Niet wéér, was wat ik dacht toen de eerste berichten mij bereikten over de flyer die het Reformatorisch Dagblad (RD) had meegezonden bij een van haar edities: een afbeelding van een poster van de Suitsupply-campagne: twee zoenende mannen met een rood kruis eroverheen. Onderschrift: ‘Wij moeten ons hier als christenen tegen verzetten en opkomen voor de waarden van het gezin.’ Mijn tweede gedachte: Reformatorisch Dagblad, wanneer kunnen wij dit hoofdstuk eens afsluiten? Echt.
Dat een beweging of een geloofsgemeenschap zijn eigen boodschap uit wil dragen, daar is natuurlijk niets mis mee. We leven in een vrij land, gelukkig. Helaas vergeten we nog weleens dat wie een boodschap uitdraagt of daaraan bijdraagt, zoals het RD nu doet, ook een verantwoordelijkheid heeft. Het is alweer jaren geleden dat ik bij de hoofdredactie van het RD aan tafel zat. We spraken met elkaar over het hoofdredactioneel commentaar, enige dagen daarvoor, waarin met sympathie werd gesproken over nieuwe wetgeving in Oeganda, die lhbt’s daar in feite vogelvrij verklaarde.
Toch vraag ik mij af of er dan met net zoveel gemak een flyer voor – ik noem maar wat – de jaarlijkse regenboogviering op Roze Zaterdag zou worden meegezonden. Ik denk het niet.
Mijn grootste zorg was toen of men zich wel realiseerde welk signaal hiervan uitging naar jongeren in de eigen achterban die worstelden met hun homo- of biseksuele oriëntatie of die in verwarring verkeerden over hun genderidentiteit. Ook al jaren bekend is dat juist jongeren uit deze kring vaker zelfmoord overwegen dan andere jongeren. Het was een goed gesprek. Het inzicht leek door te breken dat je niet zomaar ongestraft van alles kunt zeggen. Tot mijn spijt moet ik constateren dat er toch niet zoveel veranderd is. Het RD verweert zich door te stellen dat het niet verantwoordelijk is voor meegezonden ‘reclame’. Toch vraag ik mij af of er dan met net zoveel gemak een flyer voor – ik noem maar wat – de jaarlijkse regenboogviering op Roze Zaterdag zou worden meegezonden. Ik denk het niet.
Ik zou dit hoofdstuk graag eens afsluiten, mijn medegelovigen van wat orthodoxere huize definitief laten inzien dat het niet zo eenvoudig is een rechte lijn te trekken tussen de Bijbel en onze tijd. Dat die monomane focus of gezinsethiek en seksuele ethiek van ons echt geen betere christenen maakt. Dat wij zouden moeten leven in overgave aan elkaar en elkaar verrassen met waar wij liefde vinden, en zorg, en instaan voor elkaar, onvoorwaardelijk, en dat die ‘gezinswaarden’ zich niet beperken tot wat zij ervan gemaakt hebben. Het zal voorlopig nog wel niet lukken…
Geen lichtpuntjes dus? Toch wel. Het gesprek in de reformatorische wereld zelf. Op de website van een organisatie die zich inzet voor lhbt’s met een reformatorische achtergrond, schrijft Marieke: ‘Is erover nagedacht wat een flyer als deze zal oproepen binnen onze samenleving? Me dunkt dat niemand een glazen bol nodig zou hebben gehad om de gebeurtenissen van de afgelopen dagen te voorspellen. Wederom negativiteit over christenen en homoseksualiteit. Opnieuw vooroordelen bevestigd. Opnieuw de vraag in mijn hart: mijn omgeving vindt dit toch hopelijk óók kwetsend? Want dat is wat het is: kwetsend.’ De wal zal dit schip een keer keren. Het is al gaande, onder onze ogen.
Het is vandaag (29 maart) Witte Donderdag. Vanavond mag ik voorgaan in een viering waarin we gedenken dat Jezus het avondmaal instelde: Hij brak het brood en schonk de wijn, en Hij zei: “Dit ben ik. Ik breek mijzelf voor jullie. Ik giet mijzelf uit voor jullie. Doe dit ook.” Een mens naar Gods hart, die wist van overgave, zonder oordeel, zonder voorwaarden vooraf. Wie breekt, die leeft.
Foto: Peter van der Wal
