Even vreesde columnist Matthijs van Els slachtoffer te zijn geworden van wraakporno, hoe voorzichtig hij ook is met het verzenden van naaktbeelden. Het liep met een sisser af. Hij vroeg zich af: waar komt mijn angst voor sexting vandaan, en is die terecht? “Ik besloot er anders naar te kijken en ontdekte een exhibitionistische kant van mezelf die ik nog niet kende.”
Vorige week kreeg ik een lichte hartverzakking toen bleek dat iemand op Instagram zich voordeed als mij en zogenaamd ‘exclusieve content’ verkocht. Het was overduidelijk nep en het duurde gelukkig ook niet lang voordat het account offline werd gehaald (dank aan iedereen die het heeft gerapporteerd), maar het incident zette me wel aan het denken. Welke naaktfoto’s en video’s heb ik in vredesnaam ooit verstuurd waar anderen misbruik van zouden kunnen maken?
Al snel besefte ik me geen grote zorgen te hoeven maken. Als het op sexting aankomt, ben ik namelijk behoorlijk preuts. Ik doe het nauwelijks en dat heeft alles te maken met mijn angst voor het ongewenst lekken van de beelden. Misbruik en oplichting via nepaccounts boezemen mij angst in. Helaas zijn dat soort praktijken tegenwoordig geen unicum; oplichters jatten foto’s van je openbare profiel, maken een soortgelijk account aan met een extra letter – @matthijsvanelss, in mijn geval – en volgen je volgers, in de hoop dat zij op de link klikken en betalen voor ‘expliciete’ content (die ze nooit zullen krijgen).
Ik ben zeker geen heilige. Ook van mij bestaat expliciete content die ik achteraf liever niet had verstuurd. Toch probeer ik elke keer weer het risico op de schandpaal zo klein mogelijk te houden. Zo stuur ik bewust geen beelden waarop ik onomstotelijk herkenbaar ben, bijvoorbeeld aan de hand van mijn gezicht, tattoos en littekens. Maar eigenlijk doe ik dat voor de kat z’n viool. Mocht er ooit iets van mij rondzwerven op het internet met naam en toenaam, dan maakt het echt niet uit of er wel of niet een tattoo zichtbaar is. De schade blijft hetzelfde.
Afgelopen zomer dacht ik dat het zover was. Via Grindr was ik aan de praat geraakt met iemand waar ik uiteindelijk telefoonseks mee had. Maar in het heetst van de strijd, zonder enige aankondiging, hing hij ineens op. Vervolgens nam hij niet meer op en reageerde hij op geen enkel bericht meer. Ik raakte in paniek. Had hij ons gesprek opgenomen? Ging hij het online zetten? Zou ik gechanteerd worden? Uiteindelijk bleek dat onze telefoonsessie abrupt werd onderbroken door een telefoontje van zijn moeder. Niks aan de hand dus, maar door mijn angst (en paranoia) zag ik alleen maar beren op de weg.
“Weten dat hij opgewonden werd van mijn video, maakte het masturberen zoveel beter”
Onlangs maakten die beren voor het eerst sinds lange tijd plaats voor de positieve kant van sexting: het plezier. Een vertrouwde bekende vroeg mij mezelf te filmen tijdens het masturberen. Normaal gesproken zou ik stellig weigeren, maar ik dacht: laat ik het eens van de andere kant bekijken. Wat zit erin voor mij, in plaats van: hoe kan mij dit schaden? Ineens kwam er een exhibitionistische kant van mij naar boven die ik nog niet kende. Ik was altijd gewend mezelf zo min mogelijk te laten zien en me volledig op de ander te focussen, maar dit keer niet. Weten dat hij opgewonden werd van mijn video en het besef dat ík bekeken en ‘aanbeden’ werd, maakte het masturberen zoveel beter. De video in kwestie heb ik niet meer – hij hopelijk ook niet – maar ik denk er wel met een goed gevoel aan terug. Gezien worden was niet eerder zo fijn geweest, en dat allemaal dankzij de wondere wereld van sexting.
Er is nog nooit expliciet materiaal van mij gelekt en dat wil ik graag zo houden. Het feit dat iemand mijn openbare foto’s heeft misbruikt vind ik al erg en indringend genoeg. Maar tegelijkertijd wil ik me ook niet meer onevenredig druk maken om de risico’s en juist het plezier en de voordelen van sexting omarmen. Een OnlyFans-account gaat me nog te ver, maar mocht het er ooit van komen, dan beloof ik bij dezen het aan te kondigen op Instagram via @matthijsvanels. Zonder extra s.
Beeld: Rob Jacobs
