Columnist Pim Nugteren moest flink wennen aan de sociale onthouding. “Ik voelde de angst dat het niet alleen fysiek plaatsvindt, maar ook mentaal vat op ons krijgt."
Ik besloot het toch te doen. En dus liep ik in mijn eentje, gewapend met een flesje wijn, richting het Vondelpark. Hopelijk niet de laatste keer deze zomer, dacht ik nog. Onderweg zag ik dat velen langs de gracht tafels en stoelen voor hun huizen hadden neergezet en in kleine groepjes aan het borrelen waren geslagen. Families en huisgenoten bij elkaar, buren en vrienden op gepaste afstand.
In het park speelde een jazzmuzikant een serenade op zijn saxofoon. Individuen die normaliter ver van elkaar af zouden staan, gingen op een afstandje het gesprek met elkaar aan. Ik voelde kriebels in mijn buik terwijl ik daar in mijn eentje plaatsnam op een bankje en voor ik het kon tegenhouden rolde er een traan over mijn wang. Ik moest denken aan een quote uit één van mijn favoriete films, Jurassic Park: “Life finds a way”.
“Etentjes, concerten en theater hielpen me mijn zinnen te verzetten”
Ik merkte al snel dat het coronavirus me harder trof dan mijn vrienden. Niet zozeer qua gevolgen voor mijn leven, die waren gelukkig prima te overzien, als wel die voor mijn gemoedstoestand. Juist de afgelopen tijd zocht ik vaak mijn heil in etentjes, borrels, concerten en theatervoorstellingen. Dat deed ik sowieso graag, maar het hielp mij de eerste maanden van dit jaar meer dan ooit mijn zinnen te verzetten. In de week van mijn verjaardag, eind februari, ging ik elke dag uit eten en bezocht ik maar liefst drie concerten en twee theatervoorstellingen. Maar goed ook, want little did I know dat dit er de komende tijd niet in zou zitten.
Het contact met vrienden en familie mis ik misschien nog wel het meest. Als ik mijn wandeling naar het Vondelpark op Instagram had gezet, weet ik zeker dat ik een golf van haat over me heen had gekregen. Terwijl het gewoon kon en ook mocht. Het is die ‘paniek’ die me de eerste weken na de intelligente lockdown het meest stoorde. Ik voelde een angst, die ik nog niet eerder heb gevoeld. De angst dat social distancing niet alleen fysiek plaatsvindt, maar ook mentaal vat op ons krijgt.
“Inmiddels ‘durven’ al mijn vrienden weer af te spreken”
Maar gelukkig lijken die dagen nu voorbij. Onze minister-president lijkt niet van plan ons echt achter gesloten voordeuren te dwingen. De cijfers waar iedereen sinds half maart zo geobsedeerd door is, lijken langzaam te verbeteren en iedereen zoekt, na meer dan een maand, steeds meer naar de dingen die nog wél kunnen en mogen in plaats van wat allemaal niet meer kan en mag. Een zeer nodige verandering in mindset, die mij persoonlijk erg goed doet. Mijn glas lijkt weer steeds vaker halfvol.
Zo ook mijn zelf meegebrachte glaasje wijn in het Vondelpark. Nu inmiddels al mijn vrienden weer ‘durven’ af te spreken, op gepaste afstand, lijkt de angel uit de situatie. Want ook al is het glas soms halfleeg, je kunt altijd zelf bijschenken. Proost!
Foto: © Peter van der Wal
