“Het was me al een tijdje een doorn in het oog dat Noord-Holland slecht vertegenwoordigd is op het gebied van Roze Lopers. Dat is een kwaliteitskeurmerk dat verzorgingshuizen kunnen krijgen als hun personeelsbeleid, visie, opleiding, noem maar op, in orde is op het gebied van diversiteit. Dat gaat niet alleen over ‘roze’ ouderen, maar bijvoorbeeld ook over ouderen met een biculturele achtergrond. Ik ben al ruim dertig jaar bij verschillende organisaties actief als LHBTQ-activist. Er zijn tig verzorgingshuizen. Dus daar ging ik mee aan de slag. Ik nam contact op met een aantal verzorgingshuizen om te vragen of ik eens mocht komen praten. Sommigen benaderden mij ook zelf. Daarnaast geef ik gastlessen bij zorgopleidingen. Dat is hard nodig. In Noord-Holland geldt echt: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ik heb echt schrijnende dingen gehoord. Bijvoorbeeld dat een van de verpleegkundigen een bewoner niet wilde helpen omdat diens zoon homo is. Er zijn ouderen die terug de kast in gaan als ze het verzorgingshuis in gaan. Die durven de foto van hun inmiddels overleden partner niet op het nachtkastje te zetten.

De laatste gastles die ik gaf, voordat corona alles stillegde, was voor ruim twintig jonge vrouwen. Ze werkten in de zorg als helper en gingen een jaar in opleiding om een niveau hoger te komen. Binnen die opleiding moesten ze een portfolio maken over roze ouderen, en ze vroegen mij hen daarmee te helpen. Op de cover van de portfolio dat ze zelf al hadden voorbereid, hadden ze een afbeelding van Gordon gezet. Dat was voor mij een directe aanleiding om de discussie breder te trekken. Het is heel dankbaar werk om van zo’n groep mensen hun perspectief te kunnen verbreden.”

Meer info vind je op www.rozezorg.nl.

Foto: Chris & Marjan