Slechts een handjevol opvangplekken is in Nederland toegespitst op dak- en thuisloze lhbtq jongeren. Maar aparte aandacht voor die groep is juist hard nodig, stellen onderzoekers en professionals. Gio (23) woonde pas net op zichzelf toen hij dakloos raakte.
Trigger warning: in dit artikel komen onderwerpen als suïcidaliteit, automutilatie en depressie aan bod. Zie jij het leven niet meer zitten? Praten kan opluchten. Je kan 24/7 anoniem chatten via www.113.nl of bellen met 113 of 0800-0113 (gratis).
“Een paar jaar geleden ging het niet zo goed met me. Ik woonde nog niet lang op mezelf toen ik me aanmeldde bij een kliniek vanwege een eetstoornis. Daarna kon ik een tijd in een safehouse verblijven, waar je samen met anderen begeleid woont. Maar ik werd niet beter. Integendeel: ik had last van suïcidale gevoelens. Daarom vond er twee keer een crisisopname plaats.
Daarna kon ik terug naar het safehouse, maar er was niet genoeg begeleiding om mij met alles te kunnen helpen. Maar mijn woning had ik ook niet meer. Een medewerker bracht me naar de nachtopvang voor dakloze mensen in Delft. Het was voor mij heel pijnlijk dat het zo moest aflopen; de mensen van het safehouse waren altijd heel steunend en aanwezig geweest, nu viel het contact abrupt weg.
Van mijn tijd zonder thuis weet ik niet alles meer. Ik kan me vooral herinneren dat ik veel met mijn spullen over straat heb gesjouwd. Ik heb op verschillende plekken in Delft en Den Haag gezeten. In de opvang moest je zes euro per nacht betalen of een klusje doen, schoonmaken bijvoorbeeld. Ik rap graag en heb weleens op straat gezongen voor geld.
Soms had ik in de opvang een kamer voor mezelf, maar meestal werd ik op de meidenafdeling gezet terwijl ik me identificeer als trans jongen. Dat was niet fijn, maar tegelijkertijd was ik op dat moment niet zo bezig met mijn transitie. Ik was vooral gefocust op een slaapplek.
In Den Haag kwam ik in contact met belangenorganisatie Straat Consulaat, waarvoor ik vrijwilligerswerk ben gaan doen. Zo help ik mee in de organisatie van de Week van de Eerlijke Beeldvorming, waarmee we de vooroordelen over mensen die dakloos zijn willen veranderen. Ook zit ik in een landelijk jongerenpanel, dat staatssecretaris Van Ooijen van VWS adviseert bij dakloosheidsbeleid.
Op een evenement waarmee we aandacht vroegen voor dakloze jongeren, heb ik een rap over het onderwerp voorgedragen. Dat betekende veel voor mij, ook omdat mijn familie en vriendin erbij waren. Ik heb inmiddels een appartement toegewezen gekregen via twee mensen van gemeente Den Haag, die mij al een tijdlang ondersteunen. Zo zorgden zij er ook voor dat ik, via een lening van de gemeente, meubels kon kopen. Elke maand betaal ik een deel terug. Ik heb nog steeds momenten waarop ik op de bank zit en denk: wauw, dit is echt míjn huis.”
Beeld: Chris & Marjan
