Nederland mag zich gelukkig prijzen met meerdere LHB-burgemeesters. Met hun zichtbaarheid dragen zij bij aan een tolerant klimaat binnen de gemeente. Vandaag delen we het verhaal van Astrid Nienhuis (56, VVD). Zij is sinds 2018 burgemeester van Heemstede (Noord-Holland) met 27.000 inwoners.
“In 2017 werd ik voorgedragen als burgemeester van Heemstede. Ik zat daarvoor in Landsmeer. Anne Lize van der Stoel werd daar mijn opvolgster, als waarnemend burgemeester. Tijdens het inwerkprogramma maakten we kennis met elkaar. Achteraf kwamen we tot de conclusie dat het wel erg gezellig was. Onze relatie hebben we lang buiten de openbaarheid kunnen houden. Tot we een keer naar de verjaardag van Frits Huffnagel gingen. Toen zijn we betrapt door het Stan Huygens Journaal en stond ik ineens met mijn vriendin in De Telegraaf. We lichtten de commissaris van de koning in en die voorzag geen problemen. We werkten niet samen in dezelfde regio: ik in Kennemerland, zij in Zaanstreek-Waterland. Maar we zaten wel in dezelfde politieregio, en in de metropoolregio Amsterdam.
Sindsdien lijken ambtenaren en inwoners uit de gemeenschap zich vrijer te voelen hun verhaal met mij te delen. Ik heb ook permanent de regenboogvlag bij de ambtswoning hangen. Af en toe liggen er briefjes in mijn brievenbus van inwoners die dat fijn vinden. Het doet kennelijk wat.”
“Alle regenboogmomenten staan in het vlaggenrooster”
Ik vind ook dat op mensen met een bepaalde functie een morele verplichting rust minderheidsgroepen zichtbaarder te maken. Of het nou gaat om lhbtq personen, vrouwen, mensen met een beperking of iemand van kleur. De democratie is daarbij gebaat: als er een probleem is dat opgelost moet worden, kun je alle perspectieven daarin meenemen.
De lokale radio weet dat ik beschikbaar ben om over lhbtq-onderwerpen te komen praten. Bijvoorbeeld toen een regenboogvlag bij een winkel was weggehaald, of op Coming-Outdag. Heemstede heeft geen specifiek lhbtq-beleid.
Een paar jaar geleden is wel een motie aangenomen om daar meer aandacht aan te besteden. De raad heeft toen een gering budget vrijgemaakt. We hebben contact gezocht met maatschappelijke partijen, zoals het meldpunt discriminatie, het COC en inwoners, om een klankbordgroep te formeren waarmee we periodiek van gedachten kunnen wisselen. Dat heeft ertoe geleid dat er een regenboogbankje is gekomen, een Pink-tentoonstelling, lezingen – dat soort dingen. Er komt nog een bankje, een regenboogzebrapad en alle regenboogmomenten staan in het vlaggenrooster.
Enkele initiatiefnemers uit de klankbordgroep organiseren sinds kort ook maandelijks een regenboogborrel. Op de eerste twee bijeenkomsten kwamen zo’n 25 mensen af. Voor een eerste borrel vind ik dat een mooie opkomst, we hebben ook maar 27.000 inwoners. Iedere keer was er wel iemand op de borrel voor wie het een grote stap was om aanwezig te zijn. Dat is soms heel ontroerend.”
Beeld: Chris & Marjan
