Al met al duurde het denk ik nog geen minuut, hoogstens een seconde of veertig. Ik voelde zijn hand schichtig wegglippen uit de mijne.
Ik keek hem in zijn ogen. “Ik vind het nog een beetje eng”, fluisterde hij zachtjes, alsof zijn leven ervan af zou hangen als iemand hem zou horen. Hij was nog in een andere fase en moest het allemaal nog ontdekken en leren, bedacht ik me eerst. Maar was dat wel zo? Of was hij zich gewoon meer bewust van de mogelijke gevaren en was ik de naïeveling in deze kwestie?
Het 'wel of niet hand in hand over straat' dilemma blijft voor veel homostellen een ding. Waar we weten dat Nederland nog altijd – al valt daar zeker nog een slag te slaan – tot ’s werelds meest tolerante en homovriendelijke landen behoort, weten we ons ook maar al te goed de nieuwskoppen voor de geest te halen van situaties waarin het niet goed afliep.
Eens in de zoveel tijd is het weer zover; een foto van een bont en blauw geslagen LHBTQ-persoon die de nieuwszenders haalt en viraal gaat op alle socials. Het hele land is dan weer even in shock en roept unaniem dat dit soort escapades toch echt niet te tolereren zijn in een land als het onze; om een paar dagen later vervolgens weer gewoon met dezelfde dagelijkse gang van zaken door te gaan. Tot het zo’n jaar later weer gebeurt, en zo verder.
Zeuren we niet gewoon te veel?
Er zijn landen op deze wereld waar je direct de doodstraf kan krijgen in plaats van een krantenkop. Landen waar men – in plaats van niet op te kijken van twee elkaars handen vasthoudende tortelduifjes van hetzelfde geslacht – niet opkijkt van een dergelijke straf voor deze 'doodzonde'. Dus wat ‘klagen’ we dan eigenlijk? Hier in Nederland hebben we het als LGBTQ-gemeenschap toch juist prima? Zeuren we niet gewoon te veel? Of ligt er nog wel degelijk een gevaar op de loer en heeft de liefde nog niet gezegevierd?
Mijn vriend en ik lopen een paar dagen later weer samen door de stad. We naderen een menigte mensen en ik voel zijn hand wegglippen uit de mijne. Stevig knijp ik hem vast en fluister een paar zo lief mogelijke woordjes in zijn oor. De oude dame, die haar hond aan het uitlaten is, glimlacht ons vriendelijk toe, terwijl ze rustig verder loopt. De drie hangjongeren met hun scooters houden wijselijk hun mond en kijken star de andere kant op alsof ze niets gezien hebben. Een toerist draait haar hoofd nog een keer extra om en probeert nog net geen foto van ons te maken. Gelukt. Geen krantenkoppen met bont en blauwe hoofden dit keer. Geen kik. De liefde zegeviert deze dag hier aan de Amsterdamse grachten!
Ik won, hij was nog in een andere fase en moest het allemaal nog ontdekken en leren. Of was ik toch de naïeveling die zojuist een gelukstreffer had in een spelletje Russische roulette?
Foto: Peter van der Wal
