Columnist Pim Nugteren worstelde in zijn puberteit enorm met zijn seksualiteit. Mede daarom maakt het hem woedend dat er in Nederland nog 15 ‘homogenezers’ actief blijken te zijn. “Deze praktijken zijn levensgevaarlijk voor kwetsbare jongeren.”
Ik weet niet veel meer van de tijd voordat ik uit de kast kwam. De periode tussen het moment dat ik er zelf achter kwam dat ik homo ben en het moment dat ik dit voor het eerst mijn lippen durfde te laten passeren, zou ik het liefst vergeten.
Ik denk dat ik een jaar of elf, twaalf moet zijn geweest toen de gedachtes voor het eerst door mijn hoofd begonnen te spoken. Misschien was het zelfs veel eerder. Hoe ik de Power Rangers in hun strakke pakjes toch wel erg interessant vond en altijd op het puntje van mijn stoel zat wanneer er op de televisie werd gebokst of gezwommen. Het definitieve besef, dat kwam pas later. Toen ik in de kleedkamer voor de gymles merkte dat ik graag mijn ogen de kost gaf aan mijn klasgenootjes in hun ondergoed. Thuis lag ik dan uren te piekeren voor het slapengaan. Dat ene scheldwoord, zou ik dat zijn?
“Elke avond huilde ik mezelf in slaap, hopend, biddend dat het weg zou gaan”
Heb ik weer, dacht ik op die momenten. Van alle onzekerheden die mij dagelijks teisterden (heb ik niet te veel pukkels? Ik hoef toch geen beugel? Heb ik wel de juiste merkkleding aan? Vindt iedereen me wel aardig?), kon deze er ook nog wel bij. Zo ontstond de weerstand. De weerstand die later, in mijn puberteit, om zou slaan in pure zelfhaat en levensgevaarlijke vormen aan zou nemen. Ik herinner me al te goed hoe ik mezelf elke avond in slaap huilde. Hopend, of, ondanks mijn atheïstische opvoeding, uit pure wanhoop soms zelfs biddend dat het weg zou gaan. Ik keek nog eens goed naar de poster van Britney Spears aan de deur van mijn zolderkamertje daar in mijn ouderlijk huis. Haar verleidelijke blik, afgetrainde buik en borsten verpakt in enkel een strak topje. Het hielp niet. Het ging niet voorbij. De ‘demon’ ging niet weg, wat ik ook probeerde.
Het kwetste me diep, toen ik recent in het nieuws las dat er in Nederland nog zo’n vijftien ‘homogenezers’ actief zijn. Onder valse voorwendselen maken ze mensen in dezelfde fase als ik destijds wijs dat ze hen kunnen ‘genezen’ van hun homoseksuele gedachtes en gevoelens. Dat het iets is wat ‘wel voorbij gaat’, wanneer je daar maar hard genoeg je best voor doet. Pure kwakzalverij. Dit zijn mensen die door een uiterst kwetsbare fase heengaan, die, zo heeft de praktijk helaas uitgewezen, mogelijk op een fatale manier kan aflopen wanneer zij hierin de verkeerde prikkels meekrijgen. Want laten we vooral niet vergeten dat bijna de helft van de homo- en biseksuelen in Nederland wel eens zelfmoordgedachten heeft gehad.
“Ik hoop dat deze kwakzalvers snel inzien dat zij zelf de demonen zijn die ze zogenaamd proberen uit te drijven”
Het percentage zelfmoordpogingen ligt bij lesbische, homo- en biseksuele mensen vier keer hoger dan bij de algemene bevolking. Voor transgender personen liggen de percentages nog hoger. Juist in de lastigste fase van de ontdekkingsreis van je geaardheid is het van belang dat je mensen om je heen hebt die je positieve prikkels geven. Mensen die het mogelijk maken om op een zo goed mogelijke manier te leren vrede met jezelf te kunnen hebben om wie je bent. Ik hoop dan ook van harte dat deze vijftien kwakzalvers snel inzien dat ze met hun praktijken enkel kwaad verrichten. Dat zij zelf de demonen zijn die ze zogenaamd proberen uit te drijven.
Op mijn zeventiende vertelde ik mijn ouders dat ik homo ben. Op mijn achttiende deelde ik dit met de rest van de familie en al mijn vrienden. Ik besloot die dag dat er geen mens of plek op deze aarde meer zou zijn waar ik me ooit nog anders voor zou voordoen. Sinds die dag verdween de zelfhaat en maakte deze plaats voor zelfacceptatie. Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn, in de meest positieve zin mogelijk.
Meer lezen? Hier vind je alle columns van Pim Nugteren.
Foto: © Peter van der Wal
Wie meer informatie zoekt, vragen heeft of wil praten over depressie of suïcide kan 24/7 terecht bij Stichting 113 Zelfmoordpreventie, via 0900-0113 of www.113.nl.
