Winq-redacteur Martijn Tulp bekeek de eerste twee afleveringen van Prince Charming, de nieuwe datingshow van Videoland, en concludeerde: vermakelijke reality-tv, maar geen beste representatie van de gay community.
Het uitgangspunt van datingprogramma Prince Charming is leuk. Laat een aantal mannelijke kandidaten – die allemaal op mannen vallen – strijden om dezelfde man, en stop ze samen in een villa. In tegenstelling tot eerdere datingprogramma’s als The Bachelor, waarbij de kandidaten allemaal strijden om de gunsten van een kandidaat van het andere geslacht, is het bij Prince Charming aannemelijk dat er tussen de kandidaten onderling ook wat potentiële matches zullen opbloeien. Wanneer was je immers voor het laatst op een gay feest waar íédereen dezelfde persoon probeerde te versieren? Een interessante opzet dus. Men hoeft er alleen nog maar wat camera’s op te richten en we zitten wekenlang aan de buis gekluisterd.
“De kandidatenselectie doet denken aan de beruchte Grindr-profieltekst no fats, no fems”
Helaas slaat het programma de plank echter op meerdere fronten mis. In de eerste twee afleveringen wordt duidelijk dat Marvin uiteindelijk niet uit tien, maar twaalf vrijgezelle mannen mag kiezen. Wie de twaalf kandidaten op een rijtje ziet staan, denkt ongetwijfeld: wie niet wit en gespierd is – of op z’n minst slank – hoort er eigenlijk niet bij. De kandidatenselectie van Prince Charming komt aardig in de buurt van de beruchte profieltekst op Grindr: no fats, no fems. Qua lichaamstype zijn de kandidaten nagenoeg hetzelfde, al is de een wat gespierder dan de ander en negen van de twaalf kandidaten zijn wit. Dat is anno 2020, op z’n zachtst gezegd, problematisch. De gay community is zo ontzettend veel diverser.
In ons interview met Marvin geeft hij aan zelf aan de redactie te hebben gemeld vooral op ‘mannelijke’ mannen te vallen en dit heel belangrijk te vinden. Later in het interview merkt hij op dat de media vooral ‘opvallende types’ uit onze gemeenschap laten zien: “Heel vrouwelijke types of mannen die chaps dragen zonder billen. Veel mensen hebben een verkeerd beeld van de gayscene en wij willen laten zien dat het echt diverser is.” Hoe onvoordelig verwoord ook, begrijpen we deels waar Marvins uitspraken vandaan komen. Tot voor kort gebruikten mainstream media bij nagenoeg ieder artikel over de homoseksualiteit foto’s van een Pride-evenement – meestal uitsluitend van halfnaakte mannen of mannen in fetisjkleding – waardoor een eenzijdig beeld ontstond van de veelkleurigheid van onze community. Dat neemt niet weg dat zij, evenals mannen die door Marvin als ‘niet mannelijk’ omschreven zouden worden, net zo goed deel uitmaken van de regenboogfamilie. Door dat niet of nauwelijks te erkennen, schetst het programma zo opnieuw een eenzijdig beeld.
Hoewel het moeilijk is om in te schatten in hoeverre diversiteit een discussiepunt was tijdens de casting van Prince Charming, is het een misser dat het – op alle vlakken – geen hogere prioriteit heeft gehad. Het is Marvins goed recht om te vallen op een bepaald type mannen, maar een programma van dit kaliber – misschien zo ongeveer het eerste gay datingprogramma in Nederland? – heeft een verantwoordelijkheid niet slechts één type man te laten zien. Welk beeld geeft het immers af wanneer een gay datingprogramma indirect lijkt te zeggen: je mag er zijn, maar wel alleen als je voldoet aan dit (perfecte) plaatje.
Is Prince Charming het kijken waard? Het is vermakelijke reality-tv, maar laat op het gebied van bekrachtigende, waarheidsgetrouwe representatie van de veelzijdigheid van onze gemeenschap veel te wensen over. Een gemiste kans, zeker nu streamingplaftorm Videoland zich met Drag Race Holland op de goede weg lijkt te begeven.
Prince Charming is vanaf vandaag wekelijks te zien op Videoland.
