DeeDee Janssens: “Drag laat zien: je hoeft niet krachtig te zijn om machtig te zijn”

"De eerste keer dat ik travestieten zag, dacht ik meteen: dat kan ik beter. Drag begon bij mij als grap. Ik liep op een feestje rond als candy girl, met een franjejurkje en een cowboyhoed. Ik had mijn voortanden zwartgelakt en de mensen stikten van het lachen.

In het begin was ik qua playback een goudvis op het droge, de timing zat er nog niet in, ik leek wel het nieuws voor doven en slechthorenden. Mijn carrière begon in Rotterdam, waar mensen me al snel herkenden. Op een dag was ik heel gaar, met een kater en ik stapte bij het station in een taxi. Van de chauffeur mocht ik niet voorin zitten, wat je vroeger altijd deed. Dus ik dacht: wat een koude meneer. Vervolgens bleef hij maar vragen stellen. Ik had een grote tas bij me, dus ik zeg: ‘Daar zitten mijn hakken, panty’s en een pruik in. Ik ga zo werken.’ Was het Maarten Spanjer en zat ik ineens in zijn televisieprogramma Taxi. 

Als je besluit je te onderscheiden van de massa, moet je ook de consequenties accepteren. Als je een dragstijl hebt die heel heftig is, met een baard en een grote pruik, dan raken sommige mensen daardoor in shock. Het is alleen wel zuur dat we vanwege onze geaardheid of creatieve uitingen geweerd worden door taxichauffeurs. Dat Jennifer Hopelezz [dragqueen en activist – red.] daar zo’n punt van heeft gemaakt is fantastisch.

Discriminatie zit trouwens in alle lagen van de bevolking. Je ziet het bij alle leeftijden en in elk milieu. Soms zijn mensen schijnheilig en soms laten ze hun ware aard zien. Dan schieten ze in de lach als ik een toilet uitkom. Wat drag laat zien: je hoeft niet krachtig te zijn om machtig te zijn. Je wordt creatiever, mensen zetten je op een voetstuk. Als Dennis kan ik heel teruggetrokken en schuchter zijn. Maar als DeeDee ga ik nu eenmaal niet op in het bloemetjesbehang met veertig centimeter rood haar op m’n hoofd.”

Interview: Martijn Tulp
Beeld: Armando Branco
Licht: Michiel Fischer
Met grote dank aan het Torpedo Theater