“Que sera, sera. Whatever will be, will be. The future’s not ours to see", zo zong mijn moeder vroeger voor mij en mijn zusje. Het was een van de vele wijsheden die ze ons probeerde bij te brengen. Helaas, zo bleek, een les die ik laatst pas echt begreep.
Rond mijn pubertijd, misschien net ervoor of erna, ontwikkelde ik de obsessieve dwang alles om me heen onder controle te willen houden. Forceren werd een ultiem wapen tegen alles wat er mis kan gaan in mijn leven. En geloof me, dat ging me tot voor kort heel aardig af.
Slechte cijfers op school? Flink blokken en het kwam weer goed. Sneller carrière maken? Even doorzetten en voor ik het wist was ik waar ik wilde zijn. Dat appartement van mijn dromen, met uitzicht over die prachtige gracht? Bikkelen tot je er bent. Het was alsof ik Aladdins magische lamp in handen had. Elke keer als ik erover wreef, liet de geest mijn wens uitkomen.
Telkens hanteerde ik hetzelfde trucje; alles om me heen laten vallen, scherpe focus en een sprintje trekken tot ik mijn doel had bereikt. En daarna? Linea recta door naar het volgende. Het leven leek nog nooit zo maakbaar. Oogkleppen op en gaan. Simsalabim! Forceren maar, tot het aankwam op de perfecte liefde…
"Wanneer je iets te hard knuffelt, knijp je het kapot"
Nee, helaas. Computer says no. In de liefde bleek mijn tactiek ineffectief. Sommige dingen laten zich niet forceren of manipuleren. Je kunt iets of iemand waar je veel van houdt stevig knuffelen in de hoop het voor altijd bij je te kunnen houden. Maar wanneer je te hard knuffelt, knijp je het kapot. Soms moet je iemand loslaten om hem op lange termijn bij je te kunnen houden. Een les die 2019 (én 2020) mij leerde.
Het leven is uiteindelijk niet maakbaar. Je kunt met vlag en wimpel slagen op school of werk. Met geld en een vlotte babbel kun je aan de mooiste grachten wonen en op de hipste feestjes komen. Maar soms zullen de mensen om wie je geeft ziek worden, sterven of je verlaten en er is niets, maar dan ook niets wat je daaraan kunt doen. Geen gebuffel, geen gesimsalabim.
Zo viel op mijn bijna 33ste alsnog het kwartje: que sera, sera, what will be will be. Vanaf nu probeer ik de dingen iets meer los te laten. Van het moment te genieten, van de dingen die ik nu heb. En wat morgen me brengt? … We’ll see.
Foto: Peter van der Wal
