Dertig jaar geleden overleed zanger en fotomodel René Klijn aan aids. In 1992 vertelde hij over zijn ziekte in een taboedoorbrekende aflevering van Paul de Leeuws programma De schreeuw van De Leeuw. "Het belangrijkste wat ik kon doen was aanschuiven in het programma. Het taboe doorbreken."
Als kind wist René Klijn al dat hij beroemd wilde worden. Op zijn zeventiende verhuisde hij naar Amsterdam. Daar voelde hij zich meteen als een vis in het water. Hij ging aan de slag als fotomodel, acteur en achtergrondzanger. In de jaren tachtig was Klijn een van de leden van de boyband Bam to Bam Bam. Hun single ‘Like a Locomotion’ kwam in 1989 in de tipparade en in maart van datzelfde jaar nam de groep deel aan het Nationaal Songfestival.
De andere singles van de band flopten, waardoor Klijn besloot om op te stappen. Hij had ambities om een eigen plaat op te nemen als soloartiest. Maar die droom werd ruw verstoord. Tijdens een vakantie kreeg Klijn een verkoudheid die niet over wilde gaan. Eenmaal thuis maakte hij een afspraak met de huisarts, die hem ongevraagd op hiv liet testen. In november 1990 kreeg Klijn te horen dat hij hiv-positief was: zijn wereld stortte in. Omdat hij zich schaamde voor zijn ziekte, leefde hij anderhalf jaar in isolement, zonder in het openbaar te vertellen dat hij ziek was.
Paul de Leeuw wilde met zijn tv-programma De schreeuw van De Leeuw al langer een aflevering maken over aids. Toen hij hoorde dat Klijn de ziekte had, vroeg hij hem als gast. Na enige twijfel ging Klijn akkoord: “Het belangrijkste wat ik kon doen was aanschuiven in het programma. Het taboe doorbreken (…) Want zodra mensen niet meer de angst hebben voor de ziekte (…) dan wordt het een stuk prettiger.”
Openhartig vertelde hij over de leegte, de pijn, het belang van veilig vrijen en zijn begrafenis.
Op 28 november 1992 werd de show uitgezonden op tv. Klijn mocht het programma indelen zoals hij wilde. Zijn vrienden, familie, verpleegkundige en internist waren aanwezig. Zonder pathetiek toonde het programma Klijns verhaal. Openhartig vertelde hij over de leegte, de pijn, het belang van veilig vrijen en zijn begrafenis. Aan het eind van de uitzending zong Klijn een van zijn lievelingsnummers: ‘Mr. Blue’. Het zou zijn lijflied worden, oorspronkelijk geschreven en uitgevoerd door Yazoo. Met zijn karakteristieke stem won Klijn direct de harten van Nederland.
Het nummer werd uitgebracht op cd, stond vijf weken op nummer 1 in de Top 40 en werd de bestverkochte single van 1993. Een groot deel van de opbrengst ging naar het Aidsfonds. Klijn was blij met het succes, maar ook argwanend: “Ik ben geen zingende aidspatiënt. (…) ik hoop dat de mensen mij zullen herinneren als een goede zanger.”
Op 5 september 1993 overleed René Klijn op dertigjarige leeftijd aan de gevolgen van zijn ziekte. Na zijn overlijden werd de René Klijn Stichting opgericht, die zich richt op preventie van aids. Voor de aflevering van De schreeuw van De Leeuw met Klijn als gast, ontving De Leeuw onder andere de Zilveren Medaille TV Programmes And Promotion Award op het New York Festival, omdat in de ‘historische en taboedoorbrekende uitzending’ openhartiger en brutaler over aids werd gepraat dan ooit eerder was gedaan.
Het hele verhaal, geschreven door auteur Noortje Thuis, lees je op withpride.ihlia.nl. Deze rubriek is een samenwerking tussen Winq en platform With Pride — verhalen uit het queer-archief.
Tekst: Noortje Thuis & Mark Bergsma / Beeld: Avalon Nuovo
