In de Rotterdamse hotspot staat vrijheid en diversiteit centraal. Wat is daarvan te merken? Winq ging een avond op onderzoek.
The Suicide Club torent prachtig over Rotterdam uit. Het trendy restaurant (en cocktailbar) op de bovenste verdieping van het Groot Handelsgebouw, pal naast Rotterdam Centraal, trok alleen iets te veel ballen en mannetjes die met geld kwamen smijten. Zo’n elitair imago past natuurlijk niet bij een diverse stad als Rotterdam, dus ging het roer om. The Suicide Club organiseert nu ook clubavonden, die een breder publiek moeten aanspreken. “Bij TSC draait het om vrijheid en diversiteit”, wordt in het persbericht benadrukt. “Diversiteit in muziek, seksuele voorkeur, cultuur en creativiteit.” Dus ging ik een avondje langs om te onderzoeken hoe open minded en divers deze club is.
Via een goederenlift, verstopt op een binnenplaats, kom je binnen in de keuken van het restaurant, waar bebaarde hipsterchefs je vrolijk begroeten – een leuke gimmick. Ik ga aan tafel met Cindy Kiota (32), artistiek directeur van de club, en Harvey Sambo (32), manager van het restaurant. Cindy organiseerde al feesten op het dak van TSC (waar ze zelf ook draaide) en rolde zo in deze functie. Zij haalde Harvey erbij, met wie ze al jaren is bevriend. Cindy en Harvey symboliseren de diversiteit die TSC wil uitstralen. Cindy’s moeder komt uit Congo, haar vader uit Limburg. Harvey heeft Antilliaanse roots. Ze zijn beiden gay.
Op de kaart staan verfijnde Aziatische fusiongerechten; probeer vooral de soft shell crab en ‘Looking for the Shrooms?’, een mix van verschillende soorten paddenstoelen. De robuuste (en ja, erg aantrekkelijke) barmannen maken stevige cocktails aan de hand van je persoonlijke smaakvoorkeuren. Je kijkt uit over de moderne skyline van Rotterdam, terwijl de muziek steeds luider en opzwepender wordt. Als iedereen is uitgegeten, gaan de tafels en stoelen aan de kant en mag er worden gedanst. Ook in de programmering wordt diversiteit nagestreefd, niet alleen in de achtergrond van de dj’s, maar ook in de muziekstijlen die worden gedraaid, van house en funk tot Afrobeat.
Ondanks het kleurrijke team en de nobele intenties is iedere clubavond een uitdaging, zegt Cindy. ‘Een bloedmooie transgender vrouw’ aan de deur moet alle mensen weren die niet open minded overkomen. Maar iedereen kan komen eten, dus daar kun je geen deurbeleid op toepassen. Toch zegt Cindy dat de eetploeg meestal vanzelf uitdunt en plaatsmaakt voor wat meer uitbundige clubgangers. Zo zie ik tijdens mijn bezoek wat stille stelletjes, een paar ballen maar gelukkig ook genoeg feestbeesten. De alchemie van een gemêleerd publiek is ook lastig en zoiets moet groeien.
Als ik in TSC (enigszins beschonken) aan de stripperpaal naast de dj booth hang, kijken een paar gasten even op van hun tafel. Ook valt één guitige knul bijna achterover als ik zeg dat ik op mannen val, maar de sfeer is goed en de muziek nog beter. Met de culturele diversiteit zit het ook snor. En het blijft bijzonder om op zo’n grote hoogte te dansen, met een onbelemmerd uitzicht over de stad én een enorm dakterras. Cindy hoopt dat The Suicide Club uitgroeit tot een hechte ‘community van vooruitstrevende, sexy kosmopolieten’. Een mooi streven, dus laten we ze vooral een handje helpen.
The Suicide Club (Stationsplein 45, Rotterdam) is woensdag en donderdag geopend van 16.00 tot 02.00 uur en vrijdag en zaterdag van 16.00 tot 05.00 uur. Voor reserveren en de programmering, klik hier.
