Het zal velen niet zijn opgevallen. Er is ook weinig over gezegd, laat staan veel ophef over geweest. Maar vorige week zette Nederland een grote stap terug in LHBTQ-inclusie.
Opnieuw werd er namelijk een extra drempel opgeworpen richting roze ouderschap. Die drempel is al hoog. Voor homoseksuele mannen is het – mede vanwege het verbod op draagmoederschap – al buitengewoon moeilijk om in dit land hun kinderwens in vervulling te zien gaan. Meervoudige ouderparen lopen tegen vele bureaucratische muren op. Maar nu wordt het voor lesbische en biseksuele moeders ook een stuk moeilijker om kinderen te krijgen – of in ieder geval prijziger.
Afgelopen week maakte minister Bruins voor Medische Zorg bekend dat de vruchtbaarheidsbehandelingen voor lesbische koppels en alleenstaande vrouwen niet langer worden vergoed.
Officieel worden deze behandelingen alleen door de zorgverzekeraar betaald wanneer daar een medische indicatie voor is. Tot vorig jaar oordeelden gynaecologen dat een vrouwelijk koppel – bij afwezigheid van een man – medisch ingrijpen noodzakelijk maakt. De minister heeft nu dus aan de Tweede Kamer duidelijk gemaakt dat de afwezigheid van zaad geen medische noodzaak mag heten en vrouwelijke echtparen hun (zeer prijzige) behandeling zelf moeten betalen. Voor de duidelijkheid: de behandelingen kosten 841 euro per keer, waarbij er vaak meerdere nodig zijn en voor het zaad moet ook worden betaald.
Je hoort de boekhouders van de VVD flink rekenen en de christelijke partijen verheugd een sprongetje maken.
Heteroseksuele koppels die vruchtbaarheidsproblemen hebben of waarvan de man niet de gewenste zaadkwaliteit heeft krijgen hun behandeling wel vergoed.
Van de 9000 inseminatie pogingen die jaarlijks in Nederland plaatsvinden, vinden 6000 bij lesbische stellen en alleenstaande vrouwen plaats. Zij zijn dus de groep die deze medische hulp het hardst nodig heeft.
Je hoort de boekhouders van de VVD flink rekenen en de christelijke partijen verheugd een sprongetje maken.
Voor de lesbische vrouwen die de dure behandelingen niet kunnen betalen – en een vrouwenstel vormt al niet de vermogendste groep in Nederland – blijven er weinig opties over. Zeker nu er een verbod op anonieme donoren bestaat. De roze moeders in spé kunnen online of in eigen kring naar zaad gaan zoeken en proberen dat zelf in te brengen, maar dit levert lang niet altijd een zwangerschap op en is daarnaast ongecontroleerd en dus niet zonder risico.
Of, er is natuurlijk die andere optie… Om het toch maar met een man te doen. Herhaaldelijk zelfs, want de meeste vrouwen worden niet in één keer zwanger.
Het is het laatste waar dit kabinet feitelijk op aanstuurt. Door te stellen dat er bij vrouwenparen geen medische noodzaak is, impliceert de regering dat lesbische vrouwen een keuze hebben. Ze hadden ook gewoon met een man kunnen zijn. Dan hadden ze helemaal niet in de kliniek hoeven zitten. Tenzij dat sperma van manlief het af laat weten natuurlijk, maar goed daar gaat dit kabinet niet van uit.
Minister Bruins besluit – al zal hij het zelf een toelichting noemen – legt het probleem van onderlinge solidariteit bloot. Blijkbaar vindt ons kabinet, net zoals zoveel Nederlanders, dat een lesbische vrouw niet zo moeilijk moet doen en gewoon met een man in een hooiberg moet gaan liggen. Natuurlijk geldt dit niet voor heterokoppels, want stel je voor dat echtgenoot Peter met z’n ongeschikte zaadjes toe moet kijken hoe een andere man zijn vrouw bevrucht? Dat kunnen we zijn tere hartje niet aan doen.
Foto: Peter van der Wal
