Het was zaterdagavond en ik had een asielzoeker op mijn bank te logeren. Ik was hem een keer tegengekomen, verkleumd op de nachtelijke straten van Amsterdam en had hem toen onderdak verleend en op weg geholpen. Sindsdien hielden we contact en voelde ik me verantwoordelijk, regelde een advocaat, en nu sliep hij een heel weekend bij mij op mijn bank in Amsterdam. Want hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik.
Ik heb soms de neiging om dingen te onderschatten. Mijn behoefte aan alleen zijn bijvoorbeeld. Of de kleinheid van mijn appartement. Of hoe het op het gemoed kan drukken een paar dagen door te brengen met iemand met een zeer traumatisch levensverhaal. Gevlucht uit Ivoorkust om zijn geaardheid had hij het ene na het andere gruwelijke verhaal paraat, die hij als sombere slingers door mijn weekend hing. Maar het treurigst waren zijn diepe zuchten, waarop hij zei: “Mon histoire me fatigue…” Mijn verhaal maakt me moe, waarop hij tranen in zijn ogen kreeg, en ik ook
‘Alloh? Alloh?’, klonk het van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat door mijn woonkamer. ‘Alloh?’
Misschien was hij wel depressief, dacht ik somber. Ook had hij een soort verlatingsangst leek het wel, want telkens als ik even de deur uitging, vroeg hij: “Je blijft toch niet lang weg?” Een vraag waar ik het acuut Spaans benauwd van krijg, asielzoeker of niet.
Thuisblijven werd ook steeds minder een optie, want hij voerde hele dagen in het Frans Skypegesprekken met abominabel slechte verbinding. ‘Alloh? Alloh?’, klonk het van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat door mijn woonkamer. ‘Alloh?’
Met de zaterdagavond in zicht duwde ik hem een tientje in zijn hand om een pizza te halen. Dan had ik even tijd om na te denken. Ging ik hier de hele avond tussen de Skypegesprekken zitten? Ik kreeg een appje van een oude Grindr-date waarmee ik altijd leuk kon seksen en blowen, en zag ineens perspectief. Het leek me een welkome afwisseling van mijn inmiddels slopende goede doel.
Daarna liet ik hem alleen, rende bijna het huis uit.
Toen de vluchteling terugkwam, zei ik nonchalant dat ik even bij een vriend langsging, maar de eenzaamheid en teleurstelling waren van zijn gezicht af te lezen: “Dus je laat me alleen?” Stond hij dan met die pizzadoos in zijn handen. Eigenlijk moet je dan voor jezelf opkomen, rücksichtslos voor jezelf kiezen, maar ik dacht ook aan mijn oma die de laatste jaren van haar leven alleen eten zo verschrikkelijk vond dat ze alleen nog maar vermagerde. Dus na zijn ‘laat je me alleen?’ bleef ik nog even. Ik nam een biertje en at twee pizzapunten mee. Daarna liet ik hem alleen, rende bijna het huis uit.
Van die pizzapunten kreeg ik later spijt, pijptechnisch gezien. Mijn deepthroatskills werden onderbroken door twee korte sprintjes naar het toilet.
“Gaat het wel..?”
“Ik heb een vluchteling…”, zuchtte ik troosteloos. Zittend op de rand van het bed vertelde ik de treurige levensgeschiedenis terwijl mijn Grindr-date blowde. De seks werd niet meer wat het had kunnen zijn.
Toen ik thuiskwam, lag hij op de bank te slapen en lagen er drie pizzapunten onaangeroerd in de doos. Hij was na mijn vertrek acuut gestopt met eten. Net zoals mijn oma altijd deed.
Foto: Marc Deurloo
