Winq-columnist Bo Hanna over de kleur van de regenboogvlag. "De oorspronkelijke versie telde acht verschillende kleuren, met ieder een afzonderlijke betekenis."
“Wat goed dat jij je niet laat meeslepen door militante denkers in onze community.” Dit dubieuze compliment kreeg ik van een stel vrienden dat een paar dagen op vakantie was in Amsterdam. Ik raakte met hen aan de praat op een terras in de Reguliersdwarsstraat. Kort daarvoor hadden ze mij gevraagd naar mijn mening over de ‘nieuwe regenboogvlag’. De een vond het vooruitgang, de ander een gotspe. Ik zei hen dat ik beide redeneringen wel kon volgen, bestelde een Negroni en trok me voorzichtig terug uit het netelige gesprek. Toch drong de herinnering aan de vlaggendiscussie zich na het weekend opnieuw aan me op.
“Het is jammer dat een symbool dat juist bedoeld was om de verschillende letters van de lhbtq-gemeenschap te verbinden nu onderwerp is geworden van polarisatie”
Al sinds eind jaren zeventig vaart de lhbtq-gemeenschap onder de beroemde regenboogvlag. De oorspronkelijke versie telde acht verschillende kleuren, met ieder een afzonderlijke betekenis. Door de jaren heen moest een aantal kleuren het strijdtoneel verlaten: roze bleek lastig om op massale schaal te mengen, turkoois en indigo verdwenen vaak achter de vlaggenmast wanneer de vlag werd ophangen. Die kleuren werden daarom samengevoegd tot één donkerblauwe streep. Enfin, de vlag waar de meesten vandaag de dag mee zwaaien bestaat uit zes kleuren, maar de laatste tijd zorgt die vlag voor controverse binnen onze gemeenschap. Sommigen vinden de regenboogvlag te commercieel geworden of niet inclusief genoeg, omdat de vlag vooral geasscocieerd zou worden met homo’s en lesbo’s, waardoor de meest gemarginaliseerde groepen binnen de lhbtq-gemeenschap zich er niet meer in herkennen. Een deel pleit daarom voor de Pride Progress-vlag, die met extra kleuren transgender personen, zwarte personen, personen van kleur en mensen die zijn gestorven aan aids of leven met hiv beter representeert. Een ander deel van de gemeenschap wil niets weten van die nieuwe kleuren. Met een paar extra strepen los je discriminatie niet op, redeneren zij.
Gilbert Baker, de Amerikaanse bedenker van de eerste regenboogvlag, wilde met zijn ontwerp laten zien dat we van elkaar verschillen in leeftijd, etniciteit, gender en op allerlei andere mogelijke manieren. Het is jammer dat een symbool dat juist bedoeld was om de verschillende letters van de lhbtq-gemeenschap te verbinden nu het onderwerp is geworden van polarisatie.
“Ook in ons eigen land worden nog altijd lhbtq's gediscrimineerd door de wet of binnen hun eigen kring”
Om eerlijk te zijn heeft het hele vlaggenvraagstuk mij, ondanks alle commotie, lange tijd koud gelaten. Ik vond, en vind nog steeds, dat er prangendere kwesties zijn als het op lhbtq-emancipatie aankomt. Ik denk bijvoorbeeld aan mensen die voor hun veiligheid van het ene continent naar het andere moeten vluchten. Maar ook in ons eigen land worden nog altijd lhbtq’s gediscrimineerd door de wet of binnen hun eigen kring. Bovendien denk ik dat de verschillende vlaggen prima naast elkaar kunnen bestaan. Mijns inziens staan de betekenissen niet haaks op elkaar, ze vullen elkaar eerder aan.
Met welke vlag iemand zwaait, ik lig er niet wakker van. Het wordt tijd dat we de gezamenlijke strijd die wij als lhbtq-gemeenschap voeren weer duidelijker centraal stellen. Die is namelijk nog lang niet af.
Beeld: Celso de Sanders / Grooming: Emma Blok
