Zanger Sergio Roberts valt op mannen, maar wil onder geen beding gelabeld worden als 'gay zanger'. Onder zijn artiestennaam HALCYON maakt hij prachtige, melancholische pop over de schoonheid van verdriet. Volgende week presenteert hij zijn eerste EP in de Melkweg in Amsterdam.
Wilde je altijd al muzikant worden?
“Mijn vroegste herinnering is dat ik zong. Ik heb nooit iets anders willen worden dan muzikant, al kom ik niet per se uit een muzikale familie. Ik weet wel van horen zeggen dat mijn oma zong, maar ik heb niet veel tijd met haar doorgebracht dus dat was niet van directe invloed op me.”
Uit wat voor familie kom je?
“Ik ben samen met mijn ouders en broer in het Caribisch gebied opgegroeid, op het Engelstalige eiland Antigua. Ik ben overigens wel geboren in Nederland, maar we verhuisden op mijn vierde naar Antigua, voor een beter leven. Op mijn veertiende verhuisden we terug naar Utrecht; het Nederlands was ik inmiddels verleerd, dat moest ik weer oppakken. Mijn ouders zijn tot op zekere hoogte supportive geweest wat betreft muziek, maar ze zagen me liever advocaat of architect worden, vanuit de gedachte dat creatieve beroepen later geen zekerheid bieden. Toch zong ik in een koor in Antigua. Eigenlijk mocht ik alleen niet aan tafel zingen.”
“Ik wil vooral niet benadrukken dat je liefde moet vinden om gelukkig te worden”
Welke muziekgenres hadden destijds je aandacht?
“Ik hield heel erg van r&b en popmuziek. Toni Braxtons eerste eerste album was een enorme inspiratie voor me, en Mariah Carey natuurlijk.”
Hoe ben je de muziekindustrie ingerold?
“Ik heb een tijdje Fashion Design gestudeerd aan de kunstacademie in Utrecht. Ik vond het een saaie school en was destijds meer met het uitgaansleven bezig dan mijn studie. Daarbij vond ik dat er te weinig ruimte voor muziek was op die school. Ik besloot te stoppen en een tijdje in de horeca te werken. In die periode heb ik me volledig op muziek gestort en kwam ik uiteindelijk via een ADE-evenement in contact met Universal. Zo is het balletje gaan rollen.”
Waar gaat de muziek die je maakt over?
“Een beetje cliché, maar het thema liefde is een grote drive voor mij. Ik ben naar verloop van tijd wel abstracter gaan denken en wil vooral niet benadrukken dat je de liefde moet vinden om gelukkig te worden. Ik vind zelf de vraag die mensen al snel stellen, of je een partner hebt, namelijk niet fijn. Ik ben single en gelukkig; liefde vinden is leuk maar het zou geen doel op zich moeten zijn. Mijn teksten zijn nu dan ook minder ‘Oh I love you’. Ik probeer me te focussen op een specifieke gedachtegang en dat uit te bouwen tot een nummer. Het moet niet te cryptisch worden, ik wil dat mijn boodschap herkenbaar blijft.”
Voor wie moet jouw muziek herkenbaar zijn?
“Billie Eilish zei een keer in een interview: ‘Op het moment dat ik het uitbreng is het van jou’. In die visie kan ik me helemaal vinden. Ik wil dat mijn nieuwe EP toegankelijk blijft voor een groot publiek en zing over thema’s waar we elkaar in kunnen vinden. Ik heb mezelf nooit als ‘gay zanger’ willen labelen; ik wil dat ook hetero’s mijn muziek een kans geven. Daarbij bestaan er zoveel verwachtingen van mij omdat ik zowel gay als zwart ben; mensen denken vaak dat ik een bepaald soort muziek maak, dat ik rap. In het Caribisch gebied was ik gewoon ik, in Nederland ben ik opeens een zwarte man.”
Waar gaat je nieuwe EP over?
“Ik bekritiseer onze manier van leven. We zijn enorm gefocust op zo snel mogelijk een doel bereiken, waardoor we het proces vergeten, of het nou om liefde of carrière gaat. Ik denk dat het goed is om stil te staan bij de de stappen die we zetten om te begrijpen waar we naartoe willen. Dat heb ik overigens wél op de kunstacademie geleerd, dat het proces belangrijker is dan het eindproduct.”
“Mijn tekst moet een beloning zijn voor oplettende luisteraars”
Waar haal jij je inspiratie vandaan?
“Veel zaken: andermans liefdeslevens en die van mezelf, popcultuur en films. Soms is het alsof ik een rol speel in een verhaal dat ik in mijn hoofd bedenk. Ik probeer dan in detail te bedenken wat ik ruik, zie en voel. Ik word enorm gedreven door gevoelens en ik wil muziek maken die laat voelen, anders zijn het voor mij lege geluiden.”
Hoe probeer jij mensen te raken?
“Ik hou het dicht bij mezelf en probeer metaforisch te schrijven; daardoor worden mensen aangemoedigd na te denken over de tekst. Mijn luisteraars worden allereerst aangetrokken door de melodie van mijn muziek, pas dan luisteren ze naar de tekst. Ik kan niet over koetjes en kalfjes schrijven, ik wil dat mijn tekst een beloning is voor mensen die daadwerkelijk luisteren naar wat ik heb gemaakt.”
Hoe zou jij je muziek omschrijven?
“Als mensen weer willen herinneren hoe het is om iets te voelen wat ze vergeten zijn – tragische maar ook mooie momenten – dan moeten ze vooral mijn muziek luisteren. Die is redelijk melancholisch; ik wil de schoonheid van verdriet laten zien. Mijn muziek is een soort déjà vu van gevoelens. Ik zou het genre van mijn muziek omschrijven als: diepe elektronische indie r&b met een knipoog naar 80s synth pop.”
Wat kunnen we van jou verwachten de komende tijd?
“Mijn releaseshow komt eraan in Melkweg, op 15 oktober, zoals het er nu naar uitziet. de late show is al uitverkocht, voor de vroege zijn nog een aantal kaarten verkrijgbaar. Daarbij ben ik geselecteerd voor de Popronde, een twee maanden durend festival vol jong talent. Dat is volgend jaar. Het liefst wil ik touren en comfortabel kunnen leven van mijn muziek en doen waar ik van hou. Ik hoef niet per se ‘rijk’ te worden. Ik wil vooral laten zien dat iemand als ik ook muziek kan maken die de massa kan bereiken, want we hebben meer gemeen dan we denken.”
Luister naar HALCYON op Spotify.
Foto: © Tom Lammerse
