“Mijn kinderen passen niet bij mijn nieuwe leven”

“Ik groeide op in een Limburgs kerkdorp en mijn ouders gaven mij, mijn twee zussen en twee broers een traditionele opvoeding. Ze spiegelden ons het huwelijk voor als ideaalbeeld en daaraan wilde ik voldoen. Al op jonge leeftijd werd ik vooral door mijn tweelingzus overtroefd, ze was bazig en gaf mij het gevoel dat ze alles beter kon. Hierdoor trok ik me terug en kwam ik nooit voor mezelf op. In mijn pubertijd ging ik met een mannelijke klasgenoot naar het bos waar we onszelf hebben uitgekleed. Dat voelde heel natuurlijk. Zodoende vermoedde ik al vroeg dat ik homo ben, maar in mijn omgeving werd homoseksualiteit altijd heel negatief benaderd, dus onderdrukte ik die gevoelens. Tegelijk besefte ik dat hoe verder je die gevoelens van je afgooit, hoe meer je het zelf bent. Bang als ik was om die gevoelens te dichtbij te laten komen en ze te moeten openbaren, nam ik een rol aan en heb ik mezelf regelmatig negatief uitgelaten over homo’s.

Om me aan mijn homoseksuele gevoelens te ontworstelen, wilde ik verkering met iemand van het andere geslacht. Op mijn zeventiende liep ik een meisje tegen het lijf. Ze had al veel meegemaakt en ik had medelijden. We kregen een relatie en uiteindelijk trouwden we. Ik stapte niet in het huwelijksbootje uit liefde, maar vanuit de gedachte dat het zo hoorde en dat ik mijn omgeving tevredenstelde. Bij een ‘perfect huwelijk’ horen ook kinderen. Al mijn broers en zussen hadden al kids, dus ook mijn vrouw raakte snel na de bruiloft zwanger. Uiteindelijk kregen we drie kinderen samen. Na de derde wilde mijn vrouw dat ik me liet steriliseren. Doordat ze bleef pushen, bezweek ik onder de druk. Ik kan me nog goed herinneren dat ik dacht, vlak voordat ik onder narcose ging: dit is het laatste wat ik tegen mijn zin in doe.

Iets in mij brak

Het was altijd mijn droom geweest om naar de pabo te gaan en in het kleuteronderwijs te werken, maar volgens mijn ouders was dat iets voor vrouwen, dus werd ik fulltime postbezorger. Tijdens mijn rondes als postbode kon ik zo nu en dan stiekem de Gaykrant lezen die ik bij de abonnees bezorgde. Rond de tijd van mijn sterilisatie besloot ik eindelijk mijn eigen droom na te jagen en ging ik naast mijn baan als postbezorger een pabo-opleiding volgen. Als leerkracht is het belangrijk dat je jezelf goed kent. Daarover had ik een gesprek met mijn mentor. Hij stelde me de vraag wie ik werkelijk was en hield me een spiegel voor. Toen kwam er iets in me los. Mijn mentor gaf me het zetje dat ik nodig had, waardoor alles ineens in een stroomversnelling kwam. Thuis ging ik me oriënteren; ik gebruikte mijn studie als dekmantel om in mijn studeerkamer te kunnen zitten en met mannen te chatten. Ik moest wel constant op mijn hoede zijn, want mijn vrouw of kinderen konden zomaar ineens de kamer inlopen. Tijdens een van die online ‘ontdekkingsreizen’ ontmoette ik Gerard, mijn huidige man. Dolblij was ik en we hadden urenlang contact via MSN, vaak ’s nachts. Op mijn verjaardag zat de huiskamer vol visite. Ik vertelde iedereen dat ik moest leren voor mijn examen, terwijl ik stiekem gewoon met Gerard aan het chatten was. Kort na onze online kennismaking moest ik voor mijn studie toevallig naar Belfeld, zijn woonplaats, en we besloten met elkaar af te spreken. Een heel fijne ontmoeting.

Drie weken na onze date ging ik met mijn destijds vierjarige dochter een fietstochtje maken. Het was Vaderdag en ze bezong me als ‘haar liefste papa’. Iets in mij brak en ik begon te huilen, omdat ik iedereen voor de gek had gehouden. Bij thuiskomst zag mijn vrouw dat er iets was. ‘Is er iets?’, vroeg ze. Ik bleef stil, waarop ze zei: ‘Heb je een ander?’ Stilte. ‘Is het een man?’ Ik knikte instemmend, waarop ze zei: ‘Daar kan ik niet tegen vechten.’ Na het aan mijn vrouw te hebben verteld, heb ik mijn familie ingelicht. Mijn ouders vroegen of ik wel besefte wat ik hen aandeed en volgens mijn schoonzus was het een bevlieging. De dagen erop kreeg ik allerlei boekjes en folders in de brievenbus, zoals voor een praatgroep of een therapie waar ik zou kunnen ‘genezen’ van mijn homoseksualiteit. Na twee weken hield ik het niet meer vol. Ik pakte mijn spullen en trok bij Gerard in. Met iedereen verbrak ik het contact, behalve met mijn kinderen die ik eens per twee weken moest zien vanwege een omgangsregeling. Omdat ik mijn kinderen nergens mee wilde ‘opzadelen’, ben ik nog naar de school van mijn destijds twaalfjarige dochter gegaan. In haar klas heb ik verteld dat ik een relatie heb met een man. Dat deed ik om haar te beschermen voor pesterijen, maar ook om het voor mijn gevoel af te sluiten. Ik wilde ze netjes achterlaten en daarmee was voor mij de zaak afgedaan. Het leven dat ik veertig jaar lang had geleefd, wilde ik afsluiten. Het was goed zo. Ik heb tegenwoordig nog maar matig contact met mijn drie kinderen. Mijn oudste dochter heb ik nu driekwart jaar niet gezien, mijn zoon en jongste dochter zie ik maar sporadisch. Ik heb er eerlijk gezegd ook geen behoefte aan. Als ik de tijd terug kon draaien, had ik liever geen kinderen gehad. Ze horen bij mij, maar hebben geen enkele meerwaarde in mijn huidige leven. Ik denk dat ze me misschien onbewust herinneren aan mijn vorige leven waarin ik niet mezelf kon zijn.

Als ik terugkijk op mijn leven heb ik spijt van hoe de dingen zijn gegaan en ben ik best verdrietig. Na mijn coming-out heb ik veel in moeten halen. Nu mag ik plezier hebben en kan ik leuke dingen doen. De tijd is nog maar kort, want ik heb de meeste aardappelen in mijn leven al opgegeten. Als ik ergens zin in heb, wacht ik niet meer af, maar doe ik het meteen. Gerard en ik gaan regelmatig op vakantie en uit eten. Daar genieten we echt van. Samen herinneringen maken, daar gaat het om. Wat ik voel voor mijn man is echte liefde.” 

De (plaats)namen zijn bekend bij de redactie, maar op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd.

In de rubriek 'Openhartig' delen Winq-lezers (anoniem) hun verhaal. Ook je hart luchten? Laat het ons weten via openhartig@winq.com.

Coverbeeld: Hanna Whittle