In Bohemian Rhapsody zagen we een zwaar gekuiste versie van het leven van Freddy Mercury. Met Rocketman begaat regisseur Dexter Fletcher gelukkig niet dezelfde fout, aldus filmjournalist Nico van den Berg.
Of hij zichzelf al vergelijkt met Rami Maleks Oscarwinnende prestatie in Freddy Mercury-biopic Bohemian Rhapsody? Het was een van de eerste vragen die acteur Taron Egerton kreeg op de persconferentie na de wereldpremière van Rocketman in Cannes. "Dat is een verschrikkelijke vraag", antwoordde Egerton hierop, om daarna meteen Malek en zijn film te prijzen.
“Het openlijk laten zien van twee zwetende mannenlijven is een belangrijke stap voor Hollywood”
Je kunt hem zo'n politiek correct antwoord niet kwalijk nemen, maar de vergelijking valt toch echt flink in het voordeel van Rocketman uit. Nee, de één miljard dollar box office die Bohemian Rhapsody wist binnen te harken, zal Rocketman waarschijnlijk niet halen, juist omdat de film extravaganter en explicieter is. Maar de Elton John biopic is wel een stuk oprechter dan de Mercury-tegenhanger.
Alleen al de manier waarop openlijk de homoseksualiteit van Elton John wordt getoond, is een verademing ten opzichte van de pijnlijke 'straightwashing' in de Queen-film, waar de uitbundige mannenseks die Mercury in zijn leven had, netjes buiten beeld werd gehouden. In plaats daarvan zagen we alleen een gladgestreken bedscène met een vrouw.
Homoliefde op het witte doek is al decennia de gewoonste zaak van de wereld in arthousefilms, maar voor een grote Hollywoodproductie is dit nog steeds problematisch. Sterker: Rocketman is de eerste film ooit van een grote Amerikaanse filmstudio – in dit geval Paramount – die seks tussen twee mannen laat zien. Alle andere films die dit eerder deden, werden uitgebracht op kleinere nichelabels. Hoe netjes de seks tussen Taron Egerton (Kingsman: The Secret Service) en Richard Madden (Game of Thrones) ook is, het openlijk laten zien van twee zwetende mannenlijven is toch een belangrijke stap voor Hollywood, dat financieel steeds afhankelijker wordt van de grote box office in conservatieve landen als India en China. Vooral bij dat laatste land is het nog maar de vraag of Rocketman er überhaupt te zien zal zijn. Ook in de VS mag iemand jonger dan 17 jaar alleen onder begeleiding van een volwassene naar Rocketman. Dan zijn we in Nederland gelukkig een stuk relaxter; hier wordt de film geschikt geacht voor iedereen van 12 jaar en ouder.
Wel werd vooral in de VS weer de discussie gevoerd of een hetero acteur de aangewezen persoon is om een homoseksueel personage te spelen die worstelt met zijn seksuele identiteit. Het is een uiting van een klimaat waarin alleen de extreme meningen aandacht krijgen. Egerton zei hier terecht op dat hij geen acteur is geworden om alleen maar zichzelf te spelen. Maar hij stelde wel een voorwaarde voor het spelen van de rol: Elton Johns seksualiteit mocht niet worden weggemoffeld.
“Waar je bij Malek alleen buitenkant zag, zie je bij Egerton iemand waar je als kijker echt in gelooft, inclusief zijn nare kanten en talloze verslavingen”
Ondanks deze voor Hollywoodbegrippen vooruitstrevende aanpak is Rocketman in de kern een traditionele musicalfilm, waar de nummers van Elton John worden gebruikt om zijn levensverhaal te vertellen en de scènes aan elkaar lijmen. Maar waar Rami Malek in Bohemian Rhapsody met een stel hazentanden uit de feestwinkel zich al playbackend en weinig overtuigend een slag in de rondte acteerde, daar weet Taron Egerton met een geweldige zangstem en een eindeloos charisma de essentie van de jonge Elton John neer te zetten. Waar je bij Malek alleen buitenkant zag, zie je bij Egerton iemand waar je als kijker echt in gelooft, inclusief zijn nare kanten en talloze verslavingen.
De film gebruikt een beproefd recept in het biopic-genre: we zien opkomst, ondergang en wederopstanding van een superster die zichzelf uiteindelijk weer vindt. Uiteraard voorafgegaan door een lastige jeugd met ouders die een ongelukkig huwelijk hadden en zich geen raad wisten met hun zoon. "Je zal altijd alleen blijven, niemand zal echt van je houden" zegt Eltons moeder. En zijn vader weigert hem een knuffel te geven, want dat doen mannen niet. Het verhaal is opgehangen aan een groepstherapie waar Elton John zijn levensverhaal, inclusief zijn innerlijke demonen eruit kan gooien. Hij begint de sessie nog met humor – “Mijn dealer was een weekje vrij, dus ik moest toch wat” – maar gedurende de film wordt zijn verhaal steeds serieuzer. “Misschien had ik moeten proberen wat gewoner te zijn” zegt hij, als hij over zijn uitbundige leven, inclusief overdoses aan drank en drugs praat. De film focust vooral op de turbulente eerste helft van zijn leven, maar tijdens de eindcredits zien we de echte Elton John van nu: een volwassen man, die samen met zijn man en twee kinderen een rustig leven leidt, zonder drugs en alcohol.
Rocketman laat zien dat clichés een geweldige film niet in de weg zitten, mits deze met passie, oprechtheid en vakmanschap is gemaakt én ook nog af en toe de randen van het genre weet op te zoeken. De ironie wil dat Rocketman-regisseur Dexter Fletcher ook Bohemian Rhapsody afmaakte toen de oorspronkelijke regisseur van de set werd gestuurd. Het is duidelijk welke film zijn passieproject was. Rocketman rocks!
Rocketman
Met: Taron Egerton, Richard Madden, Jamie Bell
Regie: Dexter Fletcher
Op 6 augustus om 20.30 uur te zien op Spike
