Wat zullen we er nog eens over zeggen, over homoseksualiteit en geloof. Ik ben er soms een beetje klaar mee. Ik heb alles al zo’n duizend keer horen passeren, alle argumenten pro en contra. De uitzending van NieuwLicht van de EO op tv 1 april jl. was ook weer geen uitzondering op deze regel.
Wat ben ik trots op mensen als Rianne Vermeulen en Frans Blokhuis die hun opwachting maakten in de uitzending en die het gesprek willen blijven zoeken. Weer een nieuwe generatie staat op. En ik zal ook nooit zwijgen. Maar dit wil ik ook een keer gezegd hebben: wanneer zijn we een keer uitgepraat en wordt LHBT’s in de kerk nu eens voluit recht gedaan?
De inzet van de uitzending, getiteld '100 dagen na de Nashville Verklaring', was wat mij betreft op zich een sympathieke. 'Host' Tijs van den Brink ging op zoek naar een leefbaar midden, respect en begrip over en weer voor de verschillende posities die je kunt kiezen, onderzoeken of je niet toch door één deur kunt met elkaar. Juist op deze basis, de basis van gesprek en dialoog, zien we in de orthodoxere hoek van de kerken positieve ontwikkelingen de afgelopen pakweg vijftien jaar. Rianne en Frans zijn beide afkomstig uit die kerkelijke omgeving. Juist daar zijn in de afgelopen jaren steeds meer LHBT’s opgestaan om hun verhaal te doen. De organisatie Verscheurd.nl waarvoor we Rianne in de uitzending in actie zien, is daar een mooi voorbeeld van. Er is beweging en dat is wat mij betreft meestal beweging de goede kant op.
“Het vraagt om veel meer dan respect en begrip.”
Maar… het wordt tijd eens op te houden te doen of dat gesprek in het luchtledige plaatsvindt. En dáár bij stil te staan was precies wat ontbrak in de uitzending van NieuwLicht. Christelijke LHBT’s voeren dat gesprek niet om het gesprek, als een leuke bezigheidstherapie voor wie het allemaal nog ‘moeilijk moeilijk moeilijk’ vinden, – en jemig, wat zijn wij een volhouders, zeker als je de klippen ziet waar we tegen op moeten soms –. Er is een hoog doel mee gemoeid: te worden erkend als mensen die in gelijkwaardigheid hun weg gaan in geloof en leven, en in kerk en samenleving hun volwaardige steentje willen bijdragen. Hier is het kortste eind van een minderheid in gesprek met het langste eind van een meerderheid, en dat gesprek is niet vrijblijvend.
Het vraagt om veel meer dan respect en begrip. Die woorden blijven leeg en betekenisloos, als het eind van het liedje is dat je achterin de kerk kunt blijven zitten, dat je geen ambt mag bekleden, dat je wordt gevraagd liever niet aan het avondmaal deel te nemen omdat dat aanstoot zou kunnen geven, je niet meer mag meedoen bij het organiseren van een kinderkamp, de zegen over jouw relatie een tweederangs zegen blijft, je jouw plek in de praiseband op moet geven of, God verhoede, dat je wordt gevraagd af te zien van een levenspartner. Gesprek, begrip, respect, ruimte: prachtig mooi allemaal, maar niet als dat een excuus wordt om keuzes uit te stellen en nog maar eens weer om geduld te vragen of te doen dat dat gesprek uitsluitend een persoonlijk doel dient.
“Misschien moet NieuwLicht eens langs bij de kerkelijk en geestelijk leiders van ons land om daar eens te vragen, wanneer hun LHBT’s nu eens minimaal het voordeel van de twijfel krijgen.”
Christelijk Nederland is inmiddels ruim een halve eeuw ‘in gesprek’, en godbetere, nota bene de Protestantse Kerk heeft besloten nog maar weer eens gespreksmateriaal te ontwikkelen. Ja, het is zo, al dat gepraat heeft tot een hoop verbeteringen geleid. Ik zit er met mijn neus bovenop en ben er zelf een goed voorbeeld van, maar misschien moet een volgende aflevering van NieuwLicht over LHBT’s in kerken en geloofsgemeenschappen eens langs bij de kerkelijk en geestelijk leiders van ons land om daar eens te vragen, wanneer hun LHBT’s nu eens minimaal het voordeel van de twijfel krijgen en gewoon hun plaats in kunnen nemen, overal en onvoorwaardelijk. Dat is zoveel zinvoller dan LHBT’s voor te houden dat ze maar tegen een stootje moeten kunnen en weerbaarder moeten zijn. Dat zijn we al. Waarom zou anders generatie na generatie op staan om zich maar weer van hun kwetsbaarste kant te laten zien in volgepakte, broeierige zaaltjes met hetero’s die het ‘ingewikkeld’ vinden. Om het met een collega van me te zeggen: er is genoeg aandacht geweest, nu willen we recht!
En o ja, redacties en programmamakers, zullen we eens ophouden de keuze voor een leven in onthouding te presenteren als een alternatief voor LHBT’s? Dat is het namelijk niet en er is al helemaal geen grond voor. En het geeft ons ook wat minder werk: steeds weer die mensen op te moeten vangen, die in deze zogenaamde vrije keuze volledig zijn vastgelopen. Maar dat terzijde…
Foto: Peter van der Wal
