De verfilming van het boek Red, White & Royal Blue van Casey Mcquiston – in Nederland bekend als Rood, wit en koningsblauw – is vanaf aanstaande vrijdag te zien op Prime Video. De zoon van de president van Amerika en de kleinzoon van de Britse koning kunnen elkaar niet luchten of zien, maar dat verandert snel. We spraken regisseur Matthew Lopez.
Hoe kwam je voor het eerst in aanraking met het boek?
“Mijn agent in New York stuurde het naar me op, omdat hij dacht dat ik er misschien een musical van wilde maken. Ik las het en tegen de tijd dat ik op pagina 50 was, dacht ik: nee, ik wil hier geen musical van maken, hier moet een film van komen. Aan het eind van het boek, kon ik aan niets anders denken dan deze film maken.”
Alex is een personage met een Latijns-Amerikaanse achtergrond, wat je niet veel ziet in de media in het algemeen, maar vooral geen queer personages met die achtergrond. Wat deed dat met je?
“Dát is de reden waarom ik de film heb gemaakt. Je ziet nooit, maar dan ook echt nooit een personage als Alex in boeken, televisie en films. Oké, misschien is ‘nooit’ wat overdreven, maar zelden. En deze positieve, hoopvolle representatie van een jong Latijns-Amerikaans queer personage was zo belangrijk voor mij. Het trieste is: ik was 43 toen ik het boek las en ik was tot dat moment nog nooit een personage als Alex tegengekomen. Dus ik wilde hem tot leven brengen en ervoor zorgen dat ook andere mensen de kans krijgen om Alex ook te ontmoeten. Deze positieve representatie is hard nodig.”
Deze film is je regiedebuut. Was het intimiderend om meteen met grote acteurs als Uma Thurman en Stephen Fry te werken?
“Ja, maar het was voor ons allemaal duidelijk wat we wilden bereiken. We ontmoetten elkaar op de set en we deden ons werk met liefde en veel gedeelde passie voor het verhaal. Het was fijn om het enthousiasme van alle makers te voelen. Het boek is goed ontvangen door lezers, en de mensen die aan de film werkten waren minstens zo enthousiast. Tijdens alle momenten waarop ik een beetje nerveus of onzeker was, wist ik dat ik mensen om me heen had die stuk voor stuk blij waren om hieraan te werken. Dat hielp enorm.”
De hoofdpersonages Alex en Henry wonen niet in hetzelfde land, dus veel van hun gesprekken gaan via tekstberichten. Was dat een uitdaging om op het scherm te tonen?
“We hebben intern veel overlegd hoe we dat op een interessante manier konden laten zien. Het is saai om twee mensen naar een scherm te zien staren terwijl ze tekstberichten typen. Dit was een van de dingen waarbij mijn jarenlange ervaring in het theater van pas kwam. Bijvoorbeeld, wanneer in The Inheritance [door Lopez geschreven toneelstuk dat zich drie decennia na de AIDS epidemie afspeelt - red.] twee mensen aan het appen zijn, staan ze gewoon op het podium met elkaar te praten. Ze vertellen hun appjes hardop. Mensen in de zaal lijken dat te accepteren als een goede weergave. Dus ik dacht bij mezelf: waarom zouden we het niet gewoon ook op film kunnen toepassen? Het verhaal speelt zich tenslotte al een beetje af in een sprookjeswereld. Ook al zijn de personages mijlenver uit elkaar, ik wilde ze toch zo veel mogelijk samen in beeld brengen.”
Er zit veel muziek van queer artiesten in de film, waaronder Omar Apollo en Perfume Genius. Was het belangrijk voor je om dat in de film op te nemen?
“Súperbelangrijk. Fijn dat je die vraag stelt, niemand heeft me hier nog naar gevraagd! Ik zou ook Oliver Sim aan die lijst toevoegen, die het nummer 'Fruit' van zijn laatste album speciaal voor ons opnieuw heeft opgenomen. Ik vond het essentieel om queer artiesten op onze soundtrack te hebben. Er zit ook veel Latijns-Amerikaanse muziek in de film, wat heel, heel belangrijk voor me is. Een van mijn favoriete onderdelen van het samenstellen van deze film was de samenwerking met onze twee geweldige muzieksupervisors. We hebben samen veel nummers beluisterd. Alle muziek in de film, van de originele filmmuziek tot de popliedjes die je hoort, is bewust uitgekozen. Ik wilde zoveel mogelijk queer stemmen laten horen, evenals Latijns-Amerikaanse stemmen.”
In het boek is de grootouder van Henry de koningin van Engeland, maar in de film is zijn grootouder een koning. Was dat een bewuste beslissing?
“Ja! Het moest duidelijk zijn dat dit een fictieve koninklijke familie is. Ik wil niet dat mensen aan de Windsors denkt als ze deze film kijken, want het is immers een sprookje. Net zoals ik ook niet wil dat mensen aan Donald Trump of Joe Biden denken als ze de film kijken - de president en haar familie zijn ook fictief. Ik wilde juist zo ver mogelijk weg blijven van de realiteit. Toen we begonnen met het samenstellen van de film, dacht ik: we kunnen het een koningin laten, óf we kunnen er een koning van maken die we door Stephen Fry laten spelen. Dat vond ik meteen een goed idee. Dus vroegen we hem of hij geïnteresseerd zou zijn om een fictieve homofobe koning van Engeland te spelen. Stephen Fry was meteen enthousiast.”
Hoe kwam je bij Uma Thurman voor de rol van Ellen Claremont, de president van de VS?
“Als je een lijst maakt van namen die de vrouwelijke president van de VS kunnen spelen, zou Uma Thurman eigenlijk altijd bovenaan moeten staan, vind ik. Rich Delia, onze Amerikaanse casting director, stelde ons voor een uitdaging. Hij adviseerde om bij het nadenken over wie Ellen zou kunnen spelen, onszelf de vraag te stellen: zou ik op haar stemmen? En ik zou ab-so-luut op Uma stemmen. Ik heb haar altijd bewonderd als acteur, dus ik vond het erg spannend dat ze met me wilde praten over de rol. We hadden via Zoom een geweldig gesprek, daarna nog meer gesprekken, en uiteindelijk zei ze ja. Het mooie van werken met Uma is haar voorbereiding. Dat spat ook van het scherm af.”
Uma Thurman speelt een zeer liberale president die zelfs PrEP noemt in de film, terwijl in het huidige politieke klimaat in de VS de acceptatie van seksuele diversiteit juist steeds meer onder druk komt te staan. Hoe zie jij dit?
“Weet je, ze kunnen proberen onze rechten af te pakken, maar de verhalen en fantasieën blijven van ons. Amerika maakt een beangstigende tijd door, waarin de lhbtq-gemeenschap veel van de geboekte vooruitgang verliest. Met name de transgender gemeenschap ligt momenteel onder vuur. Het is belangrijk om onze verhalen te blijven vertellen, zelfs als die zich, zoals deze film, in een sprookjeswereld afspelen. Dat geeft ons de moed en hoop die we hard kunnen gebruiken. Als we alleen deprimerende verhalen in films en op tv zouden zien, zou dat het werk van activisten moeilijker maken.”
Red, White & Royal Blue is vanaf aanstaande vrijdag te zien op Prime Video.
