Het is een dag na dé beslissing en ik probeer nog steeds over mijn enorme kater en teleurstelling heen te komen. Donderdag 15 november was die dag, zo’n dag waarop een kerk een enorme sprong voorwaarts kan maken.
De synode (bestuur) van de Protestantse Kerk in Nederland sprak over het onderscheid dat er in de kerkorde van deze kerk wordt gemaakt tussen het inzegenen van relaties tussen man en vrouw en het zegenen van ‘andere levensverbintenissen’. Met een meerderheid van stemmen zou dit onderscheid ten gunste van gelijkwaardigheid en inclusiviteit kunnen worden weggenomen. Helaas, alles bleef bij het oude. O ja, er kwam wel een extra bepaling bij: dat we bij het gehandhaafde onderscheid niet moesten denken dat er dus een verschil in waardering zou bestaan. Dus: de kerk discrimineert wel, maar discrimineert niet. Snappen jullie het nog? Ik niet. Politici verbleken bij zoveel hypocriete en wegduikende taal.
In de nota die werd geschreven ter voorbereiding op het gesprek in de synode, werd veelvuldig gewaarschuwd tegen mogelijke polarisatie bij het wegnemen van het onderscheid. En belangrijker nog: men vreesde voor de eenheid van de kerk. Dat een grote groep mensen in de kerk bij het wegnemen van het laatste beetje ongelijkwaardigheid, nu eindelijk opgelucht zou kunnen ademhalen, omdat nu ook het laatste beetje officiële onveiligheid zou verdwijnen, kon niet voldoende gewicht in de schaal leggen klaarblijkelijk. LHBTQ’s in de kerk zijn het kennelijk niet waard. En bedankt! Voor mensen die er geen nacht minder om zullen slapen, blijft mijn vermogen om lief te hebben en dit te bezegelen, tweederangs. Geen enkele bijgevoegde bepaling kan dit gevoel wegnemen als dat onderscheid blijft gehandhaafd. En trouwens, over wat voor eenheid hebben we het nu eigenlijk? Wie de conservatieve tegenstanders tekeer heeft horen gaan de afgelopen dagen en weken (‘LHBTQ’s vomen een gevaarlijke lobby met een gevaarlijke ideologie’, ‘we moeten de kerk redden’, ‘geen knieval maken voor de wereld’) kon gelijk wel zien dat ook op termijn weinig tot niets van hen te verwachten zou zijn. Die mensen kunnen zich nu rustig nog een keer omdraaien in bed, want hun kerk daagt hen zeker niet uit om het gesprek te zoeken, het échte gesprek, waarin het er om spant: hoe houden we elkaar vast, écht vast, achter Jezus Christus aan. De gewenste eenheid is een schijneenheid. Inmiddels heeft een eerste vriend gezegd dat hij voorlopig geen zin meer heeft in deze georganiseerde religie. Er zullen er waarschijnlijk nog veel volgen. Ik word er in en in verdrietig van, maar ik kan hen geen ongelijk geven.
De gewenste eenheid is een schijneenheid.
Ik moest alles op afstand volgen, omdat ik in Armenië ben. Het Europees Forum van christelijke LHBT-groepen, waar ik co-voorzitter van ben, moest hier vorige week een conferentie voor Oost-Europese en Centraal-Aziatische LHBT-christenen afgelasten vanwege een reëel veiligheidsrisico. Ik ben hier nu met een medewerker om de lokale co-organisatoren een hart onder de riem te steken en om te spreken met NGO’s voor mensenrechten en andere ‘stakeholders’ over de situatie. Het gevaar was nog veel groter dan ik dacht en ook onze aanwezigheid hier nu is niet zonder gevaar. Dat is mede te danken aan de patriarch van de Armeens-Orthodoxe Kerk die zich hardop en onomwonden heeft uitgelaten over de ‘bedreiging’ die onze conferentie voor Armenië zou vormen. De golf van haat die het gevolg was, was ongekend, zelfs voor Armeense begrippen. Ja, het relativeert mijn boosheid en teleurstelling over de Protestantse Kerk, mijn kerk, waar ik me met hart en ziel voor inzet, wel enigszins. Onderduiken omdat je LHBT’er bent én gelovig, dat is andere koek.
Vandaag (16 november) waren we te gast bij ‘New Generation’, de NGO die ons hielp bij het organiseren van de conferentie. We spraken over de situatie en het werk van de organisatie passeerde de revue: opkomen voor de rechten van LHBTI+-personen, mensen de mogelijkheid geven zich in een veilige omgeving te laten testen op hiv, transgender sekswerkers beschermen, jongeren en overheidsdienaren voorlichten enzovoorts enzovoorts, en alles onder het constante gevaar van stigmatisering en geweld. Na een uur rondden we af. De directeur van de(ze niet-religieuze) organisatie vroeg ons: willen jullie met ons bidden? Dat deden we, terwijl ik vocht tegen mijn emoties. Hier trof ik zomaar ineens mijn zusters en broeders. Hier was zomaar ineens de kerk: samen bidden op het scherpst van de snede, waar het er zo ontzettend toe doet. Duidelijk, heel duidelijk waar en vooral in wie ik vanaf nu alleen nog mijn energie ga steken.
Foto: Peter van der Wal
