Met de eerste lentezon voelt columnist Pim Nugteren de rebellie door zijn aderen stromen. “Is er een derde pubertijd op komst? Of heet zoiets in mijn geval inmiddels een midlifecrisis?”
Het gebeurde tijdens het eerste lenteweekend. Wat begon als een lichte tinteling, pulseerde nu vlak onder mijn huid. Een vulkaan aan emoties en energie die op uitbarsten stond. Het zou niet lang meer duren of de Etna was er niets bij. Een puberaal verlangen om mijn zorgvuldig opgebouwde huisje-boompje-beestje af te breken en opnieuw te beginnen. Ik voelde: verandering is op komst. Ik wist het zeker, omdat het niet de eerste keer was. Is er een derde pubertijd op komst? Of heet zoiets in mijn geval inmiddels een midlifecrisis?
“Ik draaide het onschuldige kind in mij persoonlijk de nek om”
Al twee keer eerder trilde mijn leven op haar grondvesten. De eerste keer was op mijn vijftiende, tijdens mijn puberteit. Het duurde ongeveer tot mijn achttiende tot de rust weer was wedergekeerd, maar ik zou nooit meer dezelfde zijn. Het onschuldige kind in mij zou nooit meer het daglicht zien. Ik had het persoonlijk de nek omgedraaid.
De tweede keer dat mijn leven op zijn kop stond was rond mijn zesentwintigste. In die tijd resulteerde de breuk van een lange relatie in een terugval naar tal van zelfdestructieve gewoontes. Dezelfde slechte gewoontes waarvan iedereen dacht dat ik ze na mijn achttiende van me afgeschud had. Ineens stond ik haast iedere zondagochtend om half 10, in het gezelschap van een paar foute figuren, bij de achterdeur van een of andere vuige club, verward om me heen te staren terwijl ik me verbaasde over het feit dat het alweer licht was. Ik verloor mezelf in keuzes die precies het tegenovergestelde waren van wat mijn omgeving van me verwachtte. Recalcitrantie en rebellie voerden de boventoon in mijn dagelijkse beslissingen. Niet dat die na mijn eerste puberteit ooit echt het toneel verlaten hadden, maar nu spelen ze ineens weer in alle hevigheid op.
“Een zomer later galmen de ‘A-wee-ma-hehs’ nog na in mijn hoofd”
Met de eerste lentezon werd ook mijn buurmeisje wakker uit haar winterslaap. En met haar het hele studentenkorps en de enorme speakers op haar dakterras, net naast mijn slaapkamerraam. Vorige zomer ergerde ik me nog dood aan de vele dakterrasfeestjes die ze op de meest onmogelijke tijden hield. De ‘A-wee-ma-wehs’ van clublied ‘The Lion Sleeps Tonight’ galmen een zomer later nog na in mijn hoofd.
Dit keer erger ik me echter niet. In plaats daarvan schenk ik een gin-tonic voor mezelf in en zet mijn eigen favoriete muziek op, zo hard als ik kan. Nog twee slokken en ik klim uit het raam om me bij de feestende studenten te voegen. “A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh!” Derde jeugd? Midlifecrisis? We gaan het meemaken.
Meer lezen? Hier vind je alle columns van Pim Nugteren.
Beeld: Peter van der Wal
