Columnist Pim Nugteren bezocht Été 85, een film die bij hem veel losmaakte. "Ook nadat de film al lang en breed was afgelopen, kon ik niet meer stoppen met huilen."
Afgelopen weekend bezocht ik voor het eerst sinds lange tijd de bioscoop; ik zag de film Été 85. Nog voor ik er erg in had liepen de tranen over mijn wangen en kon ik, ook nadat de film al lang en breed was afgelopen, niet meer stoppen met huilen. Het intens romantische, prachtig in beeld vertaalde liefdesverhaal van twee tienerjongens had me gegrepen op een manier die ik niet had zien aankomen. Wat maakt mij toch zo gevoelig voor dit verhaal en waarom voel ik me schuldig over mijn kwetsbaarheid en gevoeligheid in het algemeen?
“Wanneer je verliefd bent, ruikt elke geur tien keer sterker dan voorheen en rilt elke aanraking na tot in elke vezel van je lichaam”
Zonder van deze column een filmrecensie te willen maken – geloof me, daar zijn anderen veel beter in dan ik – vertel ik toch kort waar de film over gaat. Été 85 neemt je mee in het hoofd van de zestienjarige Alexis, die de liefde van zijn leven vindt in de twee jaar oudere, en door het leven al wat meer gepokt en gemazelde David. Het blijkt een onmogelijke liefde, maar dat maakt de aantrekkingskracht tussen de twee er allesbehalve minder intens op. In het kort; ga deze film zien! Het was bovenal de manier waarop Alexis zijn emoties beleeft die me zo raakte. Zonder enige rem laat hij zich volledig meeslepen door de liefde voor zijn David. Hij laat zich met honderdtachtig kilometer per uur meevaren in zijn emoties en romantische fantasieën.
Met bracht me terug naar mijn tienertijd. Naar hoe ik als klein 15-jarig onzeker jongetje voor het eerst tot over mijn oren verliefd werd. Het moment waarop mijn leven voorgoed zou veranderen. Alles was nieuw voor me, elk gevoel, elke aanraking. De hormonen gierden door mijn hele lijf en rationeel denken was in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik was volledig bezit geworden van de liefde en had geen enkele inspraak. Geen seconde van de dag ging voorbij waarop ik niet aan hem dacht. Ik wilde bij hem zijn, voor altijd. Zelfs wanneer we bij elkaar waren was dat nog niet genoeg. Een quote van Alexis, uit de film, waarin ik me volledig herkende. Elke geur ruikt tien keer sterker dan voorheen en elke aanraking rilt na tot in elke vezel van je lichaam.
“Men spreekt niet voor niets over falling in love in plaats van stepping in love”
Maar ook mijn prille liefdesgeschiedenis bleek een kort leven beschoren. Het heeft me ruim twee jaar gekost voor ik over mijn eerste liefde heen was. Ik schreef hem brieven en gedichten, tekende zijn gezicht ’s nachts wanneer ik niet kon slapen en stond meerdere malen ongevraagd aan zijn deur, smekend om zijn liefde. Dat gevoel waar ik zo naar verlangde. Soms zoek ik hem nog wel eens op Facebook op; eens in de zoveel jaar stuur ik hem zelfs een berichtje om te vragen hoe het nu met hem gaat, niet verwachtend hier ooit een reactie op te zullen krijgen.
Ergens ben ik nooit gestopt met zo intens van iemand te houden zoals ik die eerste keer deed. Ik hou niet snel van iemand, maar als de vonk overslaat en de chemie er is, dan hou ik onvoorwaardelijk hard en veel van iemand. Dan is er geen logica of redelijkheid meer. Dan hebben mijn emoties nog altijd net zo hard de overhand als toen ik 15 was. Geen spelletjes of regeltjes voor mij. Geen wachten tot hij als eerste een berichtje stuurt of de boot afhouden en hard to get spelen. Nee, ik laat mijn emoties de vrije loop en daar is in mijn ogen helemaal niets mis mee. Men spreekt immers niet voor niets over falling in love in plaats van stepping in love.
Mijn eerste vriendje is inmiddels getrouwd met een vrouw en heeft een dochtertje. En ik? Ik blijf me, net als Alexis in de film, net zo open opstellen als altijd, in de hoop dat intense gevoel van liefde weer te mogen beleven. Want laten we eerlijk zijn, dat is toch waar we uiteindelijk allemaal voor leven?
Meer lezen? Hier vind je alle columns van Pim Nugteren.
Foto: © Peter van der Wal
