Toen ik ongeveer een jaar geleden een cabaretshow besloot te maken over mijn soms wilde seksleven, had ik van veel kanten kritiek verwacht. Gelovigen zouden aanstoot nemen, oude mensen zouden weglopen en van het boerenpubliek in kleine dorpjes verwachtte ik regelrechte walging.
Maar ik had nooit gedacht dat de meeste kritiek van homo’s zou komen. Homo’s die mij boze berichten sturen na het zien van een interview en me verwijten dat ik een verkeerd beeld van ‘ons’ geef en of ik niet weet dat heel veel homo’s gewoon netjes getrouwd zijn?
Nog even los van het feit dat ik niet vind dat ik namens alle homo’s hoef te spreken, heb ik inmiddels geleerd dat deze kritiek vooral voortkomt uit angst. Angst die elke minderheid kent die het gevoel heeft op een smal pad van acceptatie te lopen. Het is wat de moeder van Frits Barend ooit tegen hem zei, meer dan twintig jaar na de oorlog: ‘Hou je maar een beetje gedeisd, want het kan zo weer gebeuren…’
Deze angst zit er bij homo’s ook goed in, en wordt gevoed door de nare, soms traumatische ervaringen die we allemaal wel hebben gehad. Ook ik. Het was dan ook een lange weg om dit programma te maken.
Eerst dacht ik dat het helemaal niet kon. In mijn vorige show had ik vijf minuten over mijn seksleven verteld en daar veel kritiek op gekregen. Mensen kunnen niet tegen homoseks, was hierop mijn treurige conclusie. Maar moest ik dit dan maar accepteren? Braaf onderwijsverhaaltjes vertellen tot mijn pensioen? Ik dacht aan Reve die zei: “Zo leuk vind ik het leven nou ook niet, dat ik het ook de moeite waard vind als ik het moet leven in het donker met een zak over mijn hoofd.”
Bij de eerste try-outs voelde ik mijn lichaam gewoon verstarren als ik naar een klein dorpje reed.
Het bloed kroop waar het niet gaan kon, en met angst en beven deed ik de eerste optredens in Engeland, want daar ken ik niemand. Toen in Amsterdam, veilig in Betty Asfalt voor de homo’s. Maar toen die provincie. Bij de eerste try-outs voelde ik mijn lichaam gewoon verstarren als ik naar een klein dorpje reed. Hier moeten ze geen homo’s, dacht ik dan. Zaak was het om dit gevoel, dit vooroordeel (want dat is het in feite) eerst van me af te schudden, wilde ik een schijn van kans maken. Want als je defensief het podium op loopt, krijg je dat ook meteen terug van het publiek. Iemand moet beginnen met kwetsbaarheid, wil je werkelijk contact maken.
En de eerste avonden dat dat lukte, wow! Ik heb nog nooit zoveel positieve, hartverwarmende en vrolijke reacties gehad als op dit programma. Van hetero’s, stoere mannen tot chique dames, van bejaarden met rollators tot mensen in Ede en Middelharnis.
Ik gun het al die boze mailschrijvers om dit een keer mee te maken. Om daar te staan, jezelf helemaal bloot te geven en daarop luid applaus, bijval. Ja, zelfs liefde te oogsten. Dit veranderde mijn hele wereldbeeld. In die zin was het smalle pad van acceptatie veel breder dan ik ooit had durven dromen.
Foto: Marc Deurloo
