarin de rechten van LHBTQ’s in Amerika van overheidswege zo onder druk staan, zal deze oprechte aandacht voor het afschuwelijke lot van een jonge homo twintig jaar geleden zijn uitwerking niet missen. Bijna tegelijkertijd viel de voorgenomen beslissing van de regering Trump alleen het ‘biologische geslacht’ van mensen te erkennen in hun paspoort, een enorme klap voor de 1,4 miljoen transgenders in Amerika en een treurig bewijs daarvan dat we als minderheid nooit helemaal veilig zijn, of zelfs: dat we een speelbal zijn in een politiek-culturele strijd.
Bij het grootse gebaar van de Nationale Kathedraal stemde de gebeurtenis me ook enigszins verdrietig en cynisch. Ja, het is mooi dat de as van Matthew kon worden bijgezet in de kathedraal, in de kerk, een plek waar hij ook zelf zo van hield, en dat hij – met de woorden van bisschop Robinson – nu eindelijk rust heeft en veilig is, maar ehm… hij is wel dood. Wat is dat voor rust? Wat is dat voor veiligheid? De kerk valt hier natuurlijk in directe zin niets te verwijten, maar het is wel te laat allemaal. En dat kan ook gezegd worden over vele, vele anderen, zelfs hen die nog leven, maar hun leven dood zien lopen in alle onmogelijkheden, in kerk en samenleving, om op een gelijkwaardige manier mee te doen (niets ten nadele van die landen en kerken die flinke stappen vooruit hebben gezet in de afgelopen decennia).
De rust van Matthew wordt pas echt eer aangedaan, zijn leven wordt pas echt gevierd, als deze kerk zich met nog meer bezieling in gaat zetten voor de mensen die door anderen niet worden gezien als beelddrager van God.
Onder de grote kerken in de wereld is de Episcopaalse Kerk een kerk die van zich heeft laten horen in de strijd voor een gelijkwaardige plaats voor LHBTQ’s in de kerk en in de samenleving. De kerk werd er in de grotere kerkenfamilie van Anglicaanse kerken waar deze kerk bij hoort, zelfs om berispt. Toch laadt ook deze kerk zichzelf nu met nog meer verantwoordelijkheid op dan ook werkelijk een veilige plek te zijn voor álle LHBTQ’s die er hun heil zoeken. De as van Matthew Shepard in de crypte van Amerika’s Nationale Kathedraal schept verplichtingen. De rust van Matthew wordt pas echt eer aangedaan, zijn leven wordt pas echt gevierd, als deze kerk zich met nog meer bezieling in gaat zetten voor de mensen die door anderen niet worden gezien als beelddrager van God.
Kerken kunnen en moeten zonder terughoudendheid, en hardop medestanders zijn in de diepe wens van miljoenen LHBTQ’s een veilig en rustig leven te kunnen leiden. Een stem die klinkt voor mensen die in de knel zitten, is een stem voor Jezus. En die stem moet net zo lang en irritant vaak te horen zijn tot er geen jonge jongens meer dood van een hek hoeven te worden gehaald, zoals Matthew Shepard twintig jaar geleden, tot er geen as meer de kerk hoeft te worden ingedragen om veiligheid en rust.
Foto: Peter van der Wal
