“Mensen vragen mij vaak of ik een vriendin heb”

“Culemborg is een dorp met stadsrechten. Het is een authentieke, maar wel wat ouderwetse plek. Homo zijn is hier geen taboe, maar van de term ‘queer’ of ‘intersekse’ heeft de gemiddelde Culemborger denk ik nog nooit gehoord. 

Samen met een paar andere gemeenten ondertekende Culemborg onlangs een ‘regenboogpact’. Daarmee namen zij zich voor stappen te zetten om de acceptatie en zichtbaarheid van de regenbooggemeenschap hier te bevorderen. Tot nu toe heb ik daar weinig van gemerkt. Jammer, want door corona is de behoefte aan contact met gelijkgezinden alleen maar toegenomen. 

Het afgelopen jaar ben ik me actief gaan inzetten om hier meer zichtbaarheid te creëren voor de lhbtq-gemeenschap. Ik geef voorlichting op scholen en ik beheer een groepsapp met andere queer personen uit Culemborg. Van een fysieke ontmoeting is het door corona nog niet gekomen, maar het is een begin.

Zelf ben ik pas een jaar of vijf uit de kast. Mijn coming-out verliep redelijk eenvoudig. Deels had dat denk ik te maken met het feit dat mensen er vaak vanuit gaan dat ik hetero ben. Voor mijn vriend ligt het lastiger. Die is wat excentrieker en dat lijkt veel meer ongemak op te roepen. Doordat mensen mij vaak vragen of ik een vriendin heb, krijg ik regelmatig de kans een mooi gesprek te starten over stereotypes en vooroordelen. Ik probeer zo veel mogelijk bruggen te bouwen.

Net na mijn coming-out vroeg ik me af: moet ik me nu anders gaan gedragen, zodat mensen doorhebben dat ik gay ben? Nergens voor nodig, besef ik inmiddels. Wel experimenteer ik steeds meer met mijn genderexpressie, bijvoorbeeld door nagellak te dragen of in drag naar een feestje te gaan. De eerste keer was echt een eyeopener. Ik moest daarvoor enorm uit mijn comfortzone stappen, maar het leerde me een van de belangrijkste aspecten van queer zijn te omarmen: er niets meer om geven wat mensen van je denken.”

Beeld: Chris & Marjan