Martijn reisde duurzaam met de trein door West-Europa

Ik reis graag en ik vlieg veel. Ik hou ervan om andere plekken te zien, plaatselijke delicatessen te proberen – zowel op culinair als romantisch gebied – en te zien hoe mensen in andere steden leven. Maar bovenal vind ik mezelf gewoon een leuker mens als ik op reis ben. Toch ben ik me er ook van bewust dat al dat vliegen slecht is voor het milieu. Je kunt je CO2-uitstoot met een extra financiële bijdrage vaak wel compenseren, maar ik ken eigenlijk niemand die dat consequent doet. Een treinreis belast het milieu zeven tot elf keer minder dan een vliegreis. Die variabele zit ’m in het traject: treinen naar Oost-Europa gebruiken stroom met relatief veel CO2-uitstoot, terwijl treinen in Frankrijk op kernenergie rijden, met veel minder CO2-uitstoot als gevolg.

Er is méér voor te zeggen om minder te vliegen. Niet in de laatste plaats omdat ik de laatste jaren een lichte vliegangst heb ontwikkeld – genoeg om voor vertrek een valiumpje te slikken – maar ook omdat je altijd úren van tevoren aanwezig moet zijn op het vliegveld, economy class vrij oncomfortabel is en een upgrade naar business class bijna onbetaalbaar. Als je geland bent, is dat altijd ergens in the middle of nowhere en moet je, na het wachten op je koffer, zéker een half uur reizen om de stad te bereiken. Kortom: een hoop gedoe. Dat moet makkelijker kunnen, dacht ik.

Toen ik op Facebook zag dat een bevriend stel per trein door heel Europa was gereisd, wist ik: dit wil ik ook. Ik zag het meteen voor me: een trip met meerdere steden, met meer comfort, steeds middenin de stad arriveren, en dat allemaal een stuk duurzamer dan bij een vliegreis. Ik ging ervan uit dat je tijdens de hele reis internettoegang hebt én mooie uitzichten uit het raam, dus ik zou me geen moment hoeven vervelen. Ik was om.

De voorbereiding

De aanschaf van een Interrail Pass, waarmee je een x-aantal dagen kunt reizen binnen een periode van een maand, is zó gebeurd. Ik besluit mezelf te trakteren op een premium ervaring: een upgrade naar eerste klas kost ruim honderd euro meer. Nogal een tariefverschil met business class vliegen. Zo’n twee weken voor mijn eerste reisdag stippel ik mijn route uit en besluit Parijs, Lyon, Toulouse en Barcelona te bezoeken. Parijs en Barcelona bezocht ik al eerder, Lyon en Toulouse zijn onbekend terrein.

Via de Interrail-app kun je invullen wanneer je waar naartoe wil, waarop de app een route voor je uitstippelt. Die route kun je meteen handig opslaan. Als je gebruik wil maken van een hogesnelheidslijn, zoals de Thalys, moet je via de app een zitplaats reserveren en een klein bedrag bijbetalen. Binnen een uurtje is m’n hele reisschema uitgestippeld. Goed dat ik dit ruim van tevoren doe, want al snel blijkt dat mijn hogesnelheidstreintickets om Spanje in en uit te reizen fysiek moeten worden opgestuurd. Spanje is blijkbaar nog niet helemaal aangehaakt bij ¡la revolución digital! Je kunt zo’n ticket trouwens ook op het vertrekstation in Frankrijk regelen, maar dan zul je nét zien dat je een medewerker treft die totaal geen Engels spreekt. Probeer dan maar eens in je beste steenkolen-Frans te zeggen dat je een enkeltje Barcelona wilt, maar al in het bezit bent van een Interrail Pass, waardoor je niet het volledige tarief hoeft te betalen. Ik plan, bewust of onbewust, ook meteen een spannend momentje in: voor een overstap tussen Lyon en Toulouse heb ik maar 11 minuten, gelukkig wel op een stationnetje met maar vijf sporen. Ik ben er meteen bij het boeken al een tikje nerveus over.

Voor overnachtingen kies ik zoveel mogelijk voor accommodaties waarvan Booking.com aangeeft dat ze zich inzetten op het gebied van duurzaamheid, en ik neem me voor om steeds ter plekke te beoordelen wat ik als gast daarvan zie of merk.

Parijs

M’n eerste reis is van korte duur: met de Thalys sta je in slechts drie uur en twintig minuten op Paris Nord. Zonder gedoe met boarding passes, koffers inchecken, handbagagescans en lichaamsholtenonderzoeken zit ik luttele minuten nadat ik op Amsterdam Centraal arriveer al op mijn ruime plek in de trein, mét stopcontact. Ik heb ooit eerder in de eerste klas van de Thalys gezeten en wist: dat is met snackjes! Daarom heb ik van tevoren niet groots ingeslagen. Jammer, want Thalys blijkt sinds vorig jaar hun eerste klas te hebben opgesplitst in ‘premium’ (mét snackjes) en ‘comfort’ (zónder snackjes). Drie keer raden welke van de twee ik (nota bene tegen hetzelfde tarief) heb geboekt. Zo tijg ik met mijn ziel onder de arm naar de restauratiewagon waar ik voor ruim vijf euro een voorverpakt broodje kaas aanschaf.

Eenmaal aangekomen in het zonnige Parijs is het vanaf Gare du Nord zo’n twintig minuten lopen naar M Social Hotel Paris Opera. Tijdens het inchecken vraag ik hoopvol welke initiatieven dit hotel zoal neemt op het gebied van duurzaamheid. De receptionist kijkt me ietwat glazig aan en antwoordt: “Eh, nou, bijvoorbeeld, als we iets verkeerds hebben geprint, hergebruiken we dat papier om informatie voor onze gasten op te schrijven.” Ook krijg ik ongevraagd een factuur op papier, terwijl ik toch echt m’n e-mailadres had ingevuld bij het boeken. Ik ben dus nog niet echt onder de indruk, maar eenmaal aangekomen op m’n kamer zie ik wat basisdingen: dat m’n lakens alleen op verzoek worden verschoond en dat ik alleen schone handdoeken krijg als ik de gebruikte in de badkuip leg. Wanneer ik de volgende ochtend onder de douche stap komt er zo’n zielig straaltje uit de douchekop, dat dat haast wel goed voor het milieu móét zijn.

Die dag bezoek ik het Atelier des Lumières, een grote hal waarin kunst wordt verheven tot een immersive experience. In het voorjaar van 2022 opent Atelier des Lumières ook een vestiging in Amsterdam. Tijdens mijn bezoek is er een expositie met het werk van Salvador Dalí, waarvoor zijn werk is geanimeerd en voorzien van een Pink Floyd-soundtrack. Bij Atelier des Lumières zie je het werk van een kunstenaar niet slechts tweedimensionaal  aan een muur hangen, maar ondergá je het echt, waardoor je de kunst op een nieuwe manier ervaart. Naast de Dalí-expo is er een kleinere tentoonstelling met werk van Spaanse architect Antoni Gaudí. Indrukwekkend, en een goede amuse voor mijn bezoek aan Barcelona, de laatste halte in mijn reisplan.

Dat marketing wérkt, blijkt wanneer ik tijdens een overstap in het enorme Franse metronetwerk op een advertentie stuit op een Thierry Mugler-expositie in het Musée des Arts Décoratifs. Daar moet ik heen! Thierry Mugler kennen we natuurlijk als de baanbrekende ontwerper die onder andere de prachtige outfits maakte die de modellen in George Michaels videoclip ‘Too Funky’ droegen. Vandaag de dag vliegen de door hem ontwikkelde parfums nog als warme broodjes over de toonbank en paraderen veel deelnemers van Drag Race met trots in zijn oudere creaties over de catwalk. De expositie Thierry Mugler, Couturissime, die nog tot en met april 2022 te zien is, toont het fascinerende universum dat Mugler sinds de jaren zeventig in de modewereld creëerde.

Tips Parijs 

Eten
Restaurant Au Petit Riche is zó authentiek Frans dat je haast verwacht dat onder het personeel ieder moment een discussie over ze fallen Madonna wiz ze big boobies kan losbarsten. Voor de deur staat een mannetje de hele dag oesters te bereiden. 

Zien
Als je niet tot het voorjaar kunt wachten, wanneer de Nederlandse vestiging van Atelier des Lumières opent (in Nederland heet het Fabrique des Lumières), bezoek dan beslist de originele Franse locatie, met steeds wisselende exposities.

Nog tot en met april 2022 zie je in Musée des Arts Décoratifs de expositie Thierry Mugler, Couturissime, met boeiend werk van deze iconische ontwerper.

Lyon

Na drie nachten komt mijn bezoek aan Parijs ten einde en stap ik op de trein naar Lyon. De hogesnelheidstrein doet er nét iets langer dan twee uur over. Ik maak van de gelegenheid gebruik om aan mijn medepassagiers te vragen of de ov-kaart die ik in Parijs gebruikte ook geldig zal zijn in Lyon, net als onze ov-chipkaart in heel Nederland gebruikt kan worden, maar helaas. Een wat oudere dame heeft ons gesprek opgevangen en stopt me even later een kaartje toe waarmee ik in ieder geval de tram naar mijn hotel kan pakken. Het Hotel Carlton in Lyon blijkt te zijn gevestigd naast een HEMA, dus ik voel me meteen thuis. Bij het Carlton is het duurzaamheidsbeleid beter zichtbaar. Op mijn kamer vind ik geen individuele miniverpakkingen cosmetica die jaarlijks voor een enorme afvalberg zorgen, maar hangen in mijn douchecabine navulbare dispensers. Bovendien vertelt de receptionist me dat de meeste gasten ervoor kiezen om – zonder extra kosten – hun ontbijtje op hun kamer te nuttigen, wat veel verspilling tegengaat.

Via Booking.com heb ik voor vertrek ook een uitje geboekt: een bezoek aan Musée des Confluences, dat zich vooral wijdt aan de natuurwetenschap en antropologie. Met vaste exposities schetst het museum een beeld van de geschiedenis van het universum en de menselijke evolutie. Ook worden de betekenis van het leven en de dood als thema uitgelicht, en wordt aan de hand van objecten getoond hoe verschillende volkeren door de jaren heen omgingen met het onafwendbare einde. Ik vind dat persoonlijk niet zo’n gezellig onderwerp, dus ik loop snel door naar een hal waar allerlei opgezette dieren te zien zijn. Ook is er aandacht voor de toekomst, waarbij de overvloed aan (vooral plastic) afval als grote bedreiging voor het voortbestaan van de aarde wordt getoond.

Die avond ontmoet ik Valentin, een charmante architect van begin dertig die geen goed woord over heeft voor het museum dat ik die middag bezocht. “Het is zó slecht gebouwd dat het nu al aan het zinken is. Het museum zou 153 miljoen euro kosten, maar dat werd uiteindelijk bijna het dubbele – belachelijk! Om heel eerlijk te zijn ken ik niemand uit Lyon die er daadwerkelijk binnen is geweest.” Het is niet alleen maar kommer en kwel met Valentin: terwijl de regen met bakken uit de lucht komt, geeft hij me gewapend met een paraplu een interessante rondleiding door de stad, waarbij hij vooral architectonische hoogstandjes aanwijst. Ook raadt hij een restaurant aan waar ik zéker moet gaan eten. Bij dat restaurant spreekt de bediening werkelijk geen woord Engels, maar ik weet me aardig te redden met het beetje Frans dat ik op de middelbare school leerde.

Tips Lyon 

Eten
Restaurant Le Mercière is gelegen aan Rue Mercière, een gezellig uitgaansgebied. Op de kaart diverse heerlijke Franse gerechten, en de bediening is net zo authentiek Frans (met andere woorden: ze spreken weinig Engels).

Zien
Precies op de plek waar de rivieren Rhône en Saône samenkomen (of ‘confluence’ in het Frans) vind je het toepasselijk genaamde Musée des Confluences. Met diverse vaste exposities over de mensheid en hoe we hier kwamen. 

Toulouse 

Op treinstation Lyon Part Dieu moet ik flink zoeken waar precies mijn volgende trein vertrekt, waardoor ik me licht zorgen begin te maken over de naderende krappe overstap van 11 minuten. Van de weeromstuit stap ik in een trein die op het punt staat naar een rangeerterrein te worden gebracht. Gelukkig hoor ik de stationsomroeper nét op tijd iets roepen met ‘pas de voyageurs’ en weet ik op de valreep uit te stappen. De reis naar Montpellier Saint-Roch duurt nog geen twee uur, maar door deze misstap begin ik hem extra te knijpen. En wat doe ik als ik gestrest ben? Grindr openen. Daar word ik al snel aangesproken door een Franse jongen die in dezelfde trein blijkt te zitten. Wanneer ik hem uitleg dat ik bezorgd ben over het halen van mijn overstap in Montpellier blijft het even stil, maar een paar minuten later ontvang ik ineens een screenshot van een website waar precies staat welk spoor ik in Montpellier moet hebben. Attente man. Tijdens mijn korte overstap kijk ik op het perron nog of ik hem zie lopen zodat ik naar hem kan zwaaien, maar helaas. Opgelucht sta ik op tijd klaar voor de trein naar Toulouse.

M’n hotel is op loopafstand van treinstation Toulouse Matabiau, en bij aankomst word ik begroet door een gezellig kunstwerk dat is opgebouwd uit een paar dozijn regenboogparaplu’s. Het Pullman Toulouse Centre Ramblas doet veel op het gebied van duurzaamheid. Zo wordt vrijwel al het papier en karton dat het hotel gebruikt gerecycled, van voedselresten wordt mest gemaakt en de daardoor opgewekte methaangassen worden gebruikt als energie. De vuilniszakjes in de prullenbakken op de kamers zijn van biologisch afbreekbaar maïszetmeel, en eind november werd het Green Key-label aan het hotel toegekend. Dat label is voorbehouden aan bedrijven binnen de toerisme-industrie die zich op uitzonderlijke wijze inzetten op het gebied van environmental responsibility en sustainable operation.

De stad Toulouse zelf maakt weinig indruk, al weet ik me prima te vermaken door een middag door de straten te slenteren. M’n schone kleding begint nu echt op te raken, dus bezoek ik een nabijgelegen wasserette. Helaas blijken de drogers vol te zitten, dus teruggekomen op mijn kamer probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan de was uit te hangen. Daarna probeer ik mezelf nog met frisse tegenzin naar een museum te slepen, maar als de ingang van de dichtstbijzijnde metrohalte afgesloten blijkt te zijn, en ik niet direct kan zien waar ik wél de metro kan pakken, keer ik onverrichter zake terug naar m’n hotel. Daarmee heb ik denk het eerste nadeel van een reis als deze gevonden: door alle korte verblijven en het vele reizen kom je nergens echt tot rust en word je na een weekje vanzelf wat lusteloos.

Tips Toulouse

Eten
The Flowers Café is een salon de thé met niet alleen heerlijke lunchgerechten, maar ook nog eens álle taartjes die je hartje begeert. Probeer vooral de pistache-frambozentaart. 

Zien
In Musée Les Abattoirs vind je art brut en moderne kunst, momenteel is er een expositie te zien over het leven van Catalaanse psychiater François Tosquelles. 

Barcelona

Die lusteloosheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik vertrek naar Barcelona. Die stad ken ik al een beetje, dus ik verwacht hier minder te hoeven zoeken. Mijn eerste trein, van Toulouse naar Narbonne heeft flinke vertraging, waardoor ik me direct opnieuw zorgen begin te maken. Als ik uiteindelijk na vijf kwartier in Narbonne aankom blijkt de trein naar Barcelona óók flink vertraagd te zijn, dus besluit ik een tripje naar een nabijgelegen supermarkt te maken en mijn daar aangeschafte lunch op een zitje voor de ingang van het station in de zon op te peuzelen. Ik ga tegenover een vriendelijk ogende jongen zitten en om beurten lopen we de hal in om te checken of de nieuwe aankomsttijd van de trein al bekend is, om vervolgens elkaar te updaten. Uiteindelijk geeft-ie me een vriendelijk seintje als het nieuwe spoor en tijdstip van vertrek bekend zijn.

Bij Le Meridien Barcelona schuift een PR-dame ‘s ochtends bij het ontbijt aan om me alles te vertellen over duurzaamheid. Het hotel blijkt al járen afval te scheiden, lang voordat dit vanuit het internationale hoofdkantoor werd opgedragen. Le Meridien was het eerste hotel in Barcelona met oplaadplekken voor elektrische auto’s in de ondergrondse garage en in het restaurant wordt zoveel mogelijk gebruikgemaakt van lokale producten. De gemeenschappelijke ruimtes én de kamers zijn waar mogelijk voorzien van duurzame meubels – in de hal hangt een enorm kunstwerk gemaakt van een oud boerderijhek – en ongebruikt tafelwater wordt niet weggegooid maar in het koffiezetapparaat gegoten. Het hele hotel is voorzien van ledverlichting en berichten voor gasten worden niet geprint maar op een krijtbord geschreven. Medewerkers worden aangemoedigd om ook buiten werktijd op milieuvriendelijke wijze te leven en krijgen af en toe zelfs workshops met tips op dat gebied. Dat het dit hotel, als onderdeel van een grote internationale keten, nog niet is gelukt om die kleine individuele cosmeticaverpakkingen te vervangen door hervulbare dispensers zie ik voor het gemak maar door de vingers.

Barcelona draait – tegen wil en dank – op toeristen. Dat blijkt maar weer eens als ik bíjna online word opgelicht bij het aanschaffen voor een kaartje voor Sagrada Familia. Het had weinig gescheeld of ik had bij een malafide oplichtersbedrijf 35 euro voor een kaartje betaald, terwijl de officiële Sagrada Familia-app daar ‘slechts’ 28 euro voor rekent. Dat lijkt een hoop geld voor een bezoekje aan een kerk die nog niet eens af is, maar dit door Antoni Gaudí ontworpen en sinds 1882 in aanbouw zijnde meesterwerk is het absoluut waard. Dit is de vierde keer dat ik de Sagrada Familia bezoek, en het gaat nooit vervelen. Opnieuw loop ik ademloos en geëmotioneerd langs de glas-in-loodramen, en kijk ik omhoog naar de pilaren die me het gevoel geven door een grijs bos te lopen. Hoewel ik weinig met religie heb en in de Sagrada Familia vooral een mooie potentiële concert- en trouwlocatie zie, weet ik zeker dat ik ook bij een volgende trip naar Barcelona een bezoek aan deze kerk niet zal overslaan.

Tips Barcelona

Eten
Bij het gezellige Elsa y Fred, gelegen in de gothische wijk, eet je tapas om je vingers bij af te likken. Wel even vooraf een tafeltje reserveren, want voor je het weet zitten ze vol!

Zien
Je móet naar de Sagrada Familia. Koop je kaartje van tevoren zodat je niet onnodig lang in de rij hoeft te staan, en sla vooral het museumpje in de kelder niet over! 

De terugreis

Een uitstapje naar een tweetal tapasrestaurants maakt mijn bezoek aan Barcelona compleet, en voor ik het weet is het al tijd om terug naar huis te reizen. Omdat het me toch iets te veel van het goede leek om meer dan tien uur op één dag in de trein te zitten, heb ik bij het boeken van m’n tickets een tussenstop in Parijs gepland. Op de een-na-laatste dag van mijn trip maak ik mijn langste treinreis tot nu toe: de rit van Barcelona naar Parijs duurt nét geen zeven uur. Voor het eerst besluit ik mijn medereizigers goed in me op te nemen. In mijn coupé zie ik een stel dat elkaar al jaren niets meer te zeggen heeft, een gezellig groepje Britse boomers dat niet uitgepraat raakt over Franse kaasjes en wijn, en ik raak kort aan de praat met een meisje dat me vertelt dat ze binnenkort naar Rotterdam zal emigreren.

Er rijdt zelfs een flaneergay met bijpassende Shiba Inu-hond mee, die mijn medepassagiers één voor één afgaat voor een aai over z’n kop. Ik houd het hoofd koel en mijn vingers gekruist. Na een uurtje is het zover: de hond heeft me gevonden en besluit zich zelfs tussen mijn benen op de grond te nestelen. Weer een uur later komt het baasje vragen of ik oké ben, en omdat we allemaal een mondkapje dragen steek ik mijn duim op terwijl ik probeer te bedenken hoe ik deze hond ongemerkt kan dognappen. Met een privéhond, wat vooraf gedownloade afleveringen van Squid Game op m’n iPhone en een prettig gebrek aan vliegangst, vliegen die zeven uur voorbij en kom ik ’s avonds uitgerust aan in Parijs. Daar besluit ik me in de avond op tijd terug te trekken op mijn hotelkamer met uitzicht op de Sacré-Coeur.

Als ik de volgende dag weer in de Thalys van Parijs naar Amsterdam zit – dit keer wél in het premium-gedeelte, dus mét snackjes – bedenk ik: dit is best voor herhaling vatbaar. Een volgende keer zou ik wel wat langer weg willen blijven, of in ieder geval langer in de individuele steden willen blijven hangen. Doordat ik om de twee dagen een reisdag had ingepland, voelde het alsof ik in geen enkele stad echt kon acclimatiseren. Ik zou niet direct zeggen dat je onderweg ‘vrienden’ maakt, maar ik ben wel aangenaam verrast hoe behulpzaam en sociaal mijn medereizigers waren. Qua internetbereik kan het vriezen of dooien: in bewoonde gebieden heb je vaak prima bereik, maar als je door een schilderachtig stukje natuur rijdt is er vaak geen zendmast te bekennen. Ja, aan boord van de Franse treinen wordt wel wifi aangeboden, maar dan wordt zulke specifieke info van je gevraagd dat het mij niet één keer lukte om verbinding te maken. Gelukkig had ik vooraf honderden uren aan films, series, podcasts en audiobooks op m’n telefoon gezet. Ook de reistijden zijn me alles meegevallen, zelfs de langste treinreis vloog voorbij. Dat je met een treinreis een stuk minder CO2-uitstoot veroorzaakt is alleen maar mooi meegenomen. Ik denk nu al na over een potentiële sequel in het nieuwe jaar.

Interrail

• Met een Interrail Pass kun je in 33 landen reizen;
• Je route kun je eenvoudig uitstippelen met de bijbehorende app, waar ook je pass in staat;
• Afhankelijk van het aantal stops en het aantal steden dat je wil bezoeken kun je kiezen voor verschillende passen. Zo is er een pass waarmee je vier dagen binnen een maand kunt reizen;
• Hogesnelheidstreinen moet je vaak van tevoren reserveren en ook iets bijbetalen. Sommige landen doen niet aan digitale tickets, voor Spanje heb je bijvoorbeeld een papieren ticket nodig. Handig om dit ruim op tijd uit te zoeken en indien nodig alvast te bestellen een InterRail-pass boek je eenvouding bij NS international. Meer info: www.nsinternational.nl

Duurzaamheid voor dummies

Tijdens m’n reis vallen me in de verschillende hotels meerdere initiatieven op waaruit ik kan opmaken dat het hotel zich inzet voor duurzaamheid. Maar wat gebeurt er achter de schermen, wat kan er beter en vooral: wat kan ik zelf doen? Als iemand het weet is het Marianne Gybels, Sustainability Director bij Booking.com.

Merken jullie dat duurzaamheid steeds belangrijker wordt voor gasten?
“Absoluut. Tussen de 83 en 85 procent van onze klanten geeft aan het superbelangrijk te vinden om duurzamer te reizen. Tegelijkertijd zien we dat dat niet overeenkomt met hun daadwerkelijke gedrag wanneer ze een boeking maken. Daarom besloten we het de gasten zo makkelijk mogelijk te maken, door vooral met partners samen te werken die duurzame opties aanbieden, en deze opties duidelijk aan gasten te tonen wanneer ze een accommodatie uitzoeken.”

Tijdens m’n reis bleek dat niet elk hotel zich even uitgebreid in lijkt te zetten voor duurzaamheid. Wat doet Booking.com om dat te bevorderen?
“Het gaat erom dat het hotel duurzaamheid omarmt en het echt ziet als een toegevoegde waarde voor de klant. De industrie is inmiddels gelukkig verder dan het niet actief verwisselen van handdoeken en waterbesparende douchekoppen. Er is veel innovatie. We bieden accommodaties zelf ook actief advies over wat ze kunnen doen. Zo laten we ze zien dat ze zelfs geld kunnen besparen zonder in te hoeven leveren op het gebied van klantervaring.”

Wat gebeurt er achter de schermen?
“Veel op het gebied van renewable energy, zoals het aanbrengen van zonnepanelen en isolatie. Een van de grootste verspillers is een onafgedekt verwarmd zwembad. Door een verwarmd zwembad ’s avonds af te dekken zorg je dat de warmte blijft hangen en dat vermindert drastisch de CO2-doorvoer. Ook gebeurt er veel om zo efficiënt mogelijk om te gaan met voedselafval.”

Hoe komt het toch dat het sommige grote internationale hotelketens niet lukt om al die single use cosmeticaverpakkingen te elimineren?
“Vaak is de perceptie dat de klant die individuele verpakkingen als luxe ervaart, terwijl dat misschien helemaal niet meer zo is. Het is ook maar net hoe je het brengt: je kunt ook grote dispensers aanbrengen en de klant vertellen dat ze op verzoek alsnog kleine verpakkingen kunnen krijgen. Als je de boodschap op de juiste manier verpakt zul je ongetwijfeld zien dat maar een klein aantal klanten hier actief om vraagt.”

Wat kunnen gasten zelf doen?
“Het gesprek aangaan. Als hotels zien dat gasten dit echt willen, zullen ze steeds meer geneigd zijn om mee te doen met duurzame initiatieven. En neem de goede dingen die je thuis al doet mee op reis. Bijvoorbeeld: als je thuis een herbruikbare waterfles gebruikt, ga dan niet op reis ineens aan de plastic flesjes water.”

Wat kunnen we in de toekomst verwachten op het gebied van duurzaamheid in hotels?
“Er komt veel wetgeving waar nieuw te bouwen hotels zich aan dienen te houden. Je gaat veel meer vegetarische opties zien bij het buffet. Hotels zullen steeds slimmer omgaan met voedselafval, bijvoorbeeld door achtergebleven producten ’s avonds in de salade of soep te gebruiken. En ik voorspel dat die kleine zeepjes écht verleden tijd worden.”

Booking.com heeft sinds kort een duurzaam reizen badge waardoor het nu nog makkelijker is om duurzamere reiskeuzes te maken. Ook is er op de zoekresultatenpagina een duurzaam reizen filter toegevoegd.

Coverbeeld: Bruno van der Kraan (CS Amsterdam)