De gemeente Amsterdam verbiedt dit jaar versterkt geluid op de boten langs de route van de komende Canal Parade, net als illegale feesten langs de kant. Nadat ik vorig jaar mee mocht varen met de boot van COC Nederland zou ik willen zeggen: wat een goed idee. Want een deel van het publiek van Amsterdam Pride begrijpt duidelijk niet waar het evenement nou echt om draait.
Trots was ik, toen ik vorig jaar mee mocht varen met de boot van COC Nederland. Toen ik de dag voor aanvang hoorde wat ons thema zou zijn, was ik nog blijer. Het thema ‘Heroes’ droegen we uit door zes vrouwelijke rolmodellen van de emancipatie uit te beelden. Na iedere brug sprongen om beurten, op de maat van Beyoncé’s ‘Run The World’, zes danseressen het podium op, gekleed als Pussy Riot, Bet van Beeren, Madonna, FEMEN, en Rosie the Riveter. Als laatste stak de danseres gekleed als Marsha P. Johnson, oermoeder van de Stonewall Uprising, een enorme regenboogvlag omhoog. Direct na deze introductie veranderde de muziek en kwamen alle deelnemers uit hun zitpositie omhoog met t-shirts met ‘who run the world’ op hun borst, om een gedeelde choreografie uit te voeren.
Het was een waanzinnige ervaring. Zodra we vanaf het Oosterdok onder de eerste brug vandaan kwamen, werden we begroet door confetti, muziek en een grote mensenmassa. Veruit de meeste mensen langs de route waren enthousiaste en vriendelijke feestvierders, maar gaandeweg merkte ik dat er ook een hoop mensen waren die zich opvallend minder tof gedroegen.
Onze voorste danseres was uitgedost als een topless activiste van FEMEN. Meerdere keren werd ze luidkeels nagejoeld en uitgescholden voor 'hoer!' vanaf de kant. Een man keerde zijn beker bier over haar leeg toen we onder een brug door vaarden. Een groepje corporale studenten klom van boot op boot langs de kant om haar rennend te volgen, terwijl ze intimiderend naar haar bleven schreeuwen. Ik stond niet eens topless op een podium, maar vond het bedreigend.
Één keer per jaar zijn we uitbundig zichtbaar en eisen we onze plek in de maatschappij op. Als je dat niet begrepen hebt: blijf dan lekker thuis.
What the fuck kom je doen op Pride als je als man zo reageert op een paar borsten met body paint? Draait Pride niet juist om respect en verdraagzaamheid naar onze diverse gemeenschap? Pride begon als een protest! Eindelijk, één keer per jaar zijn we uitbundig zichtbaar en eisen we onze plek in de maatschappij op. Als je dat niet begrepen hebt: blijf dan lekker thuis.
Zodat onze danseressen eerst hun stukje konden dansen, bleef de rest van de opvarenden na iedere brug eerst een moment zitten. Sommige mensen uit het publiek pikte dat niet. Nog voor we allemaal tegelijk op gingen staan om te dansen, werden we vanaf de kant al regelmatig toegeroepen: "Dansen! Hee, jullie zijn saai! Ga staan!". Alsof het publiek ons te vertellen had hoe leuk wij moesten doen voor hun vermaak. Door deze mensen werden intussen de danseressen en onze boodschap over vrouwenemancipatie compleet genegeerd.
Het was een erg warme dag. Sommige toeschouwers hielpen ons koel te blijven door, wie dat vroeg, met waterpistolen een douche te geven. Maar groepen mannen langs de kant maakten hier een sadistisch spel van: met zoveel mogelijk kracht een waterstraal in iemands gezicht spuiten, met grachtenwater waar ik een stuk of drie dode duiven in zag dobberen, terwijl men daar niet eens om vroeg. Als een soort Whipe Out-obstakel stelden ze zich op: lekker de mensen op de boten lastig vallen en uitlachen.
Dolly Bellefleur omschreef in Het Parool hoe urenlange make-up sessies er af werden gespoten: "Je zag ze hun mitrailleurs vullen met grachtenwater en dan op je richten. Soms recht in het gezicht. Zo respectloos. Dat gaf me een heel onveilig en unheimisch gevoel. Het absolute dieptepunt waren vijf dames van middelbare leeftijd die beeldig stonden te wezen op hun privéfeestje en die zodra ik in beeld kwam hun watergeweren op mij leegden."
Langs de kant heb je echt geen eigen DJ nodig
Die privé-feestjes ken ik. Met harde muziek en brede boten ontnemen ze alle bezoekers achter zich op de kade het zicht. Met eigen DJ's die het liefst het geluid van de parade en de thema’s van de deelnemers overstemmen. Vergeet niet: Bijna iedere boot van de Canal Parade heeft al geluid aan boord. Langs de kant heb je echt geen eigen DJ nodig en veroorzaak je eigenlijk alleen maar overlast voor bewoners, deelnemers én toeschouwers. Het is een beetje alsof je met je laptop in de zaal van de bioscoop een andere film gaat streamen. Dat je tijdens de vertoning van Titanic heel luid de remake van Baywatch aan zet.
Een oude bekende, overigens hetero, stond met een microfoon in zijn hand pal langs de route op een toeschouwersboot zo hard mogelijk de aandacht op zichzelf te vestigen. Hij had blijkbaar midden op de Prinsengracht behoefte aan zijn eigen feestje, met ons op de achtergrond. Met zijn rug naar de parade toe was hij de zogenaamde gangmaker. Ik werd er een beetje treurig van.
Begrijp mij trouwens niet verkeerd. Ben je hetero, cis-gender of gewoon geen deel van onze prachtige roze gemeenschap? Kom juist vooral naar Pride! Je bent welkom om met ons feest te vieren. Neem je kinderen, je ongemakkelijke buurvrouw en voetbalmaatjes mee. We tonen ons vol trots, geven je een knuffel en een biertje als je met ons mee feest. Maar kom alleen als je je weet te gedragen. Het feest draait niet om jou. Vandaag willen we ons niet schamen, verstoppen of inhouden. We staan op de boten als overwinning. Niet als jouw entertainment dat je mag bespotten.
Het kan ook anders. Maak op je bootje plek voor mensen die wél LHBTQ zijn. Organiseer een collecte voor de organisatie van Pride Amsterdam. Hef met elkaar het glas op die ene keer dat je collega uit de kast kwam. Denk eens na over het belang van de boten over roze ouderschap, het verstrekken van PrEP of die van Amnesty International. En zing en dans mee als je vanaf de boten opeens Diana Ross of George Michael hoort.
Betekent mijn ervaring dat ik ineens niet meer mee wil varen met komende editie? Welnee! Het was een van de tofste dingen die ik ooit heb gedaan. We dansten onze armen er af, wonnen met COC Nederland de juryprijs voor ‘Beste Boodschap’, gingen nog tot in de late uurtjes door en ik herinneren mezelf nog helder het moment dat we de Amstel op draaiden en duizenden mensen ons zagen toejuichen. Pride is fantastisch, maar om het goed te laten verlopen zijn extra handhaving en een beetje meer fatsoen wel op hun plaats. Ik kijk nu al uit naar 3 augustus!
Coverbeeld: Peter van der Wal
