Damien was net 38 jaar geworden toen hij de diagnose kiemcelkanker kreeg. In de twaalf maanden die volgden, maakte zijn partner Rik foto’s van kwetsbare, maar ook mooie momenten. Rik schreef er een aangrijpende terugblik bij, die hij graag met de lezers van Winq wil delen.
“Damien zou niet gewild hebben dat ik zou schrijven over hoe zielig en vreselijk het is, dat nou net hij, kort na zijn achtendertigste verjaardag de diagnose kanker kreeg. Nou ja: de specifieke eerste diagnose was “wij hebben een groot ruimte innemend proces geconstateerd.” Weken later wisten we pas dat het bijna 100% zeker een kiemceltumor met uitzaaiingen was.”
“Ook zou Damien niet hebben gewild dat ik hem een strijder zou noemen of een vechter, want het overkwam hem, ja dat was klote, enorm ruk, maar het overkwam hem en het gevolg was dat hij daarmee moest dealen. En zo ging het een jaar lang. Deem dealde met alles wat er op zijn pad kwam, waaronder drie steeds zwaardere chemokuren, een stamceltherapie en vele ziekenhuis opnames, alles met genezing als doel, ik stond verdrietig maar krachtig aan zijn zijde. Dat kon ik omdat Deem zo sterk was, sterk genoeg om mij naast hem overeind te houden, want dat is de pure liefde: een stuk berusting over het lot en de levenskracht die er vrijkwam in het meest heftige jaar van ons 15-jarig samenzijn.”
“Die liefde, berusting en moed zijn onderwerpen die ik zou willen delen. Een eerbetoon aan Damien.
Op de eerste plaats was ik zijn geliefde. Daarnaast ook mantelzorger en ik ben tevens fotograaf. Door het jaar heen heb ik op intieme en kwetsbare momenten foto’s gemaakt, foto’s die soms meer zeggen dan woorden.”
“Twee mannen die van elkaar houden, één diagnose: kanker. De ene man moet 'het' allemaal ondergaan, de andere man staat aan de zijlijn. De kanker blijkt ongeneeslijk, één man sterft, dapper en vredig. Die andere man ben ik. Kijk door mijn ogen naar mijn geliefde, naar kanker, naar het leven en de dood.”
“Damien werd net 39 jaar oud. Hij kreeg de diagnose kiemcelkanker in oktober 2019. In de twaalf maanden die volgden, beleefden we ingrijpende maar ook mooie momenten en deelden we samen hoop, verdriet en pure liefde. Damien koos voor euthanasie op 2 oktober 2020.”
“Zo dapper was de manier waarop Damien zijn ziekte accepteerde: realistisch maar ondanks alles heeft hij nog zo positief in het leven kunnen staan. Hij leefde altijd al in het nu en dat deed-ie tijdens zijn ziekte nog steeds. Na uitbehandeld te zijn in juli ‘20 en na nog een mooie korte tijd doorgebracht te hebben, was hij op een gegeven moment klaar voor de dood. Natuurlijk wilde hij niet sterven. Hij wilde leven, maar niet op deze manier. Het kon niet meer zo. Het enige juiste wat ik kon doen was accepteren dat ik hem niet langer bij mij kon houden en dat de tijd gekomen was om hem in liefde te laten gaan. Damien was tevreden over zijn geleefde leven. En hield de regie tot op het laatst in eigen handen.”
In loving memory of Damien 27.08.1981 ~ 02.10.2020.
Geschreven en gefotografeerd door Rik Besselink
Tot slot het lievelingsgedicht van Damien.
The Lost Jewel
Door Emily Dickinson
I held a Jewel in my fingers
And went to sleep
The day was warm, and winds were prosy
I said, "Twill keep"
I woke - and chide my honest fingers,
The Gem was gone
And now, an Amethyst remembrance
Is all I own
