Begin mei werd bij columnist Pim Nugteren teelbalkanker geconstateerd. Een dag later werd hij geopereerd: “Tot nu toe heeft het me alleen maar goeds gebracht. Ik weet nu dat ik mijn lichaam kan vertrouwen.”
Op dinsdag 11 mei stortte mijn wereld even volledig in. Er werd kanker bij mij geconstateerd. Het moment dat de arts dat woord voor het eerst uitsprak, had ik het idee dat hij het over iemand anders had. Dat idee had ik alle daaropvolgende keren ook en nu eigenlijk nog steeds. Het was simpelweg onmogelijk te bevatten als gezonde 34-jarige die, op die bobbel waar hij zojuist mee naar de huisarts was gegaan na, nergens last van had.
Wat volgde was een rollercoaster. Geen tijd om na te denken, geen tijd voor tranen. Ik moest ‘door de molen’, zoals men dat dan noemt. Ik werd meteen de volgende dag geopereerd en de tumor werd verwijderd. Inmiddels weet ik gelukkig ook dat er geen uitzaaiingen zijn gevonden in de rest van mijn lichaam.
“De zee aan bloemen voelt wat onwerkelijk. Alsof er iemand overleden is”
En zo schrijf ik nog geen maand na de diagnose deze column. Ik kijk naar de zee aan bloemen en kaartjes die door mijn kleine huisje verspreid staat. Lief bedoeld, maar het voelt ook wat onwerkelijk. Alsof er iemand overleden is. “Het is geen griepje hè, Pim”, zei mijn vader vandaag tegen me. Zouden mijn dierbaren dat besef misschien meer hebben dan ikzelf? Moet het bij mij nog landen, of blijft het hierbij? Het enige wat ik nu wil is zo snel mogelijk mijn oude leventje weer oppakken. Maar dan met nóg meer plezier en waardering dan voorheen.
Ik snap heus wel dat ik geen dag later naar de huisarts had moeten gaan. En dat ik er zonder het snelle handelen van alle artsen nu niet meer geweest was. Ik teken de woorden nu op, maar landen doen ze nog niet. Ik hoop stiekem dat de tranen ook niet meer komen. Tot nu toe heeft deze gebeurtenis me namelijk alleen nog maar goeds gebracht. Bijvoorbeeld het besef wie er tot mijn ‘inner circle’ behoren, de mensen die er écht toe doen. Ook weet ik vanaf nu wel beter dan ook nog maar een traan te laten om een man die er, wanneer het er echt op aankomt, niet voor mij zal zijn. De diagnose leerde me elke dag te leven alsof het mijn laatste is. Niet per se op groots en meeslepende wijze; je hoeft echt niet uit elke dag het beste te halen. Soms is bewust genieten van de zonnestralen in je ogen of de wind langs je gezicht al genoeg.
“Door deze gebeurtenis weet ik dat ik mijn lichaam juist kan vertrouwen”
Misschien wel het beste wat het me heeft gebracht, is dat ik nu weet dat ik mijn eigen lichaam juist kan vertrouwen. Het heeft me niet in de steek gelaten. Integendeel. Hoe gek het ook klinkt, het heeft een manier gevonden om met mij te praten en me te laten weten dat er iets niet in orde was. Die boodschap zou ik graag iedereen willen meegeven.
Teelbalkanker komt het meest voor bij mannen tussen de 20 en 40 jaar. Ikzelf ben 34 en liep zo'n twee maanden door met mijn klachten voor ik de huisarts durfde te bellen. Gelukkig was ik nog net op tijd, maar ik vraag me af hoe lang het op mijn 24e had geduurd voor in die stap had durven zetten. Jij kent je eigen lichaam het best en kunt het aanvoelen, en daarnaar handelen, wanneer er iets niet klopt. Doe dit dan ook. Baat het niet, dan schaadt het niet. Zorg goed voor jezelf.
Meer lezen? Hier vind je alle columns van Pim Nugteren.
Beeld: Peter van der Wal
