“Ik schaamde me voor de persoon die ik geworden was”

Let op: dit interview bevat details die als schokkend kunnen worden ervaren.

Al meer dan twintig jaar geeft Esther vanuit COC Friesland voorlichting op verschillende middelbare scholen. Zo hoopt ze jongeren en docenten de kennis bij te brengen over de lhbtq-gemeenschap, die zij in haar jeugd heeft moeten missen.

Ontkenning

Esther identificeert zichzelf als lesbienne. “Achteraf gezien denk ik dat ik het altijd al wist. Ik voelde het al aan op heel jonge leeftijd.” Toch vond ze het lastig dit kenbaar te maken aan haar ouders. Ze groeide op in een gelovig gezin in het Friese Workum en vanuit de Bijbel werd haar telkens het plaatje van een man en een vrouw voorgehouden. Esthers ouders bleken wel vermoedens te hebben over haar seksualiteit en spraken die ook naar haar uit, maar daar wilde zij niets van weten. “Op die momenten ontkende ik juist. Ik werd boos als ze ernaar vroegen. Ik wilde het niet toegeven.”

Die verwarrende gedachten zorgden ervoor dat Esther steeds eenzamer werd. Die eenzaamheid verergerde toen ze haar uitvlucht zocht in drugs en uitgaan. “Met de drugs creëerde ik afstand tussen mij en mijn ouders, terwijl ik diep vanbinnen juist de behoefte had mijn gevoelens met hen te delen. Als ik mijn coming-out opnieuw had kunnen doen, had ik het compleet anders aangepakt.”

Tekst gaat verder onder foto.

Verkeersongeluk

Esthers drugsverslaving ontstond na het onverwachte verlies van haar dierbare vriendin Francien. Zij was de eerste persoon aan wie Esther vertelde op vrouwen te vallen. “Francien reageerde heel nuchter. Zij vond dat ik het gewoon tegen mijn ouders moest zeggen. Ze zei dat het niets was om me voor te schamen. Francien was een heel puur meisje met het hart op de juiste plek. Ze was echt mijn maatje. Van haar heb ik geleerd mijn gevoel te volgen, al heeft dat heel lang geduurd.”

Francien kwam om in een heftig auto-ongeluk, samen met haar vriend. Esther ervoer in die tijd veel verdriet, dat ze niet altijd een plek kon geven. “In die tijd begon ik medicijnen te slikken. Het begon bij een paracetamol om de buikpijn te verlichten, die puur ontstond door rouw. Door Franciens dood verloor ik een stukje van mezelf. Ik moest helemaal opnieuw leren mensen mijn gevoelens en emoties toe te vertrouwen.”

Rock-bottom

Door het verdriet om het verlies van haar goede vriendin begon Esther steeds meer en steeds sterkere verdovende middelen te gebruiken. “Ik lag dagenlang op bed en leefde van een sinaasappel per dag. Er was in die tijd veel duisternis. Ik schaamde mij voor de persoon die ik geworden was. Mijn familie heb ik het meest gekwetst. Ik heb tegen ze gelogen, ze bedrogen en geld bij ze afgetroggeld. Daar zal ik altijd spijt van houden. Ik wilde heel lang niet onder ogen zien wat ik ze had aangedaan.”

Onder invloed van drugs bereikte Esther een dieptepunt. Een paar keer stond ze op het dak van een flatgebouw. “Ik zag geen andere uitweg meer. Ik blowde de hele dag door, zat diep in de schulden en kon niet meer voor mijn katten zorgen. Op dat punt dacht ik: ik kan er beter niet meer zijn. Van dat blije meisje met een grote bek was niets meer over.” Ze stond meermaals op het punt uit het leven te stappen, maar iedere keer was er iets dat haar ervan weerhield. Op een gegeven moment keerde ze terug naar haar ouderlijk huis. Daar, in haar oude kamer, stroomden ineens de tranen over haar wangen. “Ik had niet door dat mijn vader ondertussen naar boven was gekomen. Ik weet nog hoe alleen ik me voelde toen ik daar stond uit te huilen in zijn grote armen. Het lukte me maar niet te verwoorden waarom ik me zo ellendig voelde.”

Tekst gaat verder onder foto.

Ritueel verbranden

In die turbulente tijd kwam Esther haar toenmalige buurmeisje Vera tegen. Door de liefde die tussen hen opbloeide, begon er weer wat stabiliteit in haar leven te ontstaan. “Vera stelde een ultimatum: ze zei pas met me te willen zoenen als ik stopte met blowen. Ze vond dat ik uit mijn mond stonk. Dat wilde ik natuurlijk wel, dus ik moest mijn verslaving onder controle zien te krijgen.” Ondanks dat ze een aantal jaren geleden uit elkaar zijn gegaan, blijft Esther Vera nog steeds heel dankbaar.

Om haar leven weer op de rit te krijgen, volgde Esther veel therapieën. Zo doorliep ze samen met Sonja, haar huidige partner, een EMDR-traject (Eye Movement Desensitization and Reprocessing). In eerste instantie schreef Esther veel van haar gevoelens in dagboeken. Begin dit jaar gooide ze het roer om en verbrandde ze al die dagboeken. “Met Sonja heb ik geleerd te praten over gedachten en emoties die ik voorheen alleen op papier durfde te uiten. Je moet het verleden op een gegeven moment laten rusten. Wat ik in die dagboeken schreef kon ik nooit teruglezen, dan voelde ik gelijk weer die pijn. Tegenwoordig práát ik liever over mijn gevoelens.”

Bibliotheek

Om jongeren te behoeden voor de eenzame zoektocht die soms bij zelfacceptatie komt kijken, geeft Esther tegenwoordig voorlichting op scholen. Ze merkt dat er online steeds meer informatie beschikbaar is voor lhbtq jongeren. In haar tijd was dat heel anders. “Ik bracht uren door in de lokale bibliotheek, op zoek naar mezelf. Die bibliothecarissen wisten waarschijnlijk als eersten dat ik lesbisch ben. Tenminste, als ze goed keken naar de boeken die ik mee naar huis nam.”

Esther merkt op dat het tegenwoordig steeds lastiger lijkt te worden het uit te spreken wanneer het níét goed met je gaat. Ze hoopt daarom dat jongeren haar advies opvolgen depressieve of suïcidale gevoelens altijd met iemand te delen. “Als je met iemand praat over iets wat je lastig vindt, voel je vanbinnen vaak een fijn kriebeltje. Het lucht meestal heel erg op.”

Worstel jij met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat erover. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar via 0800-0113.

Beeld: Chris & Marjan