Bram (37) en Willem (34) wonen sinds vorig jaar in een nieuwbouwwoning in Loon op Zand, met een flinke tuin. Van de robotgrasmaaier met een eigen naam hebben ze alweer afscheid genomen. “Ik kreeg steeds appjes dat Gerrit weer was vastgelopen.”
Samen zijn Bram Peters-Schrama en Willem Peters-Schrama eigenaars van BuroJIJ; een praktijk voor psychologie, seksuologie en genderzorg. Voor de praktijk kochten de twee onlangs een statig pand uit 1918 en privé wonen zij sinds juni 2020 in deze nieuwbouwwoning. Het stel trouwde in 2009 en woonde hiervoor drie jaar in Kaatsheuvel. Daar beschikten ze over een heus weiland waar ze kippen hielden en een geit en een varken. “Maar we voelden ons daar toch niet zo thuis. Toen we er kwamen wonen, zeiden de buren: ‘We zullen geen steen door je raam gooien omdat jullie homo’s zijn’. Daar zat geen spatje ironie bij.”
Bram en Willem kennen elkaar al sinds 2005. Via datingsite gay.nl. “Wij zaten beiden in een relatie maar die hield voor allebei ineens op. We hebben een jaar gechat voor we een keertje af hebben gesproken. Op neutraal terrein, tussen onze woonplaatsen in. Als het een slechte date zou zijn, kon je ook gemakkelijk weer weg. Maar na die dag hebben we elkaar nooit langer dan zeven dagen niet gezien.
Happy family
Naast ‘de buurt’ was er nóg een goede reden om van Kaatsheuvel naar Loon op Zand te verhuizen: zoontje Mark werd vier jaar en in Loon op Zand kon hij naar de oude kleuterschool waar Bram ook op had gezeten. Bram: “Sterker nog: hij heeft zelfs dezelfde kleuterjuf als ik ooit had – juf José. Toch bijzonder dat je veertig jaar juf bent gebleven op dezelfde school. Iedere dag in hetzelfde lokaal…” Naast zoon Mark maken dochter Zoë, mopshond Dries en toypoedel Abby deel uit van de familie. Dries is vernoemd naar een van de opa’s en Abby naar Miss Abby OMG. “Bij haar hebben wij een heel leuke drag-workshop gedaan en daarom hebben wij ons hondje naar haar vernoemd.”
“We zullen geen steen door jullie raam gooien”
Mark en Zoë zijn beiden geadopteerd. “Allebei onze kinderen zijn geadopteerd volgens Nederlandse adoptieprocedures. Beiden zijn ze bij geboorte afgestaan. Na drie maanden in een pleeggezin te zijn geweest, kwamen ze bij ons. We hoopten op een kindje uit Zuid-Afrika – een kindje uit Nederland leek schier onmogelijk met alle regels die er gelden. Toen kregen we toch een Nederlandse jongen en anderhalf jaar later een Nederlands meisje. Wij hebben zo veel geluk gehad”.
Het huis waarin Bram en Willem nu wonen stond in een folder. De hele wijk werd daarin gepresenteerd en de mannen vreesden dat ze te laat waren om zich nog in te schrijven. Maar er waren toch nog twee huizen beschikbaar – dit huis had de grootste tuin: 25 x 12 meter. Willem: “Ik dacht dat we het huis opgeleverd op de opleverdatum zouden krijgen. Daar moesten de buren al een beetje om lachen. Wat bleek: het eerste huis van het project werd toen opgeleverd, wij waren zo’n beetje als laatste aan de beurt. Wij zijn meteen in ons huis gaan kamperen. Om toe te zien op de afbouw. We sliepen er ook, midden in de stofbende. Werden we ’s ochtends hoestend wakker… We hadden al snel een tuinman geregeld en dus ook als een van de eersten onze tuin in orde. Tenminste, nu zet ik er iedere keer weer nieuwe planten bij en moet er gras voor wijken.” Bram: “Robotmaaier Gerrit heeft het veld alweer moeten ruimen. Hij zat steeds vast tegen de nieuwe planten en we waren bang dat hij de sloot in zou rijden.” Ook de op hout gestookte hottub heeft plaats moeten maken voor een elektrische variant met massagestralen. “Die vorige leverde toch wat rook en stank, wat niet leuk is voor de buren. In Kaatsheuvel kregen we er nooit klachten over. Daar kon alles…”
“Onze interieurstylist noemt de stijl van de inrichting bohemian”
Een fragiele kan
Ook binnenshuis zijn er hulptroepen aangetrokken. “Het begon allemaal met de opgezette pauw. Die stond in de etalage van een vloeren- en gordijnenwinkel. Die pauw wilden wij graag, maar die was bedoeld als etalagemateriaal en was niet te koop. Maar dan ken je ons nog niet. Wij moesten en zouden die pauw hebben – vreemd misschien voor twee mensen die vooral veganistisch eten. Uiteindelijk mochten we het opgezette dier kopen en kregen we meteen een interieurstylist erbij. Zij heeft ons geholpen met het inrichten. Op haar advies gaan we de kozijnen aan de voorzijde zwart schilderen en zij heeft ons ook behoed voor de gouden gordijnen die we graag wilden. ‘Neem dan koper’, zei ze en dat werkt inderdaad veel beter in ons huis.” Bohemian noemt zij de stijl van de inrichting. Of alle kleinigheden die Bram verzamelt daar ook in passen, blijft onduidelijk. Willem ergert zich er wel aan. Willem: “Staan er ineens weer overal bakjes en schaaltjes. Die haal je zeker bij de Action?” Bram: “Jij gooit steeds mijn bakjes weg maar ik heb die af en toe gewoon nodig. Dan koop ik weer nieuwe.” Willem: “En al die geurkaarsen steeds. Jij hebt een geurkaarsenverslaving.” Bram: “Het is toch fijn dat een kast lekker ruimt als je deze open doet?” Wat in ieder geval niet steedswordt-weggegooid-en-opnieuw-wordt-gekocht is een kan die Willems moeder van haar moeder cadeau kreeg en aan haar zoon heeft doorgegeven. “Ze zegt – met een knipoog – dat ze ‘eeuwig verdrietig zou zijn’ als er iets mee zou gebeuren. We nemen bijkans een gespecialiseerd verhuisbedrijf in de arm als we die kan een keer willen verplaatsen.”
Foto's: Dario & Misja
