In Armenië werd de non-binaire Arabo (31) lastiggevallen omdat hij er niet mannelijk genoeg uitzag. Uiteindelijk vluchtte hij naar Nederland. “Ik voel me hier rustiger.”
“Armenië is erg conservatief en religieus. De meeste mensen vinden dat lhbtq’s het niet verdienen om te leven. Daarom loog ik tegen iedereen, tegen mijn vrienden, collega’s en mijn familie. Er is veel sociale controle.
Omdat ik er kennelijk niet mannelijk genoeg uitzie werd ik op straat dagelijks lastiggevallen. Ik luisterde op straat altijd naar muziek zodat ik het gescheld niet meer hoorde. Ik voelde mezelf langzaam gek worden en was de hele tijd boos. Ondertussen vroegen mijn ouders wanneer ik eindelijk eens met een meisje ging trouwen. Het was heel moeilijk om gelijkgestemden te ontmoeten. Soms maakte ik via Grindr contact, maar het duurde erg lang om wederzijds vertrouwen te winnen.
Een paar jaar geleden kreeg ik een visum om naar Nederland te komen. Het was een moeilijke beslissing om mijn partner achter te laten, maar ik ging toch. Eenmaal aangekomen besloot ik asiel aan te vragen. De eerste nacht in het AZC sliep ik buiten omdat mijn Russische kamergenoten geen kamer wilden delen met een homo. Na een jaar wachten had ik nog steeds geen datum voor mijn eerste gesprek bij de IND.
“In Armenië maakte ik me altijd druk of ik niet te laat de straat op ging”
Mijn situatie leek uitzichtloos en ik miste mijn partner ontzettend, dus besloot ik terug naar Armenië te gaan. Daar was niets veranderd, meteen de eerste dag dat ik terug was riep iemand op straat ‘look at this faggot!’. Ik dacht: daar gaan we weer. Mijn partner was inmiddels verdergegaan met zijn leven. Dat was erg pijnlijk. Toen besloot ik het nog een keer te proberen in Nederland, en werd mijn asielaanvraag vrij snel goedgekeurd.
Ik speel met mijn kleding vaak met gender. Nu loop ik niet meer met oordopjes in, ik durfde eindelijk mijn haar te laten groeien en piercings te nemen – allemaal dingen die in Armenië absoluut niet konden. In Armenië maakte ik me altijd druk of ik niet te laat de straat op ging, want ’s avonds werd ik meer lastiggevallen. Daar hoef ik me hier vrijwel geen zorgen over te maken. Ik voel me hier rustiger.”
Beeld: Armando Branco / Styling: Jeroen Kamphorst | Grooming: Jolanda Denneman | Met grote dank aan Sandro Kortekaas van LGBT Asylum Support en Isjed Hussain van Stichting Prisma Groep
Jurk: Frenken | Laarzen: Vagabond
