Kevin Bodde (31, hij/hem) is assistent-scheidsrechter in de Eredivisie en heeft daar nooit een geheim gemaakt van zijn homoseksualiteit. “Als ik niet gelukkig kan zijn, niet mezelf kan zijn, dan kan ik niet het maximale uit mezelf halen.”
“Eigenlijk wilde ik op pianoles, maar mijn vader zag me liever voetballen. Negen jaar lang speelde ik bij een club in Assen, tot ik scheidsrechter werd in het betaald voetbal.
Rond diezelfde tijd kwam ik uit de kast en stopte ik met voetballen. Niet omdat ik gay ben: ik had er als assistent-scheidsrechter simpelweg geen tijd meer voor – al vond ik het wel makkelijk dat ik zo eventuele nare reacties van mijn team ontliep. Meteen kwamen teamgenoten bij me checken of ik stopte omdat ik op mannen val. ‘Want als dat zo is, moet je gelijk weer terugkomen’, zeiden ze. Ik had mezelf voor niets bang gemaakt.
“Thuis werd er slecht op gereageerd; mijn oma was mijn reddende engel”
Thuis werd er slecht op gereageerd. Mijn vader werkte bij Defensie: een harde, macho wereld. Ik wist dat het moeilijk zou gaan worden, maar dat hij me de deur zou wijzen had ik niet verwacht. ‘Mensen zoals jij horen hier niet thuis’, zei hij. Mijn oma was mijn reddende engel, zij ving me op. Toen mijn vader de volgende dag op bezoek kwam, zei ze: ‘Mensen als jij horen hier niet thuis’. Een koekje van eigen deeg. Dat was voor hem het begin van de ommekeer.
Inmiddels zijn we helemaal oké. Mijn vader ziet nu in dat zijn beeld van homoseksualiteit volledig gebaseerd was op vooroordelen. Vorig jaar was hij zelfs een van mijn getuigen toen ik trouwde met mijn vriend.
In het betaald voetbal heb ik van mijn homoseksualiteit nooit een geheim gemaakt. Als ik niet gelukkig kan zijn, niet mezelf kan zijn, kan ik niet het maximale uit mezelf halen. Ik heb me daarbij altijd vastgehouden aan wat mijn oma me meegaf: ‘Mensen die jou een beetje anders vinden, zijn zelf een beetje anders.’
Tegenwoordig ben ik verbonden aan de John Blankenstein Foundation, opgericht ter nagedachtenis aan Nederlands eerste openlijk homoseksuele scheidsrechter. Die stichting zet zich in voor sporters zoals ik. Via hen deel ik mijn ervaringen als homoseksuele man in het betaald voetbal met clubs, besturen en sportacademies. Hopelijk komt er zo ooit een dag dat er in stadions geen homofobe spreekkoren meer ontstaan en dat ook grote Nederlandse spelers open durven te zijn over hun homoseksualiteit.”
Beeld: Dario & Misja / Grooming: June Peeters / Styling: Reebok / Met dank aan: Pride & Sports & Vondelgym Amsterdam
Dit artikel werd mede mogelijk gemaakt door Reebok.
