Sinds Rudi* (55) voor het eerst rubber aantrok, kan hij niet meer zonder. Zijn man, waarmee hij al meer dan twintig jaar getrouwd is, weet van niets. “Zodra hij de deur achter zich dichttrekt, hijs ik me in mijn pak.”
“De interesse voor rubber is er bij mij van kinds af aan. Vroeger keek ik graag naar de natuurdocumentaires van diepzeeduiker Jacques Cousteau. Het pak dat hij aanhad fascineerde me. Dat geldt voor meer rubberfetisjisten die ik heb gesproken. Die Cousteau heeft geen idee wat hij heeft losgemaakt.
Destijds legde ik nog niet de connectie met het seksuele; ik wist eerder dat ik into rubber ben dan dat ik op mannen val. Lange tijd heb ik er niets mee gedaan, maar de fetisj is altijd latent aanwezig geweest. Pas een paar jaar terug ben ik actief deze kant van mezelf gaan verkennen.
Het omslagpunt kwam toen mijn man en ik een date hadden met een derde. Die persoon had een paar rubberen shorts bij zich en vroeg of ik ze wilde proberen. Het moment dat het materiaal mijn huid raakte voelde als een openbaring. Wanneer ik rubber draag, voel ik me tegelijkertijd opgesloten en compleet bevrijd. Alsof ik over mijn hele lichaam stevig omhelsd wordt. Ik hou van het gevoel – het is net een tweede huid –, de geur, maar ik vind het ook supergeil om een ander erin te zien. Vlak na die eerste ervaring heb ik mijn eerste rubberen shirt gekocht. Ik besefte al snel dat ik hier heel erg ver in wilde gaan.
Het heeft even geduurd voordat ik aan mezelf toegaf wat rubber voor me betekent. Ik probeerde het te verdringen, dacht dat het niet te combineren viel met mijn relatie. Ik ben er gek op, maar mijn man wil ik er niet voor opgeven. We zijn al meer dan twintig jaar samen en houden elkaar in balans. Zonder hem zou ik helemaal doorslaan in mijn fetisj. Ik vind het fijn dat hij me met beide benen op de grond houdt.
Mijn man vindt rubber ook best leuk, maar niet in de mate waarin ik het wil doordrijven. Ik zou het liefst de hele dag in een rubberen pak rondlopen. Daar vindt hij geen bal aan. Als compromis mag ik het aantrekken tijdens de seks. Zelf draagt hij het niet, al heb ik hem weleens gedwongen om rubberen chaps te dragen tijdens de seks.
Diepzeeduiker Jacques Cousteau heeft geen idee wat hij heeft losgemaakt.
Dubbelleven in rubber
Inmiddels heb ik een manier gevonden om mijn fetisj een plaats te geven binnen onze relatie. Wanneer mijn man de deur achter zich dichttrekt, ren ik bij wijze van spreken direct naar de kledingkast om me in mijn pak te hijsen. Het geeft me een bepaalde rust. Ik zit regelmatig in mijn pak met een gasmasker op achter de computer of voor de televisie. Het dragen van rubber is meer dan seksueel, het geeft me een energieboost. Als ik een tijdje in mijn pak heb rondgelopen, kan ik de hele wereld weer aan. Ik heb zelfs ooit een paar rubberen shorts aangetrokken naar werk, onder mijn broek. Dat gaf een enorme kick.
Mijn man weet van niets. Het is een aspect van mij dat hij nooit volledig zal begrijpen. Ik voel niet de behoefte aan hem op te biechten dat ik veel vaker rubber draag dan hij weet. Ik ben niet zozeer bang voor zijn reactie, maar hou dit deel van mezelf gewoon liever geheim. Iedereen heeft zijn geheimen binnen een relatie. Misschien verbergt hij wel een leerfetisj voor mij.
Tot nu toe heeft hij me gelukkig nooit betrapt. Ik doe echt mijn best om dat te vermijden. Ik wil niet dat hij het te weten komt; het is spannender zo. Rubber geeft me daarbij een gevoel dat ik alleen maar kan delen met mensen die er net zoveel van houden als ik. Mijn man vindt het hooguit spannend om te zien. Die denkt: je bent geil, trekt dat pak aan, hebt seks en trekt het weer uit. Voor een rubberman als ik komt er veel meer bij kijken.
In het begin voelde het als vreemdgaan wanneer ik stiekem mijn pak aantrok, maar inmiddels kan ik het beter relativeren. Nu ik er eenmaal mee in het reine ben gekomen, is het een bijzondere sensatie. Verdringen heeft geen nut, dit gevoel gaat niet meer weg. Rubber is er altijd voor me, in vrolijke en verdrietige tijden. Het zal mij nooit verlaten.
Het blijft voor nu bij platonische contacten.
Penvrienden
Sinds een tijdje heb ik een geheim Instagram-account, waarop ik foto’s plaats van mezelf in rubber. Ik zorg er altijd voor dat mijn gezicht er niet op staat en dat mijn omgeving onherkenbaar is. Het is een privé-account, waarop ik alleen mensen toelaat waarvan ik zeker weet dat zij ook van rubber houden. Dat account heeft voor mij een nieuwe wereld geopend. Het laat me zien dat ik niet alleen ben en ik hou er leuke contacten aan over. Met twee of drie van hen heb ik regelmatig contact, over hoe zij hun fetisj hebben ontdekt en hoe ze ermee omgaan. Als een soort penvrienden. Mijn man kan me dat niet bieden. Ik zal hem nooit kunnen overbrengen hoeveel rubber echt voor mij betekent. Afgelopen zomer klaagde iedereen op Instagram bijvoorbeeld steen en been over de hitte, waardoor het bijna gevaarlijk was om rubber aan te trekken, het neemt immers je huidtemperatuur aan. Iedereen bad voor een bui. Ik ben blij dat het inmiddels begint af te koelen.
Het blijft voor nu bij platonische contacten. In de seks met mijn man kan ik een klein stukje van mijn fetisj kwijt. Het allerliefst zou ik seks hebben met anderen die volledig in rubber gehuld zijn, maar dit is het compromis dat ik heb gesloten.
Ik ben blij dat ik af en toe rubber mag dragen van mijn man. Sommigen die ik spreek moeten alles stiekem doen, dat zou voor mij niet gaan. Het zou me verstikken. Als mijn man zou zeggen: de rubber eruit of ik eruit, zou ik daar lang over na moeten denken. Uiteindelijk zou ik, denk ik, voor hem kiezen, maar ik weet niet of ik het op lange termijn vol zou houden. Rubber is een deel van me geworden.”
* Rudi’s echte naam is bekend bij de redactie.
Illustratie: Hanna Whittle
