De Amsterdamse grachten bleven het eerste weekend van augustus akelig leeg, maar verzonken in gedachten aan voorgaande jaren beleefde columnist Pim Nugteren toch een waardevolle Pride. “De persoon die me een van mijn meest memorabele Pride-momenten bezorgde, zal ik nooit vergeten.”
Dat Pride Amsterdam er dit jaar anders uit zou zien, was al lang van tevoren duidelijk. Niet dat het daardoor een minder bittere pil was om te slikken, maar het gaf de organisatie in ieder geval de ruimte om met een alternatieve invulling te komen. Hoe mooi (en belangrijk) die ook was, voor mij voelde het in eerste instantie toch als een domper dat ik dit jaar niet met al mijn vrienden vanuit mijn appartement aan de Prinsengracht naar de Botenparade kon kijken. Koningsdag, Pride, het Prinsengrachtconcert, we sloegen ze dit jaar stuk voor stuk over. Vrienden grapten dat ik misschien om een huurverlaging moest vragen, gezien ik nu zo’n groot voordeel van het wonen aan mijn geliefde gracht misliep.
“Deze particuliere Pride-sloepjes vielen in het niet bij het echte werk”
Op de dag dat normaal de parade door de grachten zou trekken, voeren er gelukkig wel een paar particuliere Pride-sloepjes door de grachten, vol mensen in de mooiste outfits, met muziek, ballonnen en confetti in alle kleuren van de regenboog. Toch vielen ze in het niet bij het echte werk. Dus hing ik daar in mijn eentje in mijn raamkozijn, verdwaald in herinneringen aan voorgaande jaren.
Ik dacht terug aan afgelopen jaar. In december 2018 verhuisde ik, na lang dromen en heel, heel hard werken, naar mijn huidige appartement aan de Prinsengracht. Het was een langgekoesterde droom die uitkwam. Mijn eerste Pride, wonend aan de gracht, was dan misschien ook wel de kers op de taart. Niet langer hoefden mijn vrienden en ik vanaf de vroege ochtend met een koelbox klaar te zitten op een kleedje, of ons tussen de mensenmassa door te wurmen om ook maar een glimp van de boten op te pikken. Nee, dit jaar keken we van hoog boven de menigte, als ware prinsen, neer op het festijn en hadden we eersterangs, wat zeg ik, golden circle uitzicht op de botenparade. Die middag met al mijn vrienden was voor mij misschien wel de mooiste Pride-beleving tot nu toe.
“Op haar hoogzwangere buik stond: I don't care if she's gay”
Mijn gedachten voerden me nog verder terug in de tijd. Naar vijf jaar geleden, toen ik net in Amsterdam was komen wonen voor mijn nieuwe baan en ik, samen met een paar uitverkoren collega’s, mee mocht varen op de deelnemende boot die we dat jaar hadden. De persoon die dat jaar extra bijzonder maakte, zal ik nooit vergeten. Nadat we onder een van de vele bruggen door voeren, stond zij daar ineens: Loesje, een leuke blonde dame, die volop stond te dansen aan de kant. Voor haar uit pronkte haar bolle toeter van een zwangere buik. Daarop had ze met een zwarte markeerstift heel groot de tekst “I don’t care if she’s gay” geschreven. Ik was ontroerd door dit schitterende gebaar en kon mijn tranen nauwelijks bedwingen.
Op dat moment bedacht ik dat het eigenlijk niet gaat om de boten, misschien zelfs niet eens zozeer om de mooie boodschappen die ze uit proberen te dragen. Nee, waar het om gaat, zijn de boodschappen die de toeschouwers uitdragen. Die onze vraag om acceptatie erkennen, versterken en zo een werkelijkheid helpen maken.
En zo bleek deze Pride, ook zonder botenparade, voor mij heel waardevol. Ik hoop dat we hem volgend jaar weer kunnen vieren zoals we dat gewend zijn, maar misschien wel met nog meer waardering. Zodat iedereen vanaf de kant, vanuit een grachtenpand of met een koelbox op een kleedje kan uitdragen hoe belangrijk zij het vinden dat iedereen zichzelf kan zijn.
Meer lezen? Hier vind je alle columns van Pim Nugteren.
Foto: © Peter van der Wal
