Coco Coquette stond al op hakken ver voordat de wereld in de ban raakte van Drag Race. We spreken de queen uit Amsterdam.
“Ooit was ik de pauzeact bij Dolly Bellefleur. Daar had ik eerst niet zoveel oren naar, maar ze wist dat ik soms travestie deed op verjaardagen en bedrijfsfeestjes. Ik kon ook goochelen en tapdansen en het leek haar leuk als ik dat in een jurkje zou gaan doen. Toen Dolly solo wilde, miste ik de groepssfeer en zo ben ik bij Hellun Zelluf beland [Hellun Zelluf was een dragqueen en pseudoniem van de Nederlandse zanger, presentator en aidsactivist Geert Vissers – red.], die in Mazzo de wekelijkse avond Club Chique had, met later ook een gay datingshow op de Amsterdamse omroep Salto. Daarna volgde het Comedy Café, Winston en allerlei theatertjes. De laatste 15 jaar is Casa Rosso op de Wallen onze vaste stek.
Ik werk het liefst met queens die live kunnen zingen. Het valt me op dat er veel solisten zijn die vooral met hun ego en imago bezig zijn. Ik treed liever op met meerdere trava’s die elkaar versterken, zoals we ooit begonnen zijn als de Chicks with Dicks. We namen elkaar niet al te serieus en wilden gewoon lol hebben in de kleedkamer. Eigenlijk ben ik gewoon een eenvoudig huisvrouwtje dat wat leuke dingen doet. Ik ben niet zo van het bitcherige. Vilein zijn mag, maar alleen met een kwinkslag en zelfspot.
Wat ik doe, noem ik geen drag maar travestiecabaret. Het mag een beetje oubollig, met gekkigheid die uitmondt in een lied. Wat RuPaul nu heeft neergezet is de norm geworden. Het is geweldig wat die doet, maar zo’n strak en gescript format haalt voor mij het leuke eraf.
Iedere generatie moet zijn eigen ding uitvinden en doen. Maar laat daarbij wel je persoonlijkheid zien en verberg jezelf niet achter het masker en de verpakking. Fouten maken mag, het hoeft niet perfect te zijn. Een hoogtepunt in mijn dragcarrière was een dropreclame voor Venco, waarin Godzilla mij van straat plukte, mijn pruik aftrok en zei: ‘Is dan niets meer echt?’. Dat en het winnen van een drag special van De Zwakste Schakel. Dusty en Mayday wilden niet samen met de rest in een kleedkamer, dus die werden er meteen uit gestemd. Niet door mij, overigens. Ik kan prima met ze opschieten, met al die meiden.”
Interview: Martijn Kamphorst
Beeld: Armando Branco
Licht: Michiel Fischer
Met grote dank aan het Torpedo Theater
