Van de queer scene in Vancouver kunnen wij nog iets leren

“Vorig jaar had ik een gast uit China, die me vertelde hoe fantastisch hij het vond om überhaupt een rondleiding te kúnnen krijgen over de roze geschiedenis van een stad – iets wat bij hem thuis nooit mogelijk zou zijn.” Om iets te leren over de queergeschiedenis van Vancouver, heb ik afgesproken met Glenn Tkach van Forbidden Vancouver. Glenn geeft nu drie jaar rondleidingen in het kader van de Really Gay History Tour. De rondleiding wordt tijdens de Vancouver Prideweek dagelijks gegeven en in de rest van het jaar – met uitzondering van het winterseizoen – wekelijks. Het is altijd een verrassing wat voor publiek de rondleiding dit keer heeft geboekt, maar Glenn leidt meestal een mix van toeristen en locals rond. Naast de gast uit China noemt hij bezoekers uit Korea en Polen. “De gebeurtenissen waar ik over vertel, die voor ons in het verleden liggen, zijn voor hen vaak situaties die zij heden ten dage nog meemaken.” Locals die de rondleiding krijgen willen vaak juist meer weten over de LHBTQ-geschiedenis van de stad waar ze in wonen, of hebben de evenementen zelf meegemaakt en willen terugkijken. “Gelukkig zien we ook veel tieners die bezig zijn zichzelf te ontdekken, en graag meer willen weten over onze roze geschiedenis om meer te leren over zichzelf.”

Als deelnemers van de tour al iets weten over queergeschiedenis in het algemeen, gaat dat vaak over de Stonewall-opstand in New York. “En ja, Stonewall is een belangrijk onderdeel van onze geschiedenis, maar heeft niet het alleenrecht op het ontstaan van de homo-emancipatie. Elke stad kent z’n eigen geschiedenis met activisme en de strijd om gelijkheid.” Het ‘Stonewall-moment’ van Vancouver vertoont wat gelijkenissen met dat in New York. “Op en rond Granville Street kwamen in de jaren vijftig steeds meer underground queerbars. Zo ook in The Castle Hotel. Dat was de bar waar veel dragqueens kwamen – ze voelden zich daar het veiligst.” In die tijd werden drags en travestieten niet met open armen verwelkomd door de gayscene. Tkach legt uit dat iemand die zich nu een trans vrouw noemt, destijds ook tot de dragqueens gerekend zou worden, simpelweg omdat men in die tijd een beperkter vocabulaire gebruikte. “Veel homoseksuele mannen probeerden in die tijd een beetje onder de radar te blijven, en vonden dat dragqueens ongewenst veel aandacht trokken. Sommige mannen wilden graag laten zien dat homoseksualiteit iets heel normaals is, en vonden dat drags dat beeld juist om zeep hielpen.”

Typisch Canadees
Het management van The Castle Hotel tolereerde de aanwezigheid van homo’s en dragqueens, maar zette gasten buiten wanneer zij iemand van hetzelfde geslacht aanraakten of zoenden. In 1971 trokken de bezoekers een grens: nadat het zoveelste zoenende homostel uit de bar gezet was, organiseerde een aantal gasten een ‘kiss-in’. “Typisch Canadees, om niet te rellen, maar om juist elkaar te zoenen. De politie werd gebeld, maar anders dan bij de Stonewall-opstand, grepen zij niet in. Het verbod op ‘sodomie’ werd jaren geleden al opgeheven, dus van rechtswege kon de politie niets doen. Ze trokken zich gegeneerd terug.”

Het was een grote overwinning voor de queergemeenschap. Rondom The Castle Hotel openden meer homobars, de bars die er al waren werden iets minder underground en het leidde tot protestmarsen die uiteindelijk tot Vancouver Pride zouden uitgroeien. “In sommige parken kwam de community samen om te picknicken. Aanvankelijk wat meer buiten de stad, maar later ook in parken die zich midden in de stad bevinden. Vanwege de verhoogde zichtbaarheid kregen die picknicks een activistisch tintje. Er ontstonden kleine optochten door het park, soms met borden en doeken met leuzen erop. Uiteindelijk verschoven die optochten ook naar de straten, overigens zonder dat de wegen daarvoor afgezet werden. Levensgevaarlijk dus.”

Gay Unity Week
Toen in 1980 queer ally Mike Harcourt zichzelf kandidaat stelde om burgemeester van Vancouver te worden, was een van zijn campagnebeloften niet alleen om de optochten voortaan officieel toe te staan, maar om ze zelfs vanuit de gemeente te ondersteunen. “Hij won, en in 1981 werd in Vancouver de eerste week van augustus voor het eerst officieel uitgeroepen tot Gay Unity Week. Tijdens de optocht die in die week plaatsvond, werd slechts één rijstrook afgesloten voor het verkeer. Daardoor werden deelnemers vanaf de andere rijstrook uitgescholden en bekogeld met tomaten en bierblikjes. Gelukkig gaat het er tegenwoordig heel anders aan toe.”

Er is al langer een discussie gaande over het soms commerciële karakter van prides over de hele wereld. Ook tijdens Vancouver Pride zijn de meningen verdeeld over de toegevoegde waarde van grote merken die deelnemen aan de optocht. “Aan de ene kant is het goed om te zien dat we dus door die grote merken worden geaccepteerd”, meent Tkach. “Je wil inderdaad dat die grote merken, de politie en de premier van Canada aan jouw kant staan. Tegelijkertijd kun je je afvragen: is dít waar we voor hebben gestreden?” Dat Vancouver Pride niet door de hele community wordt omarmd, is duidelijk. Er is een aparte Dyke March, die politieker van aard is, en een aparte Trans March. Ook mannen die we spraken in plaatselijke gaybars meenden veelal: Vancouver Pride lijkt er alleen te zijn voor witte, cisgender mannen. “Ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen zich vertegenwoordigd voelt door Vancouver Pride”, zegt Tkach. “Toch zie je dat de organisatie haar best doet om trans en non-binaire personen en mensen van kleur bij de pride te betrekken. Bij Edmonton Pride [een stad duizend kilometer ten Oosten van Vancouver – red.] waren hier vorig jaar zúlke heftige debatten over, dat uiteindelijk besloten is de pride dat jaar te annuleren. Gelukkig gaat Vancouver Pride hier op een proactieve manier mee om.” Zo liep vorig jaar een groep trans en non-binaire personen en mensen van kleur voorop, om ze op die manier extra onder de aandacht te brengen.

Mensenoffers
Tkach heeft zich ingezet om dit perspectief ook mee te nemen in zijn tour. Zo vertelt hij over het ontstaan van de ‘gayborhood’ in West End, het gebied rondom Davie Street. “In de jaren zeventig stond het gebied vooral bekend als de ‘sex trade capital of Canada’. Veel nachtclubs werden gedwongen gesloten, dus sekswerkers gingen noodgedwongen op straat verder, vooral in de West End, waarin Davie Street gelegen is.” Dat waren voornamelijk cisgender vrouwen, maar in bepaalde gebieden waren juist cisgender mannen en trans vrouwen aan het werk. Naast trans vrouwen was het een lucratieve tijd voor cis mannen, die erachter kwamen dat ze beter betaald werden voor sekswerk wanneer ze aan drag deden. “Voor hen was het haast bevrijdend: omdat ze in drag vaak dubbel zoveel betaald kregen als wanneer ze als male-presenting werkten, voelden ze zich voor het eerst krachtig en kregen ze de bevestiging waar ze op hoopten.”

Het verhaal zou echter op een tragische manier eindigen, toen ook West End gesaneerd werd. In de buurt waren veel betaalbare woningen voor alleenstaanden te vinden, waar homomannen gretig hun intrek namen. “Ze vonden het toplocaties, in de buurt van de homobars op Granville Street, en vlakbij parken waar ze ’s avonds konden cruisen. Boekwinkels die zich richtten op een queer publiek werden geopend, en het gebied werd een echte gemeenschap”, legt Tkach uit. Maar een poging om de wijk op te ruimen, resulteerde in een vete met de plaatselijke sekswerkers. Tkach is zichtbaar geëmotioneerd wanneer hij erover vertelt. “De homoseksuele mannen die in West End woonden, vonden het niet representatief dat er op elke straathoek een sekswerker te vinden was. Ze lobbyden om de sekswerkers uit ‘hun’ wijk te laten verwijderen.”

De gemeente nam een wet aan die de politie handvatten bood om sekswerkers voor de keus te stellen: de wijk uit, of gearresteerd worden. “De sekswerkers trokken door de jaren heen van buurt naar buurt, maar konden eigenlijk nergens fatsoenlijk terecht. Zo eindigden ze in de jaren negentig in de East Side, een van de meest arme buurten van Vancouver, waar voornamelijk daklozen, drugsgebruikers en nu dus ook sekswerkers te vinden zijn.” Veel trans vrouwen die actief waren als sekswerker raakten vermist. De autoriteiten deden amper onderzoek, en namen aan dat de vrouwen simpelweg de stad hadden verlaten. “Later bleek dat een seriemoordenaar het op ze gemunt had. Er werd gespeculeerd dat hij de moord op meer dan vijftig vrouwen op zijn geweten heeft, waarbij hij vooral inheemse vrouwen en trans vrouwen als slachtoffer koos. Deze vrouwen werden min of meer geofferd om een gayborhood te kunnen stichten.” Op Pendrell Street is een monument voor sekswerkers te vinden, het enige monument voor sekswerkers in heel Canada, en een van de weinigen ter wereld. Het is een van de punten waarbij stil wordt gestaan tijdens de Really Gay History Tour die Tkach geeft.

Private sponsorship
Forbidden Vancouver, de organisatie achter de Really Gay History Tour, houdt ook regelmatig fundraisers. Zo werd er tijdens pride vorig jaar geld opgehaald voor een bijzondere organisatie: Rainbow Refugee. De non-profitorganisatie werd in 2000 opgericht door Chris Morrissey, een ex-non. Verklaart haar geschiedenis als non wellicht waarom ze zich tegenwoordig inzet voor een kwetsbare groep mensen die vanuit allerlei landen naar Canada trekken, op zoek naar een beter leven? “Nee hoor”, zegt de vriendelijk ogende, ietwat slecht ter been zijnde Morrissey lachend. “Ik kan gewoon niet tegen onrecht.” Het begon toen Morrissey en haar Zuid-Amerikaanse vriendin besloten naar Canada te verhuizen. Morrisseys vriendin had niet de Canadese nationaliteit, en dus zocht het stel uit hoe zij toch in Canada mocht blijven. Toen dat na een jarenlange strijd lukte, besloot Morrissey samen met een bevriende advocaat anderen te helpen.

Rainbow Refugee helpt zowel vluchtelingen als expats die na afloop van hun werk- of studievisum besluiten niet terug te willen keren naar hun land van afkomst. De organisatie staat vooral vluchtelingen bij door middel van ‘private sponsorship’, wat inhoudt dat een of meerdere mensen een vluchteling zowel financieel als met praktische zaken bijstaan.

Het probleem waar vluchtelingen in Nederland regelmatig tegenaan lopen, namelijk dat de IND hen onterecht als ‘niet gay genoeg’ bestempelt, waardoor zij op basis van hun seksuele voorkeur geen asiel kunnen aanvragen, speelde een aantal jaar geleden ook in Canada. Tot organisaties als Rainbow Refugee het voor elkaar kregen om medewerkers van het Canadese equivalent van de IND beter te laten trainen en voorlichten. De United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR) stelde de zogenaamde Sexual Orientation and Gender Identity (SOGI) guidelines op. Daarin staat vermeld welke vragen wel en niet gepast zijn, voor welke stereotypen men moet waken en dat de wijze van analyse bij elke aanvrager anders kan zijn. “Van alle LHBTQ+ vluchtelingen die wij door de jaren heen hebben geholpen, kan ik er maar vijf bedenken van wie de aanvraag uiteindelijk toch is afgewezen vanwege twijfel over geloofwaardigheid”, herinnert Morrissey zich. “De SOGI Guidelines hebben de situatie echt enorm verbeterd, en de overheidsmedewerkers die deze interviews doen, voelen zich daardoor veel meer vertrouwd met de materie.”

“Wat daarbij ook helpt,” voegt Morrisseys collega Hikmat Termos toe, “is dat de procedure inmiddels een jaar of langer duurt, al zou hij eigenlijk maar zo’n twee maanden moeten duren. Door die vertraging bouwen vluchtelingen een heel leven en netwerk binnen de plaatselijke LHBTQ-gemeenschap op, waardoor de rechtmatigheid van hun aanvraag veel makkelijker aangetoond kan worden. We stimuleren dat door maandelijkse bijeenkomsten te organiseren.” Vanuit Libanon vluchtte Termos eerst naar Europa. Hij kwam ook naar Nederland, maar had hier slechte ervaringen. “Voordat ik Libanon verliet wist ik wel wat homofobie was. Maar pas toen ik in Nederland kwam, leerde ik was racisme is”, bekent hij. “Mijn homoseksualiteit kan ik wel enigszins verbergen, maar mijn Arabische uiterlijk niet. Ik werd in Nederland echt met scheve ogen aangekeken.” Termos belandde uiteindelijk in Vancouver en kwam zo in aanraking met Rainbow Refugee. Hij begon de organisatie al snel te helpen: het feit dat Termos Arabisch spreekt en precies weet wat veel van de vluchtelingen doormaken, wekt bij veel van hen vertrouwen.

Circle of hope
“Elke stad heeft een welkomstcentrum”, legt Termos uit. “Nieuwe vluchtelingen verblijven daar niet langer dan een maand, en binnen die tijd helpt een sociaal werker ze om een woning te vinden.” Rainbow Refugee helpt om vluchtelingen in contact te brengen met sponsoren. Dit is meestal een groepje mensen dat een vluchteling niet alleen financieel op weg helpt, maar ook wegwijs maakt in de maatschappij. “Soms zijn sponsoren mensen die hulp willen bieden aan een willekeurig iemand die het nodig heeft, in andere gevallen komen ze samen om een specifiek iemand naar Canada te kunnen halen en hier op te kunnen vangen”, verduidelijkt Morrissey. “Sponsoren steken elkaar aan. We zien vaak dat mensen besluiten om sponsor te worden, omdat ze zien hoe hun vrienden iemand sponsorden, en daarmee écht verschil maken.”

Een groep sponsoren, ook wel een ‘circle of hope’ genoemd, bestaat meestal uit zeven tot acht personen die één vluchteling ondersteunen. Zij gaan in principe een traject van een jaar aan. Voordat de vluchteling naar Canada komt, zijn sponsoren verantwoordelijk voor fondsenwerving – we hebben het hier over tienduizenden dollars –, helpen met het invullen van diverse formulieren en het maken van een ‘vestigingsplan’, maar ze bieden ook een luisterend oor. “Na aankomst betaalt de overheid tijdens de eerste drie maanden een aantal ‘opstartkosten’ en een uitkering, vergelijkbaar met het sociaal minimum”, legt Morrissey uit. “De negen maanden erna zijn de sponsoren financieel verantwoordelijk. Gedurende het jaar worden vluchtelingen door sponsoren bijgestaan bij het vinden van Engelse les, het openen van een bankrekening, hoe het openbaar vervoer werkt, hoe ze zich inschrijven bij een huisarts en tal van andere zaken. Sponsoren zijn hier maandelijks slechts tussen de twee en acht uur aan kwijt, maar het maakt voor de nieuwkomers een groot verschil.”

“Canadezen maken hun reputatie als vriendelijk volk echt waar”, vult Termos aan. “Dat zie je ook bij de LHBTQ-gemeenschap, en dan vooral bij de oudere generatie. Zij zijn het gewend om ergens voor te moeten vechten. Nu zaken als het huwelijk en adoptie geregeld zijn, en in Vancouver sinds enkele jaren ook ‘gay conversion therapy’ verboden is, richt de gemeenschap zich op andere manieren om te blijven helpen”, vult Termos aan. Het komt dan ook regelmatig voor dat gaybars, -clubs en andere organisaties geld ophalen voor Rainbow Refugee, om mee te helpen met het financiële traject van een sponsoring.

Van komediant naar drag artiest
Zo ook de non-binaire drag artiest Continental Breakfast, die graag wordt aangesproken met de voornaamwoorden hen en hun. We hebben afgesproken in een diner op Granville Street, op steenworp afstand van waar Vancouver in 1971 haar eigen ‘Stonewall-moment’ beleefde. Breakfast doet samen met partner PM de wekelijkse drag show Late Night Snack, waarin steeds verschillende performers te zien zijn. “Ik vind het belangrijk om organisaties zoals Rainbow Refugee te helpen waar ik kan”, vertelt hen. “Canada is redelijk verwelkomend naar vluchtelingen, maar de hele procedure van een asielaanvraag is nu eenmaal erg kostbaar.” Breakfast krijgt via social media regelmatig berichten van mensen in landen waar LHBTQ’s niet in vrijheid kunnen leven. “Sommigen vragen alleen al of ze mij bij hun asielaanvraag op kunnen geven als vriend of kennis, om aan te tonen dat ze bij aankomst in Canada een netwerk zullen hebben waar ze op terug kunnen vallen.” Hen verhuisde zelf vanuit Alberta naar Vancouver. “Ik was in Alberta zelf nooit in fysiek gevaar, dus het is niet een vergelijkbare situatie. Maar ik weet hoe het is om in een omgeving te wonen waar je niet geaccepteerd wordt om wie je bent. In die zin weet ik hoe waardevol het is om ergens te wonen waar je wél volledig jezelf kunt zijn. Zolang ik mensen kan helpen, zal ik shows blijven geven om geld in te zamelen.”

“Wat ik te gek vind aan drag is dat mensen even aan hun dagelijkse leven kunnen ontsnappen”, vervolgt Continental Breakfast. ”Ik hou ervan om mensen aan het lachen te maken, dat ze even van de bank af komen, de deur uit gaan, en ergens heen gaan om een paar uur te genieten. Ik zie het als mijn missie om een ruimte waarin ik optreed interessant genoeg te maken dat mensen er een tijdje willen blijven.” Continental Breakfast was eerst komediant, maar merkte dat veel van hun zelfvertrouwen voortkwam uit drank- en drugsmisbruik. “Daarom stopte ik met komedie én met drugs en alcohol.” In de jaren die volgden, bezocht Breakfast steeds meer drag shows en leerde tegelijkertijd meer over eigen queerness en genderidentiteit. “Door drag shows te zien, wist ik: dít is het publiek waarvoor ik moet optreden. Dus leerde ik mezelf op te maken, begon mezelf Continental Breakfast te noemen, en ging geleidelijk aan steeds meer optreden. Ik kreeg het gevoel dat ik er eindelijk uit mocht zien hoe ík wilde. De eerste avond dat ik drag deed, was mijn gezicht paars en droeg ik een roze baret. Ik kon eindelijk mooi zijn onder mijn eigen voorwaarden. Ik leerde hoe je een zaal kunt bespelen. Tegenwoordig doe ik drag fulltime.”

We komen nog even terug op de kritiek die ik van verschillende kanten hoorde, dat de pride in Vancouver niet bijster inclusief zou zijn. “Ja, er lopen wel trans- binaire en gender non-conforming mensen mee met de optocht tijdens Vancouver Pride,” beaamt Breakfast, “maar ik denk dat de pride tegenwoordig vooral een manier is voor bedrijven om te laten zien dat zij de LHBTQ-gemeenschap steunen. Ik vind het niet echt meer een gelegenheid voor zelfexpressie of om een politiek statement te maken.” Toch vindt hen de pride niet overbodig geworden. “Twee jaar geleden liep ik zelf ook mee in de optocht, en het was te gek. Het is een enorm feest. Tegelijkertijd denk ik dat optochten als de Dyke March en de Trans March hard nodig blijven om extra aandacht te vragen voor die groepen.”

Drag thing
“Er zijn gelukkig wel steeds meer initiatieven om gemarginaliseerde groepen een platform of podium te geven”, besluit Breakfast verheugd. “Neem bijvoorbeeld The Warehouse at Eastside Studios. Zij creëren echt een ruimte voor trans en non-binaire personen, maar ook mensen van kleur, en zetten daar projecten mee op. Ik zie helaas wel een scheiding tussen gaybars en ‘queer culture’. Veel evenementen en projecten blijven toch gefocust op cis mannen, terwijl die scheiding helemaal niet nodig zou hoeven zijn.”

Een nieuwe vorm van expressie in de dragscene in Vancouver is ‘drag thing’. “Daar is een van mijn vrienden, Rose Butch mee begonnen”, vertelt Continental Breakfast. “Hen liet zich aanvankelijk inspireren door dragkings, en hun kunst werd daarmee echt doordrenkt. Uiteindelijk realiseerde Butch zich dat hen geen dragking óf dragqueen was, maar iets ertussenin. Zo werd de term ‘drag thing’ geboren. Dat is nu een nieuwe, echt in opkomst zijnde stroming hier in Vancouver.”

Onlangs verscheen de Canadese editie van RuPaul’s Drag Race op tv, waarbij Drag Race-kandidate Brooke Lynn Hytes een van de juryleden is. De show kreeg de afgelopen jaren veel kritiek te verduren over gebrek aan inclusie. RuPaul deed een paar slecht ontvangen uitspraken over waarom trans vrouwen niet welkom zouden zijn om deel te nemen aan de show, en in het verleden werden trans kandidaten medegedeeld dat ze hun transitie pas voort zouden mogen zetten ná hun deelname aan Drag Race. Hoe kijkt Continental Breakfast aan tegen het ontbreken van trans en non-binaire kandidaten in het populaire programma? “Toen ik hoorde dat Drag Race naar Canada zou komen, voelde ik niet de behoefte om me in te schrijven. Bij de castingoproep werd gesuggereerd dat alle genders welkom waren, maar ik hoorde van insiders dat er toch weer alleen maar cisgender mannen gecast zijn. Ik vind het echt jammer en vooral achterhaald dat een show dat zo’n groot publiek trekt zich niet meer inzet om een breder spectrum te tonen.”

Toch wil Continental Breakfast de show niet zomaar afschrijven. “Het feit dat iemand van 13 jaar, queer mensen op tv of Netflix kan bekijken, is altijd goed. Zichtbaarheid is belangrijk. Ik zag dat soort dingen niet op tv toen ik jong was, behalve als er met ‘een man in vrouwenkleren’ gespot werd. Als dit ervoor zorgt dat een jonge generatie zich openstelt voor drag, zelf op onderzoek uit gaat en op Instagram misschien wél een breder spectrum aan dragartiesten ontdekt, dan is het toch ergens goed voor geweest.”

Die instelling lijkt tekenend voor de Canadese bevolking: laten we optimistisch blijven, ergens het beste van maken en kijken hoe we anderen kunnen helpen. Glenn Tkach, die er écht een punt van maakt om de bijna vergeten geschiedenis van Canadese sekswerkers niet uit te laten wissen. De mensen achter Rainbow Refugee die niet alleen nieuwkomers helpen maar ook de oudere LHBTQ-generatie een nieuw doel geeft om gezamenlijk voor te vechten. En Continental Breakfast, die – zo leerden we na thuiskomst – tijdens de coronacrisis nog steeds optreedt om geld in te zamelen voor mensen die het, het hardst nodig hebben, waaronder de draggemeenschap die door het sluiten van horeca bijna volledig zonder inkomsten zit. Daar kan Amerika, maar eigenlijk ook Nederland, misschien nog iets van opsteken.

Eten

Slapen

The Douglas
The DOUGLAS deelt een gebouw met zusterhotel JW Marriott. Binnen het complex bevinden zich een uitgebreide gym, meerdere restaurants, een casino en een ‘executive lounge’ waar je op ieder moment van de dag terecht kunt voor snackjes. Hotelkamers zijn lekker ruim en hip ingericht, inclusief een grote flatscreen-tv waar je op kunt Netflixen als je door je jetlag ineens om 04.00 uur ’s nachts klaarwakker bent.

Om te vieren dat vijftien jaar geleden het huwelijk in Canada werd opengesteld voor paren van hetzelfde geslacht, komt het hotel binnenkort met een ‘Love is love’-arrangement voor een romantisch verblijf voor twee, inclusief ontbijt op bed, lekker late check-out en een tegoed voor een van de hotelbars.
www.parqvancouver.com/hotels/the-douglas

Uitgaan

De meeste gaybars zijn te vinden op Davie Street, zoals Numbers of Celebrities. Er is zelfs een gay sportsbar: Score. Om een optreden van o.a. Continental Breakfast en andere drag artiesten te zien, kun je terecht bij Save On Meats, een restaurant dat na het diner verandert in een populaire uitgaanslocatie.

Meer
Voor wie een Broadway-ervaring zoekt buiten New York, haalt het Queen Elizabeth Theater in het kader van ‘Broadway across Canada’ regelmatig een Broadway-musical naar Vancouver. Tijdens ons bezoek was de populaire show Dear Evan Hansen te zien, voor de lente stond Finding Neverland gepland, al werd die vanwege corona uitgesteld. Met de Tourism Vancouver Pass kun je naar musea als de Vancouver Art Gallery, het H.R. MacMillan Space Center en The Museum of Anthropology en krijg je korting op het huren van fietsen.
www.tourismvancouver.com/pass

Zien

Handig

Om te voorkomen dat je na thuiskomst wordt geconfronteerd met een torenhoge telefoonrekening, omdat je op straat in Vancouver een leuk restaurantje op Google zocht, of – laten we eerlijk zijn – toch even op Grindr wilde kijken, raden we aan een Canadese simkaart aan te schaffen. Arieli Mobile stuur de simkaart naar je op vóór vertrek, zodat je hem in het vliegtuig alleen nog maar in je telefoon hoeft te stoppen. Arieli biedt ook simkaarten die in de Verenigde Staten én Canada werken, mocht je ervoor of erna nog een tripje naar Amerika op de planning hebben staan.
www.arielimobile.com

Hoofdfoto: Brayden Law / Unsplash