“Vaak worden trans personen gezien als een bouwpakket”

“Ik zeg altijd: Reusel is een dorp aan het eind van de wereld. Met tien minuten fietsen ben ik in België. Er is hier best wat te beleven, maar niet voor queer personen. 

Als klein kind besefte ik al dat ik anders was, maar in mijn omgeving zag ik nauwelijks trans personen. De weinige aandacht die trans personen kregen in de media had daarbij in mijn beleving meestal een negatieve ondertoon. Ik herkende me wel in de mensen die hun verhaal deden, maar dacht tegelijkertijd: ik wil niet behandeld worden zoals zij. 

Vaak worden trans personen gezien als een soort bouwpakket: alsof ons verhaal ophoudt na onze fysieke transitie. Ik ben niet alleen ‘die transgender’: net als ieder ander heb ik hobby’s, idealen en toekomstdromen. Lang drukte ik mijn gevoelens weg, maar toen ik Hij is een zij zag, wilde ik ook in transitie.

Ik heb veel geluk gehad met mijn omgeving. Dat geldt lang niet voor alle trans personen. Daardoor voel ik ergens de verantwoordelijkheid me in te zetten voor meer zichtbaarheid. Al twee keer heb ik in plaatselijke kranten verteld over mijn transitie. Daar kreeg ik veel mooie reacties op van mensen uit het dorp.

Sommigen vroegen me zelfs om hulp, omdat hun eigen kind twijfelde aan diens gender. Zo ben ik ooit op de koffie geweest bij ouders die bang waren dat hun kind niet geaccepteerd zou worden. Zij vroegen mij wat ze konden doen om het voor hun kind makkelijker te maken. Ik vond het mooi dat ik ze daarbij kon helpen. 

Reusel is een prachtig dorp. Mensen zijn hier meer verbonden dan in de stad, knopen sneller een praatje aan. Toch beland ik op den duur denk ik weer in Nijmegen, waar ik woonde tijdens mijn eerste studie. Ik heb niet het idee dat mijn soort mensen hier woont. In de stad voel ik me net iets meer thuis.”  

Beeld: Chris & Marjan