“Ik voel me een glinsterende eenhoorn in een dorp vol grijze muizen”

“Iedereen kent elkaar hier, maar vooral via roddels. Ook ik word volgens mij regelmatig besproken. Met mijn felgekleurde haar ben ik een vrij opvallende verschijning. Soms voel ik me een glinsterende eenhoorn in een dorp vol grijze muizen.

Al voordat ik me realiseerde dat ik niet alleen op jongens val, besefte ik dat ik geen meisje ben. In groep zes knipte ik voor het eerst mijn haar kort; meteen voelde ik me dolgelukkig. Toch ben ik er eerder voor uitgekomen dat het me niet interesseert wat er tussen iemands benen hangt. Ik was een jaar of dertien toen ik dat terloops aan mijn moeder vertelde. 

Op school werd er nauwelijks aandacht besteed aan alles wat niet hetero of cisgender is. In overleg met mijn levensbeschouwingsdocent nam ik daarom zelf het initiatief voorlichting te gaan geven. Aan de hand van een zelfgemaakte presentatie vertelde ik mijn verhaal. De ene klas deed er lacherig over, de andere zat in een soort trance naar me te luisteren. Een paar keer kwamen leerlingen na de les bij mij uit de kast. Het ontroerde me dat ik hun het gevoel kon geven dat ze er mogen zijn, dat ze ertoe doen. 

Mijn naaste familie heeft altijd een ideaalbeeld van mij gehad. Een meisje-meisje met jurkjes en lang haar. Heel lang heb ik me zo gedragen om hen te pleasen, maar het voelde niet goed. Pas afgelopen zomer heb ik ze verteld dat ik me identificeer als non-binair en transmasculien en dat ik in transitie wil. 

Daar ging een heftig traject aan vooraf. Ik bracht twee maanden door in een psychiatrische instelling, vanwege een opeenstapeling van problemen. Het ging zo slecht dat ik tot twee keer toe een poging tot zelfdoding deed. Ook de worsteling met mijn gender speelde mee. Mijn moeder steunde me gelijk toen ik vertelde in transitie te willen. Mijn vader reageerde pittiger. Nog steeds is hij er volgens mij niet helemaal oké mee. Hopelijk draait hij bij wanneer hij ziet dat ik nu veel gelukkiger ben.”

Beeld: Chris & Marjan