“Na het zien van Lady Bird kom je maar tot één conclusie” (****)

Het verhaal van Lady Bird, Greta Gerwigs solodebuut als regisseur, is zó goed geschreven en gespeeld dat je na het zien ervan nog maar tot één conclusie kunt komen: ik moet mijn moeder bellen. Christine (Saoirse Ronan) zit in 2002 op een katholieke middelbare school in Sacramento, de provinciale hoofdstad van Californië.

Ze heeft liever dat iedereen haar Lady Bird noemt. Ze heeft een geitenwollensokkenvriendje (Lucas Hedges) die van musicals houdt en met wie ze een beetje knuffelt, maar na een schokkende ontdekking over zijn geaardheid probeert ze dan maar iets aan te leggen met de zwoele rocker Kyle (Timothée Chalamet, uit Call Me By Your Name).

Kyles reactie op zijn niet echt fantastische ontmaagding van Christine is heerlijk droog en lekker quotebaar. Maar de film is eigenlijk het verhaal van de onmogelijke liefde tussen dochter Christine en moeder Marion (Laurie Metcalf, net als Ronan echt fantastisch), een stel dat niet met en ook niet zonder elkaar kan. Zelfs als je eigen relatie met je ouders oké is, zal deze grappige en ontroerende film een feest van herkenning zijn.