“De adoptieprocedure heeft negen jaar geduurd”

Hoe leerden jullie elkaar kennen?
Albert: “Via Relatieplanet, dertien jaar geleden. In zijn oproep schreef Richard dat hij op zoek was naar een prins op het witte paard. Ik mailde hem: mag het ook een witte auto zijn? We hebben een jaar online gedatet. Op een gegeven moment kwamen we erachter dat het bedrijf waar ik destijds werkte ook personeel leverde aan zíjn bedrijf. Toen hebben we afgesproken.”
Richard: “We hadden eerst een zakelijke afspraak, daarna een privéafspraak.”

Hoe verliep die eerste date?
A: “Die was in Alkmaar. Ik was met de trein en Richard kwam me op het station ophalen. Van tevoren twijfelde ik: als ik met de auto ga, dan kan ik niet drinken, maar wel naar huis wanneer ik wil. Als ik met de trein ga, kan ik een wijntje drinken, maar dan móét ik op tijd naar huis. Maar als het gezellig is, wíl ik misschien wel helemaal niet op tijd naar huis. Het was uiteindelijk erg gezellig, dus ik ben maar gebleven.”
R: “Drie maanden later woonden we samen. Het ging in één keer erg snel.”
A: “Vlak voordat ik zou gaan backpacken met mijn beste vriend, besloten Richard en ik te gaan samenwonen. Ik dacht: dan heb ik een half jaar om erover na te denken en kan ik het nog even met mijn beste vriend bespreken. Maar ik was nog maar amper op vakantie, of Richard had z’n spullen al ingepakt en z’n huis te koop gezet. Toen ik terugkwam was hij ingetrokken.”
R: “Wel in overleg, hoor.”

Wat vinden jullie leuk aan elkaar?
R: “Albert is erg ondernemend. Hij houdt van actie en plant al onze vakanties. Daarnaast is hij echt de creatieveling van ons twee.”
A: “Richard is rustig, romantisch en doordacht. Ik ben meer van de uitspattingen, ik ga alle kanten op. Hij brengt rust in mijn leven, dat spreekt me het meest in hem aan. En ik ben verliefd geworden op z’n ogen.”

Hoe is de adoptie van Enkosi verlopen?
A: “We hadden allebei een kinderwens, al voordat we elkaar kenden. Het kwam dus snel ter sprake. We zijn gaan onderzoeken op welke wijze we dat wilden: via draagmoederschap, gedeeld ouderschap, pleegzorg of adoptie. We besloten dat we allebei graag voor adoptie wilden gaan. Die procedure heeft uiteindelijk negen jaar geduurd. Eerst zijn er verplichte bijeenkomsten waar je leert wat een adoptiekind allemaal nodig heeft. Vervolgens doet de Raad voor Kinderbescherming onderzoek om te kijken of je een geschikt adoptiegezin bent. Dat duurt ook weer een jaar of anderhalf. Je wordt helemaal door de molen gehaald. Toen zijn we gaan zoeken, maar er zijn weinig landen waar je als homostel kunt adopteren: Amerika, Nederland, Portugal en Zuid-Afrika. Toen wij begonnen, accepteerde Zuid-Afrika nog geen homostellen als adoptieouders. We startten in Amerika. Daar zijn we na een jaar mee gestopt, want het voelde niet goed. Na een tijdje wachten werd adoptie uit Zuid-Afrika ook mogelijk voor homostellen, en hebben we daar ons dossier naartoe laten sturen. Nóg vier jaar later kregen we eindelijk bericht dat er een kindje voor ons was.”
R: “Ik zat op m’n werk toen Albert belde en zei: je moet nú naar huis komen, want we worden vader! M’n hele wereld stond op z’n kop. Ik was zo blij, ben in een waas naar huis gereden. Dat moment vergeet ik nooit meer.”
A: “Dat telefoontje was twee jaar terug, in februari. Daarna moesten we wachten op de datum dat de rechter in Zuid-Afrika ons ouderlijk gezag zou geven.”

En toen?
R: “In juni zijn we uiteindelijk naar Kaapstad gevlogen. Enkosi zat in een kindertehuis in Oost-Kaap.”
A: “We leerden Enkosi kennen onder begeleiding van een maatschappelijk werker. Tijdens de eerste ontmoeting zag je hem naar ons kijken met een blik van: hier moet ik niets van hebben, en ging door met spelen. Langzaamaan leerden we elkaar kennen. Eerst een uurtje, daarna een ochtend en toen een hele dag. Dat proces duurde twee, drie weken. In totaal zijn we twee maanden in Zuid-Afrika geweest om het juridische proces te doorlopen. We waren continu met z’n drieën om elkaar beter te leren kennen en een gezinnetje te vormen. Toen we bij de rechter waren, en hij de handtekening zette waarmee we officieel Enkosi’s ouders waren, moest ik wel even huilen. Op dat moment werd het echt.”

Hoe ziet jullie dagelijkse routine er nu uit?
A: “Tussen vijf en zeven uur ’s avonds is het spits. Dan moet alles tegelijk. Om zeven uur ligt Enkosi heerlijk in z’n bed en mogen papa en papa met een wijntje op de bank. Als Enkosi uit logeren is bij opa en oma hebben we ineens tijd over. Dan zitten we om vijf uur ’s middags op de bank te bedenken wat we in hemelsnaam moeten gaan doen. Soms gaan we dan hardlopen of sporten, of alvast een beetje borrelen. Normaal gesproken zijn we 24 uur per dag bezig met de kleine.”

Komen jullie nog wel aan vakantie toe?
A: “Ja, maar die zijn echt anders dan vroeger. Vroeger namen we een stapel boeken mee, die we vervolgens lazen op het strand of aan het zwembad. Nu rennen we de hele dag achter Enkosi aan. Het ene moment valt hij bijna in het zwembad, het andere moment wil hij met een bal spelen. Of we zijn de hele dag op het strand kastelen aan het bouwen.”

En zonder Enkosi?
A: “Eén keer per jaar gaat Enkosi op vakantie bij opa en oma. Daar geniet hij erg van. Wij gaan dan een weekje naar Frankrijk, in een gay b&b, waar je relaxed aan het zwembad kunt zitten. Met een stuk of tien homo’s zitten we dan een beetje langs het zwembad te kletsen en witte wijn te drinken. Een adults-only vakantie dus. Áls je dan een keer op vakantie bent zonder je eigen kind, wil je er niet een ander gillend kind bij hebben.” 

Richard zit voor z’n werk veel in de auto. Merk je dat je je rijstijl hebt aangepast sinds jullie Enkosi hebben?
R: “Ik ben Manager Operations bij vervoersmaatschappij Arriva en reis bijna dagelijks van Den Haag naar Noord-Brabant, of van Den Haag richting ons hoofdkantoor in Heerenveen. Dus ik zit heel veel op de weg. Dan vind ik een veilige auto des te belangrijker. Ik ben me wel bewuster geworden van m’n rijstijl, ik rijd voorzichtiger. Zeker als Enkosi op de achterbank zit. Dan is het belangrijk dat hij veilig in een kinderstoeltje zit.”
A: “Toen we onze nieuwe auto gingen uitzoeken, vond ik het belangrijk er eentje te kiezen die verschillende veiligheidssystemen aan boord heeft. Een auto die vooruitkijkt, blinde hoeken in de gaten houdt. Dat geeft mij in ieder geval een gerust gevoel. Ik geloof erg in elektronica, dat die sneller kunnen reageren dan een mens. Als je een kind in de auto hebt, ben je nu eenmaal vaker afgeleid, omdat hij ineens iets roept of nodig heeft. Dan is het fijn dat er elektronica in de auto zit die met mij meekijkt tijdens het rijden. Ik vind het belangrijk om me veilig te voelen in de auto. Zeker met zo’n kleine.”

Hebben jullie ooit nagedacht over een broertje of zusje voor Enkosi?
R: “We zouden heel graag een tweede kindje willen, maar we zien het niet zitten om nog een keer die hele procedure te doorlopen. Dan zouden we bijna richting de 50 gaan. Bovendien heeft Enkosi genoeg vriendjes, buurkinderen en neefjes en nichtjes waar hij mee speelt.”
A: “Ik wil al mijn tijd, liefde en aandacht aan Enkosi geven, en we hebben het hartstikke leuk met z’n drieën.”

Foto's: Francisco Paramos
Met dank aan Volvo en Badhotel Bruin.

Better safe than sorry

De Volvo XC40 Recharge T5 Plug-in hybrid is uitgerust met een compleet nieuwe plug-inhybride aandrijflijn en heeft een volledig elektrische actieradius van maximaal 54 kilometer. Voor lange afstanden schakelt de auto over op de brandstofmotor. Een op de drie nieuwe Volvo’s is een plug-inhybride en de XC40 is de meest verkochte Volvo in Nederland.

Alle Volvo’s zijn standaard voorzien zijn van alle veiligheidsfeatures. Bij andere merken moet je daar vaak extra voor betalen.

Veiligheid is belangrijk voor Volvo, zo streeft het merk naar nul doden en gewonden in een nieuwe Volvo en heeft het merk zijn modellen begrenst op 180 km/h. Wist je dat de driepuntsgordel – de standaard in Nederland – een uitvinding is van Volvo?