Toen de collega's van de lesbische Alla (54) erachter kwamen dat ze op vrouwen valt, kwam haar leven op z'n kop te staan. Ze ontvluchtte Rusland en belandde uiteindelijk in Nederland. “Inmiddels is mijn leven beter dan het ooit in Rusland was.”
“Ik leidde in Rusland een dubbelleven. Daar werkte ik als accountant en steeds als m’n collega’s te veel vragen gingen stellen over mijn privéleven, wisselde ik voor de zekerheid van baan. Het voelde alsof ik een masker droeg, voor de buitenwereld was ik hetero. Gaandeweg kreeg ik wel wat andere lhbtq-vrienden, maar we spraken alleen in het geheim af.
De laatste maanden in Rusland voelden alsof ik in een horrorfilm leefde. Ik was weer van baan gewisseld, en toen m’n huisgenoten achter mijn geaardheid kwamen hebben ze geprobeerd om me op te sluiten. Eentje probeerde me zelfs te wurgen. Toen wist ik dat het zo niet langer door kon gaan, dat ik wel móést vluchten.
Tien jaar lang reisde ik de wereld rond en probeerde ik voet aan de grond te krijgen. Uiteindelijk koos ik ervoor naar Nederland te komen. Ik was hier nog nooit eerder geweest, maar las online dat lhbtq’s hier vrij en open kunnen leven. Ik werd hier aanvankelijk in detentie geplaatst, maar inmiddels is mijn leven al beter dan het ooit in Rusland was.
“Queer vrienden die ik in Rusland heb moeten achterlaten krijgen het steeds moeilijker”
M’n eerste asielaanvraag werd afgewezen, de IND gelooft niet dat ik lesbisch ben. Maar je moet je voorstellen: in Rusland kun je mensen in dienst van de overheid niet vertrouwen. Ze zijn er niet om je te helpen, integendeel. Tijdens mijn eerste gesprek bij de IND durfde ik dus niet openlijk over mijn geaardheid te spreken. Ik ben het niet gewend om intieme details over mijn leven te bespreken met vreemden. Nu ik in een tweede procedure zit weet ik dat ik wel openlijk hierover kan en moet spreken. Ik heb goede moed dat de IND me dit keer wel zal toelaten.
Ondertussen hoor ik van mijn queer vrienden die ik in Rusland heb moeten achterlaten dat ze het steeds moeilijker krijgen. Ik weet dat ik niet terug naar Rusland kan. Het kan nog wel even duren tot m’n tweede aanvraag wordt behandeld, misschien wel twee jaar. Ik zou in Nederland graag een normaal bestaan opbouwen, met een baan, vriendin en een vriendengroep.”
Beeld: Armando Branco / Styling: Jeroen Kamphorst | Grooming: Jolanda Denneman | Met grote dank aan Sandro Kortekaas van LGBT Asylum Support
Jas: Drykorn | jurk: Drykorn | laarzen: De Ruilhoek
